Een tijdje geleden, met een maandje ongeveer er tussen, had ik twee keer een droom. Out of the blue. Niks bijzonders, toch? Toch koos ik ervoor om het bijzonder te vinden. Waarom, hoor ik je al denken.
Dromen
Laat ik misschien eerst een beetje vertellen waarover die dromen gingen. Beiden hadden een andere verhaallijn, maar feit was dat ik -ik!- beide keren net bevallen was van een gezellige baby. (De ene keer al wat comfortabeler dan de andere, maar de plot was duidelijk, 😉 ) Beide keren was er de overweldigende ervaring van liefde die ik voelde voor dat hummeltje. Mmmm. Zalig. Trouwens: beide keren was dat mollige ding een jongetje, voor diegenen die details willen. Lengte en gewicht kan ik helaas niet meedelen, 😉
Wakker worden
Als je mijn verhaal een beetje kent, zou je denken dat ik na het wakker worden, beide keren totaal van de kaart zou zijn. Eerlijk, dat gevoel heb ik nooit gehad. Meteen bekroop me de gedachte dat ik het toch maar gehad had. Dat pakt niemand me meer af, toch? (Zonder alle fysieke en praktische beslommeringen die zo’n klein ding met zich meebrengt, ging me dat bovendien prima af!) En het was heerlijk, dus waarom daarover zeuren?
Trouwens, ik heb dat ook nooit gevoeld met andermans verhalen over zwangerschapspogingen, baby’s, kinderavonturen en zorgen. Mensen die ik graag zie, daar leef ik met heel mijn hart mee aan de zijlijn en ik geniet van een aantal bijzondere kinderen in mijn omgeving. Ik zou wel gek zijn dit niet te doen, toch?
Verdriet
Dat neemt niet weg dat ik mijn weg heb moeten vinden in loslaten van mijn dromen op dat gebied, op advies van artsen en op gezond verstand van mezelf, en af en toe tranen met tuiten uit het putteke van mijn ziel. Maar mijn verdriet kreeg met de jaren een plaatsje, met vallen opstaan en kleine opflakkeringen hier en daar. Moet kunnen, niks mis mee. We moeten niet alles zo nodig willen oplossen. Zolang het er gewoon mag zijn, is het prima. Ik heb me anders ontwikkeld dan misschien gedroomd, maar daarom niet slechter. Dat hoop ik toch, mensen! 😉
De waarheid
Ook bedenk ik me dit: waarom zou wat we beleven in onze dromen niet minder waar zijn? Misschien ben ik wel moeder in de nacht… Er is nog veel wat we niet weten, dus zou het niet zo kunnen zijn?
Geen wonder dus dat ik overdag zo vaak totaal afgepeigerd en murw op mijn zetel moet liggen bekomen! 😀
