Hej, hoe is het? In onze tijd is dan vaak een soort van ereteken als je zuchtend kan antwoorden: “Drukdrukdruk!” Want je leven is lekker belangrijk omdat het drukdrukdruk is.
Onzeker
Natuurlijk is je leven belangrijk. Want jij ben belangrijk! Daarvoor hoef je niet drukdrukdruk te zijn, maar mag je gewoon “zijn”. In mijn hoofd weet ik dat heel goed, en soms ook in mijn hart, maar toch. Ik ben nog steeds na al die jaren waarin ik niet drukdrukdruk schijn te zijn met werk, gezin, sport, enzovoort erg vatbaar voor de redenering dat ik dan niks beteken. En daar word ik onzeker van en krijgt mijn eigenwaarde weer een knauw. Stom he, ik weet het. Ik kan het ook niet helpen. Ik vrees dat dat de aard is van het beestje: combinatie van lat heel hoog leggen voor jezelf en hooggevoelig wezen. Kristien, je mag de lat leggen waar ze hoort te liggen! Dat is echt al hoog genoeg…
Drukdrukdruk
Die gedachte van nutteloosheid en verloren lopen en niet echt leven, komen vooral naar boven als het lijf vanbinnen vooral drukdrukdruk is met flippen, de uitputting totaal is en dus ik niet langer op de knoppen druk van het controlecenter dat mijn hersenen heet. Dan slaat de twijfel toe en stel ik alles in vraag, inclusief mezelf. Vermoeiend! (zucht)
Peptalk
Grappig is wel dat laatst toen ik weer drukdrukdruk deed met me zorgen maken over mijn vrij zinloze bestaan (Geldt dat niet zo voor iedereen trouwens? Midlife/quarter life, iemand?) er plots langs alle kanten via mail, Facebook en Instagram tekstjes oplichtten die je kan samenvatten als “you are worthy.” O ja, juist, dat is waar: Je hoeft helemaal niks te doen of te zijn om waardevol te zijn. Je bent er en daarin ligt je waarde! Die boom daarbuiten moet ook niet eerst tien salto’s maken vooraleer je vindt dat die er mag zijn, toch? Handig dat er zulke goed getimede pop-up quotes bestaan voor als je het zelf allemaal even vergeten bent…
Kristien was here!
Toch denk ik dat het een heel menselijk trekje is, zeker vandaag, om te kijken waar je van betekenis kan zijn. Schrijvers laten hun oeuvre na, muzikanten hun songs. Misschien zoeken we daarin een bewijs dat we hier op aarde geweest zijn. Misschien zoiets als een soort van territoriumplasje dat een hond doet? Nu we niet langer onze stam moeten veilig stellen door ons voor te planten en eten te verzamelen komt er zoveel ruimte vrij die we anders moeten zien in te invullen met nieuwe bronnen van nuttig zijn…
Piekertijd
En als je dan ziek bent en geen baan hebt en geen gezin en zelfs niet helemaal voor jezelf kan zorgen, komt er plots veel tijd om na te denken over zulke levensvragen waar anderen vaak gewoon geen tijd voor hebben. Doe daar een stukske of twee drie zeer zieke dagen bovenop en je hoofd kan total loss gaan op zulke gedachten. Het mijne althans wel. Mevrouw de Innerlijke Criticus ruikt haar kans om je lekker nog meer de dieperik in te helpen met heerlijk geruststellende en oppeppende gedachten als “je bent een last ipv waardevol”! Stress!
Terry
Wat helpt? Rust rust rust! Dat brengt dat drukke hoofd van me weer tot zichzelf. Vriendschap, nuchterheid, een nieuwe dag en relativeren. O ja en lachen met die drukdoenerij in jezelf, dat ook. Ik noem haar Terry. Als ze weer eens bezig is zeg ik “Ok nu is het goed geweest, lieve Terry, I’ve got this.”
