Dun

Je hebt dunne mensen, nog dunnere mensen en dan heb je mij.  Zo, dat is meteen een stuk duidelijker.

Momenteel beleef ik heel erg zware weken op gebied van gezondheid en is het hard werken en zoeken naar beterschap.  Gelukkig vond ik -via via- een arts die merkte dat er nog een en ander schort aan de werking van mijn lieve darmpjes.  Daar gaan we proberen wat aan te doen met een ingewikkelde medicatiekuur.  Schemaatje opgehangen in de keuken en hop: we gaan ervoor!  Ik moet wel, in het ziekenhuis zeggen ze dat ze niks kunnen doen, dus elke nieuwe kans grijp ik met beide handjes aan!  Verder vond ik -weer dankzij diezelfde “via via persoon” een goeie diëtiste die begrijpt waarmee ik worstel en me wil begeleiden op weg naar meer kilootjes, meer energie en meer gezondheid.  Zodat ik weer kan horen bij de categorie “dunnere mensen”,  voor mij al heel wat.
Wat heerlijk zeg: ik vond deskundige mensen rond me die me willen proberen te helpen en mij als persoon zien zonder vooroordeel of op voorhand gevormde mening.  Je kunt er zowaar mee praten, stel je voor!

Want vooroordelen, daar kan ik een boek over schrijven.  Als je zo dun bent als ik -en soms dus nog dunner- dan staan mensen vaak zonder nadenken (kan je het ze kwalijk nemen) al klaar met een Groot Oordeel en krijg je blikken of dingen achter je rug of rechtstreeks naar je hoofd geslingerd.  Heel fijn, dankjewel!  Alsof het al niet moeilijk genoeg is voor mezelf.  Om me mooi te kleden.  Om me met trots en zonder schaamte naar buiten te begeven.  Om me heel kwetsbaar te tonen bij mijn vrienden als er kleren moeten worden gepast of foto’s gemaakt.  Om een zwakke gezondheid te hebben zonder al dit extra gedoe.
Ook kwam die blik of dat oordeel soms van mensen dichtbij mij, al is dat gelukkig met de jaren die verstreken minder geworden.  Dat moest wel, want dat is het hardste wat er bestaat.  Daar schrijven ze niet over he, als je voor de eerste keer geconfronteerd wordt met de diagnose.  Dat het ook dealen hiermee zou betekenen.

Ik heb mezelf afgewezen gevoeld zoals ik ben en heb mezelf dan gelijk ook maar afgewezen.  Als ik de ribben zag in de spiegel voelde ik een mengeling van diep verdriet, grote eenzaamheid en machteloosheid.  Voor het gemak zette ik dan maar gelijk mijn hele zelf bij de vuilnisbak.
Dat werkt natuurlijk niet echt.  En echt leuk was het ook niet, zo’n stem in huis.  Dus heb ik hard gewerkt aan die innerlijke blik naar mezelf toe.  Leerde ik zien dat de stem die ik gebruikte, eigenlijk de overgenomen stemmen waren van al die critici om me heen.  Dus ben ik gaan uitzoeken waar mìjn stem zich bevond.  En wat die mij dan écht te vertellen had.  Met heel geduld, hard werk, veel vallen en opstaan, vond ik ze dan eindelijk terug.  Mijn Stem.  Ik hoorde ze almaar duidelijker, heel geleidelijk aan.  Nu hoort ze echt bij mij.  Het is een stem die kijkt naar diezelfde ribben van daarnet met een milde blik boordevol liefde en dankbaarheid voor dat lichaam.  Want mijn lijf en ik, wij zijn partners in crime.  We beleefden al zoveel samen en al ziet het er nog zo broos uit, dat dunne lichaampje van me, het is ijzersterk en het is wel het mijne.  En ik ben er trots op en blij mee.  Punt.  Dat kan ik hier  nu opschrijven en denken, want is nu Mijn Waarheid.  No way dat ik eraan zou denken dit wonderlijke lijf nog bij de vuilnis te zetten!

Maar de blik en de stemmen van de buitenwereld, dat blijft een dingetje.  Want op dagen met energie, na een goede nacht en met weinig pijn of toiletbezoekjes, tja, dan glijdt het van me af.  Dan weet ik wie ik ben en waar ik voor sta.  Maar ben ik ziek, voel ik me zwak, doodop en uitgeput, dan heb ik geen afweer meer tegen ook dat nog.  Alsof ik al niet met genoeg te dealen heb op dat moment.

Dan krijgen die vooroordelen me weer aan het twijfelen aan mezelf: is het dan toch allemaal mijn eigen schuld en fout?  Gebeurt dit dan allemaal enkel en alleen omdat ik het wil?  Zo machtig kan en wil ik niet zijn.  Maar ik kan me dan moeilijker verweren tegen die buitelende gedachten in mijn hoofd.  Als ik niet goed uitkijk verwar ik toch weer de stemmen van anderen voor mijn stem.  Gelukkig weet ik met de jaren wel dat die momenten wel weer voorbij gaan.  Dat helpt om rustig te blijven in de storm van afwijzing en heel nuchter uit te kijken naar morgen.  Want dan is er weer een nieuwe dag.

Begrijp je nu waarom het zo hard is als je tegenover een dietiste zit die me (als een veertigjarige volwassen vrouw die ik toch ben) aan het huilen weet te brengen door haar vooroordeel en mijn onmacht ertegen en zo mijn gevecht om weer aan te sterken nog moeilijker maakt?  En begrijp je dan waarom het nu zo verfrissend is als mijn nieuwe dietiste -die even medisch geschoold is als haar collega- ongevraagd me op het hart drukt dat er één ding is wat ik nooit moet doen:  “Ga nooit twijfelen aan jezelf, Kristien!”

Oef, ben ik dan toch precies goed zoals ik ben, met ribben en al?  Mooi dat van zo iemand te horen.  Dankjewel.  (Ook voor die ribben, jawel…)