Ik praat met mijn hond. Ik voer gesprekken met hem en vertel hem van alles. Dingen als: “We gaan zo plasje doen” tot “Wat vind jij ervan?”. Ik bedenk mij de laatste tijd meer en meer wat zou er toch in zijn hoofd (of is het kop bij honden?) omgaan als ik weer eens een gesprek met hem hou? Hij moet vast met tijden denken dat hij niet het hondenleven heeft maar ikke…

Diepe zuchten

Van nutteloze kleine zaken tot ingewikkelde problemen leg ik hem uit. Hij kijkt mij trouwhartig aan en legt vaak zijn kop op mijn schoot. Eigenlijk maar met één doel. Niet om alle wereldzaken of nutteloze kleine zaken te begrijpen, maar om mij te verleiden tot het geven van een koekje of een rondje te lopen. Mocht dit niet werken, staakt hij daarbij vaak diepe zuchten.

Zouden we een goed gesprek hebben?

Wat zou er in dat koppie omgaan? Zou hij mij begrijpen en mijn geklets? Hoe zou het zijn als honden zouden kunnen antwoorden? En zouden we dan allemaal nog zo dol zijn op onze huisdieren? Nu ik erover nadenk, zou het wel eens kunnen dat mijn Beauceron Clyde niet verder zou komen als; “Ik heb honger! Ik wil hebben wat jij eet! Ik zag op de hoek van de straat nog een halve boterham liggen die ik graag zou willen opeten!“

Om gek van te worden

Ik denk eerlijk gezegd dat ik er gek van zou worden van zijn gezeur en gevraag om eten. Om zijn strakke blik op mijn bord gericht te hebben om vervolgens daarna te horen: “Mag ik het bord uitlikken? Aah toe nou?”. En dan nog maar niet te zwijgen over alle geurtjes die hij onderweg ruikt en van wie ze zijn en hoe ze zijn.

De Natuur

Ik denk dat de Natuur het goed heeft gedaan door onze huisdieren niet te laten praten. Ik babbel hier in huis toch al teveel. Laat staan als we beiden zoveel zouden praten. We begrijpen elkaar zo toch ook wel. Vandaar dat ik nu zwijgend een wandeling in het bos ga maken. Clyde moest plassen, zei hij namelijk net.