Het is 22 maart 2021, rond kwart over 7 ’s ochtends. Tijd voor mijn eerste kop koffie. De dag ervoor ben ik 30 geworden en net als ik me afvraag of het te vroeg is voor taart gaat mijn telefoon. Een telefoontje waar ik al zo lang op wacht, maar tegelijkertijd nooit had willen krijgen.
Er waren maar vier woorden nodig. Vier simpele woorden die mijn leven voorgoed veranderden: ‘Melissa is vanochtend overleden’. Woorden die ik in mijn nachtmerries talloze keren heb gehoord, maar die nog nooit zo’n pijn deden als nu. Ik wist nog net een paar woorden uit te brengen en hing als verdoofd de telefoon op. De uren en weken er na gingen als een roes voorbij.
Een jaar later
Inmiddels is het een jaar later. Een jaar zonder gekke filmpjes, voice memo’s, appjes en dikke knuffels. Een jaar waarin al mijn appjes onbeantwoord bleven en het verdriet steeds zwaarder werd. Een jaar waarin ik met de pijn probeerde om te gaan door mijn emoties weg te eten en de leegte op te vullen met nieuwe spullen. Wist ik van te voren maar dat dit alles alleen maar erger zou maken…
Voordat Melissa overleed hadden we het vaak over de uitvaart. Alle details werden besproken. Van de gastenlijst tot de muziek en de happy socks bij de ingang. Ik wilde graag spreken, maar toen het eenmaal zo ver was kon ik de woorden niet vinden. Want wat zeg je als je wereld een week geleden onder je voeten vandaan is geslagen? En hoe neem je afscheid als je nog steeds met elke vezel in je lichaam hoopt dat het een slechte grap was? Nu heb ik spijt. Had ik nog maar een keer gezegd hoeveel ik van haar hou en hoe ze elke dag een beetje beter maakte. Hoe ze me inspireerde met haar kracht en hoe mijn zelfvertrouwen een boost kreeg als ze zei hoe knap en lief ze me vond. Hoe trots ik was als ze aan heel Nederland haar verhaal vertelde en hoe veel ik van haar doorzettingsvermogen heb geleerd. Had ik maar, had ik maar, had ik maar..
