Misschien ben je zelf ziek, of heb jij een familielid die ziek is. Misschien is dit totaal iets nieuws voor je. Vandaag wil ik het met jou hebben over de eenzaamheid die niet alleen onder de ouderen een groot probleem is, maar ook bij alle chronisch zieken, van heel jong, tot oud.
Als je chronisch ziek bent breng je de meeste tijd eenzaam thuis door
De meeste chronisch zieken liggen vrijwel heel de dag op bed of op de bank. Er zijn ook chronisch zieken die nog kunnen werken, maar ook zij zullen veel meer moeten rusten dan gezonde mensen. Als ik kijk naar mijn eigen situatie kan ik op een goede dag 2, max 3 uur echt iets ondernemen. En op een slechte dag ben ik 4 uur bezig mezelf te motiveren om te gaan douchen. Dit houdt wel in dat als ik me buiten het huis verplaats, er iemand mij zal moeten brengen en halen. Ik was jaren geleden bezig met mijn rijbewijs en had hier al een groot bedrag geld in zitten, helaas werd ik ziek en moest ik stoppen. Ik gebruik nu zulke enorme doseringen medicijnen dat ik geen auto mag rijden.
Als ik buiten het huis ben is dit vooral om naar het ziekenhuis te gaan of om iets te doen met mijn zoontje. Ik zie mijn vriendinnen wel, maar helaas niet zo vaak als ik zou willen. En als ik ze wel zie komen zij meestal naar mij toe. Een enkele keer, wat vaak 1 of max 2 keer per jaar is, meestal in de zomer, ben ik eens in staat om met het openbaar vervoer naar het centrum te gaan in Zoetermeer, dit is 1 halte bij mij vandaan. Moet je nagaan, ik ben nauwelijks in staat om 1 halte met het openbaar vervoer te gaan…
Dagelijks leven
In het dagelijks leven, buiten de vakantie om, is iedereen natuurlijk gewoon aan het werk. Mijn man werkt fulltime en ons zoontje gaat 3 dagen naar de opvang, is 1 dag bij opa en oma en vaak 1 dag met oma bij mij. Dit zijn sowieso 4, als het niet goed gaat met me, 5 dagen alleen thuis waarvan ik meeste tijd doorbreng met series kijken of bezig te zijn voor Justliveblog.
Als ik 100% eerlijk ben voel ik mij regelmatig eenzaam
Ik ben niet iemand die zielig is, en al zeker niet zielig gevonden wil worden. Ik heb gelukkig lieve vrienden, vrienden die mijn ziektes geen probleem vinden en het begrijpen als ik de dag zelf moet afzeggen. Ik spreek mijn vriendinnen veel via whatsapp en we zien wat we doen op Instagram. Maar toch ben ik eenzaam in de zin van een echt gesprek met iemand voeren. Als je fulltime werkt heb je een groter sociaal netwerk, je bent continu onder de mensen omgeven. Ik lig soms weken of maanden in bed of op de bank, maar ook heb ik vaak een ziekenhuisbed in de woonkamer gehad. Op zulke momenten ben ik ook niet echt in staat om de hond uit te laten en dan zie je ook niet veel buren waar je even een kletspraatje mee maakt.
Hoe is dit voor jou? Ben jij veel eenzaam? En wat voor effect heeft dit op jou? Laat het mij vooral even weten in de reacties!
Wat een mooie keiharde blog zeg.
Ja voel me zeker regelmatig eenzaam. Ik was een vrouw die altijd voor iedereen klaar stond. Ook op het laatste moment, alles laten voor wat het was en zorgen voor een ander. 2004 trage schilklier maar door geen communicatie door de artsen pas in 2014 begonnen met medicatie, 2018 is bij mij hashimoto vastgesteld. Klap in mn gezicht, mijn klachten hadden een naam gekregen. En hoe nu verder. Precies 1 jaar na het overlijden van de grootste liefde van mijn leven mijn vader, waar ik altijd alles mee besprak. Dubbele klap.. mijn man zo lief als hij is, zelf chronische post traumatische stress syndroom door zijn beroep militair opgelopen. ( nu al jaren geen militair meer). Jammer genoeg merk ik aan hem dat hij mij niet begrijpt, ook niet als ik iets wil uitleggen hoe ik me voel. Hij zegt dan gelijk ja heb ik ook wel eens.. vriendinnen heb ik al lang niet meer was altijd 1 richtingsverkeer van mijn kant. Dus daar ben ik mee gestopt. Afgelopen jaren wel vriendschappen op willen bouwen, alleen echter kwam het alleen van mijn kant, en als ik dan te vaak afzeg. Werd ik niet eens meer uitgenodigd. Dus ja eenzaam is er zeker.
Ik voel mij altijd eenzaam (ook al heb ik dan visite of ben ik op een verjaardag). Het doet pijn dat mensen je niet willen begrijpen
Fijn om eindelijk ook eens een artikel over eenzaamheid bij chronisch zieken te lezen. Ik ben vaak dagelijks over dat onderwerp aan het denken, omdat het zo onbekend is bij veel mensen. Ook omdat ik er zelf niet altijd over wil praten, als ik dan eens een keer iets leuks en ontspannends aan het doen ben met vrienden of familie.
Ook vind ik het lastig te erkennen, voor mijzelf. Hoe kan ik nou, met voorheen altijd een vol leven en een druk sociaal leven, op mijn leeftijd -55 jaar- nu sinds ik niet meer kan werken, me zo eenmaal voelen? Waar zijn al die sociale contacten gebleven? Vaak zijn ze onderdeel van een activiteit, sport, hobby of werk. Valt dat weg, dan valt ook het contact weg. Ik ben iedere dag ‘vrij’, maar spreek voornamelijk mensen van boven de 65 jaar. Zijn op zich ook lieve en leuke mensen, maar ik wil ook graag mensen van mijn eigen leeftijd om me heen hebben. Maar die zijn allemaal druk met gezin en/of werk.
Me eenzaam voelen, voelt voor mij als falen, alsof ik een loer ben. Wat natuurlijk totale onzin is. Maar dat maakt het voor mij wel lastig om het te erkennen en kenbaar te maken naar mensen om mij heen.
Echter, zonder zielig te zijn, ik voel me vaker eenzaam dan me lief is ……
Dank je dus voor dit artikel, ik ga hem meteen delen!
mja ikzelf heb een lichamelijke beperking. woon daardoor in een huis met meer dan 40 mensen maar iedereen is hier erg op zichzelf + niet iedereen is in staat om te communiceren. heb dan wel een lieve vriend (ook met een beperking) ben soms best eenzaam. goed dat je dit aankaart..
Pijnlijk herkenbaar. Meeste vrienden zijn de afgelopen 3 jaar inmiddels kennissen geworden. Naast eenzaam voel ik me een duffe tut die maar geen vriendschappen kan onderhouden. Ik probeer nog 3 middagen per week een paar uur te werken, ik heb een man en een lieve zoon en probeer regelmatig te bewegen. Naast dit totaal geen energie om nieuwe vriendschappen aan te gaan. Eerlijk gezegd ook bang dat zo’n vriendschap weer misgaat. Niet echt bevorderlijk voor mijn zelfbeeld merk ik.
Hey Vera,
Wat een verhaal, en wat onwijs vervelend zeg!!
Ik weet niet of je het weet maar we hebben een justliveblog community op facebook. Een afgesloten groep voor mensen die toegelaten zijn, alleen met zieke mensen, met name jongeren. Hier kan je vragen stellen, vriendschappen bouwen en vooral herkenbaarheid vinden. Op de homepage aan de rechterkant (zoek foto groepje meiden) staat een directe link!
Hopelijk zien wij je er snel en kan je hier wat steun vinden!
Liefs,
Stephanie
Wat onwijs vervelend Melissa!
Ben je al bekend met je justliveblog community op Facebook?
Een afgesloten groep voor mensen die toegelaten zijn, alleen met zieke mensen, met name jongeren. Hier kan je vragen stellen, vriendschappen bouwen en vooral herkenbaarheid vinden. Op de homepage aan de rechterkant (zoek foto groepje meiden) staat een directe link!
Hopelijk zien wij je er snel en kan je hier wat steun vinden!
Liefs,
Stephanie
Hey Ingrid,
Wat onwijs vervelend dat je je vaak zo voelt. Helaas herken ik je gevoelens enorm! Precies dezelfde dingen die ik ook mee maak zoals je dus in mijn blog gelezen hebt. Weet je dat wij een afgesloten Facebookgroep hebben?
Dit heet:justliveblog community, op facebook. Een afgesloten groep voor mensen die toegelaten zijn, alleen met zieke mensen. Hier kan je vragen stellen, vriendschappen bouwen en vooral herkenbaarheid vinden. Op de homepage aan de rechterkant (zoek foto groepje meiden) staat een directe link!
Hopelijk zien wij je er snel en kan je hier wat steun vinden!
Liefs,
Stephanie
Hey Sofie,
Wat enorm rot dat je deze dingen herkent.. Gelukkig kan je het met je partner delen maar ik snap helemaal dat je verlangt naar meer. Ik heb dit zelf ook een hele grote periode gehad!
Weet je dat wij een afgesloten Facebookgroep hebben?
Dit heet:justliveblog community, op facebook. Een afgesloten groep voor mensen die toegelaten zijn, alleen met zieke mensen. Hier kan je vragen stellen, vriendschappen bouwen en vooral herkenbaarheid vinden. Op de homepage aan de rechterkant (zoek foto groepje meiden) staat een directe link!
Hopelijk zien wij je er snel en kan je hier wat steun vinden!
Liefs,
Stephanie
Wat enorm vervelend Miranda, ik snap het helemaal! Kost een hoop energie ook allemaal!
Weet je dat wij een afgesloten Facebookgroep hebben?
Dit heet:justliveblog community, op facebook. Een afgesloten groep voor mensen die toegelaten zijn, alleen met zieke mensen. Hier kan je vragen stellen, vriendschappen bouwen en vooral herkenbaarheid vinden. Op de homepage aan de rechterkant (zoek foto groepje meiden) staat een directe link!
Hopelijk zien wij je er snel en kan je hier wat steun vinden!
Liefs,
Stephanie