De clip it’s a new day van Anouk is een eerbetoon aan een aantal iconische vrouwen. Het zijn bekende en minder bekende vrouwen die iets belangrijks hebben betekent voor de wereld. En hoewel ik er zeker voorstander van ben dat o ze zoons en dochters meer leren over beroemde vrouwen in onze geschiedenis, vind ik het net zo belangrijk dat we stilstaan bij uitzonderlijke vrouwen om ons heen. Een crisis maakt immers van gewone mensen helden. Hier zijn elf vrouwen die ik bewonder.
1. De moeder die in therapie ging
De eerste die mijn opviel was de jonge moeder die in therapie ging. Therapie is hard werken. Het is niet lekker achterover zitten en een beetje spuien over wat je dwars zit. Integendeel, therapie confronteert je met pijn uit het heden en verleden. Het kost veel energie en vereist moed. Zeker als je thuis man en kinderen hebt zitten. Als je in therapie gaat, gaat het thuis vaak rommelen. Ingesleten patronen worden immers doorbroken, veranderd en dat heeft effect op alle gezinsleden. Dit kan zorgen voor onderlinge frictie en het tijdelijk extra zwaar maken. Als je toch die stap zet, werkt aan jezelf, je geluk en daarmee het geluk van je gezin, verdien je in mijn ogen respect en steun.
2. De vrouw die haar overspelige man vergaf
Ik kan me niet voorspellen hoe het is als je er achter komt dat je man is vreemdgegaan. Is er überhaupt een “goede” manier om daar achter te komen? Wat heb je liever; dat je partner het zelf vertelt, dat je er per ongeluk achter komt of dat een bekende het je vertelt? Misschien kies je er wel voor dat je het überhaupt niet wil weten. Ik kan me alleen maar voorstellen dat het voelt alsof je hart eruit gerukt wordt. Maar dan? Hoe ga je dan verder? Het leek wel een nieuwe trend om ons heen; partners die vreemdgaan. De één heel subtiel, de ander ehm……niet bepaald.
Hoe voel je je dan? Gekwetst? Vernederd? Of begrijp je het wel? Hoe knap is het dan als je het gesprek met je partner aan kan gaan. Als je kan praten over hoe het zo is gekomen? Relatietherapie kan helpen maar kan ook nog meer zin doen. Toch zijn er veel vrouwen die deze stap zetten. Die zich openstellen voor hun aandeel in het verhaal. Als je dan ook nog je man kan vergeven en elkaar opnieuw leert vertrouwen verdien je wat mij betreft een medaille. Dat is pas echt in voor en tegenspoed.
3. De vrouw die voor zichzelf koos
Is het nou écht zo dat vrouwen altijd het belang van anderen voor hun eigen belang stellen? Ik vind niet dat het zo zou moeten zijn maar ik betrap mezelf er ook vaak op. Veel vrouwen lijken te worstelen met verstrengelde belangen. En toen kwam corona en zag ik een aantal bad ass vrouwen compleet schijt hebben aan alle ongeschreven regels. Ze gooiden ieder voor zich het roer compleet om. De één zegde haar baan op en besloot te gaan helpen in de frontlinie bij het bestrijden van corona. De ander verbrak haar relatie na lang twijfelen. Een moeder koos voor haar kinderen en besloot dat ze niet meer wilde werken maar thuis bij haar kinderen wilde zijn. Ze wilde rust, voor zichzelf en haar gezin. Ik hoop mijn dochters zo op te voeden dat ze leren te luisteren naar hu eigen hart en wensen. Zonder egoïstisch te zijn, zonder anderen te kwetsen, op een die anderen niet schaadt. Ik hoop dat ik hen kan leren hun leven zo te leiden dat ze oprecht gelukkig zijn. En ze daarin keuzes durven maken die misschien tegen andermans verwachtingen ingaan maar wel passend zij bij hun geluk.
4. De vrijgezelle vrouw in coronatijd
De afgelopen maanden zijn er veel initiatieven ontwikkeld voor eenzame ouderen. En hoewel ik het een heel goede ontwikkeling vind, zet ik er ook een beetje mijn vraagtekens bij. Overigens zonder af te willen doen aan de eenzaamheid van ouderen. Ik vraag me echter af, is er genoeg aandacht voor andere eenzamen? Ik heb zelf onderschat hoe eenzaam deze pandemoe kan zijn voor vrijgezellen. Zeker tijdens een lockdown of quarantaine. Daar waar ik altijd mensen om me heen heb, want man en drie kinderen, kan het huis heel stil zijn als je alleen woont. Als je dan ook nog thuis werkt gaan er gerust dagen overheen voor je weer eens iemand ziet. Voor mensen die tot een risicocategorie horen kan dit de eenzaamheid nog vergroten. Daten is lastig en bij feestdagen is het afwachten of je wordt uitgenodigd. Bovendien is het niet altijd fijn om jezelf steeds maar uit te nodigen bij anderen thuis. Het leven is niet altijd feest, zeker niet als je altijd zelf de slingers op moet hangen. Ik bewonder de manier waarop de vrijgezelle vrouwen om mij heen elke dag positief beginnen, attent zijn naar anderen toe, luisteren naar hun verhalen en actief en sociaal blijven. Powervrouwen zijn het!
5. De chronisch zieke moeder
Thuisscholen terwijl je zelf ziek of oververmoeid bent valt niet mee. Gelukkig kunnen een hoop van ons aanspraak maken op noodopvang op school of het kinderdagverblijf. Niet voor alle kinderen is dit echter een passende oplossing. Voor sommigen is het te pittig, te rommelig en leren ze beter thuis. Een balans vinden tussen wat goed is voor jou als moeder en wat goed is voor je kind is al lastig in “normale” tijden. Tijdens de huidige lockdown vind ik het zelf enorm pittig. Ik was na kerst hondsziek en doodmoe. Mijn aandoening is onberekenbaar, de ene dag kan ik heel goed zijn, de volgende dag compleet uitgeschakeld op bed liggen. Onze school stelde zich gelukkig heel flexibel op. Mijn kinderen konden naar de noodopvang naar school maar kwamen daar stuiterend van ellende van terug. Wij mogen nu per dag bekijken wat nodig is. Kan ik het zelf, dan blijven ze thuis, ben ik te ziek dan mogen ze gaan. Wat een geluk! Andere moeders worstelen met hetzelfde maar hadden minder geluk. Ik vraag me af; zien mensen ons wel? Wij chronisch zieke moeders die alle zeilen bij moeten zetten en over onze fysieke grenzen geen moeten gaan? Vaak zonder de broodnodige rust. Ken je een chronisch zieke moeder, vraag eens of ze het nog redt in deze rare tijd. Misschien kan ze wel een steuntje in de rug gebruiken. Of een compliment voor dat ze doet wat ze doet.
6. De expat vrouw
Dit is niet de goede term, dat realiseer ik me. Het dekt slechts gedeeltelijk wat ik bedoel namelijk de vrouw met familie in het buitenland. Die zelf in een ander land is geboren dan het land waar ze nu in woont. Als je al bijna een jaar alleen kan videobellen als je je familie wil zien. Als geplande tripjes, bijvoorbeeld met kerst, plotsklaps niet doorgaan. Van een afstandje volgde ik een vrouw die in het buitenland woont en een vrouw wiens familie nog in haar thuisland woont. Je aanpassen aan de gewoontes van een ander land, van een andere cultuur kost tijd en energie. Ik vind het persoonlijk stoer als je je spullen pakt en vertrekt. Hetzij voor de liefde, hetzij om economisch redenen. De wereld is de afgelopen decennia weliswaar een stuk kleiner geworden dankzij moderne communicatiemiddelen. Toch stap je niet even in de auto als jij overzees woont en je zus liefdesverdriet heeft. De pandemie maakte de wereld plots weer een stuk groter. Eens te meer werd duidelijk hoe groot de afstand daadwerkelijk is. De grenzen gingen dicht, alle regels veranderden en landen beschuldigden elkaar van wanbeleid. Elk land ging anders om met deze pandemie en het virus had lak aan familiebanden. Heb je wel eens stilgestaan bij de vrouw die een familielid aan corona verloor maar niet naar de uitvaart kon? De uitvaart die plaatsvond aan de andere kant van de Noordzee en noodgedwongen achter de laptop gevolgd moest worden. Online. zonder afscheid te kunnen nemen van de overledene. Vertrekken naar het buitenland vind ik altijd al stoer, maar in deze tijden, heb ik respect voor de manier waarop je met deze pandemie omgaat.
7. De kunstenares
Eén van mijn liefste en oudste vriendinnetjes is kunstenares en docent. Zij wordt dubbel geraakt door de huidige maatregelen. De schoonheid die zij en haar collega’s blijven toevoegen aan de wereld maakt de hele rotsituatie net wat dragelijker. Het verhaal gaat dat het orkest van de Titanic door bleef spelen terwijl het schip zonk. Opdracht van de kapitein met als doel paniek te voorkomen Ik bewonder de inventiviteit en flexibiliteit waarmee zij en andere kunstenaars met deze crisis omgaan. Ze hebben het zwaar maar blijven schoonheid creëren. En dat maakt ons leven ook weer een beetje mooier.
8. De verpleegkundige in de frontlinie
Stel, je bent moeder van een handvol kinderen en verpleegkundige. Je werkt je drie slagen in de rondte sinds de pandemie is begonnen. Aan het begin van de coronacrisis klapt heel Nederland voor je maar gaandeweg veranderd de houding van Nederland. De sfeer wordt wordt kritischer en grimmiger. Dan krijg je zelf corona en moet je in quarantaine. Als je weer aan het werk kan worst het zoetjes aan duidelijk dat er een tweede golf in aantocht is. De moed zakt je in de schoenen want jij en je collega’s zijn al zó moe. Eén van je kinderen krijgt corona en vlak erachteraan wordt de volgende ziek. Ook corona en dus moet je gezin wee in quarantaine. Je bent moe en boos op de laksheid van Nederland. Met Kerst moet jij werken in een ziekenhuis wat volloopt met Covid-19 patiënten. Op social media zie je teveelfoto’s voorbij komen van mensen die de grenzen van de maatregelen opzoeken of bewust overtreden. Jij bikkelt gewoon door. En dát maakt jou en je collega’s één van de stille helden van Nederland.
9. De schooljuf
De juffen (en meesters) krijgen niet de credits die ze verdienen. Het lijkt wel of heel Nederland spontaan een paar fases terug gegaan is in onze ontwikkeling en we, net als kleine kinderen, de juf vooral zien als juf. Die op school woont en 24/7 juf is. Maar de juf is óók moeder en echtgenote. Ze is vriendin en dochter. De juffen die mijn kinderen altijd mogen videobellen en vragen mogen stellen hebben zelf ook een gezin. Haar kinderen krijgen, net als mijn en jouw kinderen aangepaste lessen. En de juf blijft lief, ze blijft geduldig klaarstaan voor haar leerlingen. Ze heeft heel veel extra ballen in de lucht te houden. In verwachtte vrij naïef dat ze vooral lof zouden krijgen. En dat krijgen ze ook, afgewisseld met geklaag en boze ouders.
Persoonlijk vind ik het reuze knap hoe ze het doen. Ik bewonder hun geduld en volharding. Lesgeven op afstand is volgens mij iets wat je niet op de PABO leert, toch? Maar ze doen het! Is het dezelfde kwaliteit als wanneer ze zelf voor de klas staan? Nee. Net als iedereen in deze situatie doen ze hun uiterste best om de boel draaiend te houden. En als ik, als thuisjuf mijn geduld verlies, legt de echte juf het voor de zoveelste keer bewonderenswaardig geduldig nóg een keer uit.
10. De alleenstaande moeder
Ik heb altijd al diep respect gehad voor alleenstaande moeders. En daarmee bedoel ik de moeders die écht alleen voor hun kinderen zorgen, waar er geen vader in beeld is om mee te co-ouderen. Geen vader waar de kinderen in het weekend of delen van de week naar toe gaan waardoor jij even tijd hebt om op adem te komen. Ik bedoel de 24/7, 365 dagen per jaar moeders die ook de vaderrol voor hun rekening moeten nemen, die daarnaast thuisjuf zijn en ooh ja….ook nog een baan hebben.
Samen ouder zijn is bij tijd en wijlen al pittig genoeg. Alleenstaand ouder zijn lijkt me nog pittiger. Je kan immers je partner niet als vrijwilliger aanwijzen als jij een keer doodmoe of ziek bent. En dus verdient de alleenstaande moeder een extra pluim en een beetje extra bewondering. Doe t ze maar eens na.
11. Jij
Wie? Ja, jij. Gewoon jij, de vrouw die terug staart als je in de spiegel kijkt. In iedere vrouw die ik ken is wel iets bewonderenswaardigs te ontdekken. Misschien val je wel in één van de voorgaande categorieën. Misschien wel niet. Waarschijnlijk os er iets anders aan jou wat anderen bewonderen. Iets waarvan je je helemaal niet bewust bent.
Wees eens eerlijk, spreek jij het wel eens uit? Zeg jij wel eens tegen je vriendinnen wat je in hen bewondert? Waar je respect voor hebt? Zullen we dat gewoon eens gaan doen? Het is altijd fijn om iemand een compliment te geven. Wie weet, krijg je zelf wel iets heel onverwachts te horen. ♡
