Elvis Presley loopt als een rode draad door mijn levenslijn heen. Opgevoed door een Elvis-fan betekend automatisch dat je in ieder geval niet onder de muziek uitkomt. In zijn jeugd droeg hij een wit spijkerpak in de stijl van Elvis en er is geen album uit die tijd wat niet bij hem in de kast staat. Er zullen er genoeg zijn opgevoed door zulke ouders die deze liefde niet hebben overgenomen maar ik mag mezelf toch wel een Elvis fan noemen.
In de afgelopen twintig jaar hebben mijn vader en ik al heel wat evenementen gezien die draaien om elvis. Concerten in Ahoy met elvis op beedlmateriaal en zijn band van toen live op het podium. Wat een ervaring was dat. Je weet in je hoofd dat hij er niet echt is maar door de perfecte combinatie van live en opnames betrap je je er dan toch ineens op van waar is hij nou? Het zijn herinneringen die ze je nooit meer af nemen.
Het laatste jaar voor alle lockdowns zijn we naar een Elvis-imitator geweest uit Amerika. Dwight Eisenhower treed samen met Bob Lanning en Jim Murray van de oorspronkelijke band van Elvis op met toestemming van Elvis Enterprises. Een tournee die regelmatig door Europa trekt en zeker de moeite waard is. Wat ik vaak bijzonder vind aan dat soort avonden zijn de bezoekersgroepen.
Muziek voor alle leeftijden
Meer dan eens zie je mannen van mijn vaders leeftijd ( 73 jaar) met hun kinderen en vaak ook kleinkinderen. Onze zoon van achttien is ook gek van de muziek en gaat dan ook graag met ons mee. Ik vind het mooi om te zien hoe opa ’s met hun kleinkind genieten van muziek. Muziek is wat ons kan verbinden maar het kan ook een afstand veroorzaken. En als je dan een stroom van muziek hebt wat je samen kan delen dan zorgt dat alleen maar voor meer mooie herinneringen.
Bij ons in Dordrecht is er een tribute band The wanderers. Vaak kan je ze zien op het Big Rivers festival (Dordrecht) of kleinere theaters. En ook al zijn ze niet te vinden in de grote theaters, de show is er niet minder om. Mijn vader en mijn tante zijn stiekem een beetje fan van deze dordtse band. En wij gaan er ook vaak samen heen.
Elvis – the movie
Afgelopen maand zijn wij naar de nieuwste Baz Luhrman film geweest over de manager van Elvis. Tom “the Colonel “Parker een van oorsprong Nederlandse man. Wat een film! De muziek, het toch wel verdrietige verhaal over het leven van Elvis. Baz Luhrman is op zichzelf al een garantie voor een spectaculaire film en je komt hier zeker niet bedrogen uit. Ik ben ondertussen al twee keer geweest en ik zou zo weer gaan.
De muziek van Elvis. Ik heb het altijd graag geluisterd en ik zal het altijd blijven luisteren. Het staat voor mij verbonden met mijn vader en mijn jeugd. Het staat voor mijn voor de gitaarlessen van mijn zoon. Zijn optreden met Blue Suedes Shoes met de muziekschool. Verbonden met de (foute) films van Elvis die ik op zondagmiddag met mijn vader keek. Herinneringen die altijd bij je blijven.
