Al jaren lang vertrouw ik al mijn emoties aan papier toe. Tranen veranderen in gedichten en emoties in een blog of een onbegrijpelijke stroom woordenkots. Toch blijft mijn papier nu al maanden leeg. Tranen veranderen in frustraties en gevoelens in een writersblock. Een pijn zo heftig dat ik er de woorden niet voor kan vinden.
Na ruim zeven maanden beginnen de woorden eindelijk te komen. Komen er scheurtjes in een muur waarvan ik dacht hem nooit omver te krijgen. De leegte wordt gevuld met random zinnen en gedichten dansen voor mijn ogen. Toch lukt het me nog niet om mijn diepste gevoel aan het papier toe te vertrouwen.
Want wat schrijf je als je hart uit je borst is gerukt en in duizend stukken op de grond is gegooid? Hoe kan je over je gevoel schrijven als je zelf nog niet kan bevatten wat je voelt? Schrijf je over de leegte waar je langzaam in valt of over het feit dat je niet weet hoe je verder moet.. Ik weet het niet.
Zeven maanden geleden wist ik pas echt wat verdriet was. Door de dood van een van mijn allerbeste vriendinnen werd alle kleur grijs en elke ster in de lucht een teken. Bepaalde liedjes werden een kwelling en elke lach een façade. Hoe positief zij ook was, zo negatief voel ik me nu. Mijn ogen rood en gezwollen, mijn neus verstopt. Toch heb ik een klein lichtpuntje gevonden. Een strohalm op momenten dat ik haar zo mis. De woorden die ik kwijt was begin ik langzaam weer te vinden, gevoelens belanden op papier. Nu de woorden zich weer laten zien weet ik dat ik ooit kan helen. Het grijs ooit weer kleur wordt, mijn verdriet een pijnlijke glimlach van herinnering.
