België gonst momenteel van de term “energiedeficit”. Beetje onhandig omgegaan met energieproblemen en dan krijg je dus dit. Je hoorde er misschien ook wel over: de kerncentrales die 1 voor 1 buiten werking gesteld worden. Tja, beetje herkenbaar, als ziek ding?

Mensencentrale

Eigenlijk heeft elk mens ook 1 of meerdere kerncentrales ter beschikking ofwel een potje energie waar hij /zij de dag mee doorkomt. En als het even meezit niet alleen doorkomt maar er ook door huppelt, fitnesst, kookt, werkt, danst, speelt… Ieders energie spaarpotje is een beetje anders van vorm, kleur en grootte. Het is één van die dingetjes die ons uniek maken.

Op het eerste gezicht denk je als chronisch zieke al gauw: als ik een halve kerncentrale heb om mee te werken, is het al veel. Of een half zonnepaneel, wat je maar wil. En toch. Is het echt zo dat we zo weinig energie ter beschikking hebben? Het is maar hoe je het bekijkt.

Kaduuk

Inderdaad: dat lichaam van ons is een beetje “kaduuk” of “kramakkel”. Het weet niet echt hoe het voelt om te bruisen van energie. De basisenergie is al lang zo laag dat het niks anders kent. Daarbovenop is de oplader waarop we ons op de zetel kunnen aansluiten niet echt passend op onze plug-in. Kortom: opladen gebeurt ook niet echt efficiënt en kost net ook energie.

Hoe dan????

Ja maar, als ons lichaam in een serieuze energiedeficit zit, hoe is hemelsnaam kan het dan dat we toch nog doen wat we doen? Ook al bestaat dat “doen” vaak enkel uit op bed liggen… Ook dan: hoe?????

Noodpotje

Ik persoonlijk denk dat een chronisch zieke op een heel andere plek een enorme voorraad energie heeft. Zo’n noodpotje heeft ieder mens, alleen gebruiken wij het als dagelijks potje. Het zit in onze levenswil, onze levensvreugde, onze veerkracht en ons doorzettingsvermogen. Je kan je niet voorstellen als “gezond(er)” persoon hoeveel energie het kost om als chronisch zieke om simpelweg te blijven bestaan, je lichaam te laten volhouden en goed voor jezelf te zijn. Enorme energiestromen gaan naar zoeken naar oplossingen en verbeteringen voor obstakels, maar ook naar toch een keertje over je grens gaan en “gewone mensendingen” te doen, angst hanteren, nee zeggen… O ja, en ook om te recupereren na zo’n “gewone mensending” of een heftige nacht of twee drie vier twaalf.

Even concreet

Om het mezelf als voorbeeld te nemen: als je alle energie neemt die ik stop in simpelweg een beetje minimaal functioneren (en toch op mijn manier er een fijne dag van te maken voor mezelf) zou visualiseren, wel, je zou stikken onder het gewicht en volume ervan. Kon ik die energie anders en efficiënter gebruiken/herladen, dan was ik er zeker al een paar keer mee rond de wereld geraakt, had ik tientallen Mount Everests beklommen, een paar Nobelprijzen gewonnen en nog een paar dingen.

Schouderklopje voor jezelf

Dus lieve zieke medemens, beloof me één ding. Erken de energie die jij in jezelf stopt en waardeer ze. Jij doet het dus wel allemaal he, en dat hoeft niet geminimaliseerd worden. Al zeker niet door jezelf. Want ook al heb je weinig energie, je hebt er ook bewonderenswaardig veel, snap je? Is die energie verspeeld zeg je? Dacht het niet: jij bent de moeite om al die energie in te stoppen, net als jouw leven. Dat mòet je geloven! En verder? Gewoon stoer doorgaan met waar je mee bezig was.