Er op uit gaan is één van de tips die mensen je altijd meegeven. Blijf niet thuis zitten mokken en doe wat je leuk vind, omring je door de mensen die je liefhebt en geniet.
Ik ging er dus op uit en dat verliep niet zonder slag of stoot, maar erge moeilijkheden zijn uitgebleven.

Zoals de meeste van jullie wel weten ben ik vrijwilliger bij IKVW (Interculturele KinderVakantieWeken) en daar houd ik een halve familie aan over. De mensen die ik daar heb leren kennen hebben een plekje in mijn hart veroverd!

Aangezien iedereen buiten het kamp om een eigen leven leidt is het soms lastig om elkaar te zien. In de zomer hadden we een datum geprikt waarop 80% vrij was, toen de dag eenmaal daar was kwam maar 30% opdagen. Lang hebben wij hier niet bij stil gestaan, want we gingen naar Walibi #Hardgaan!

We propten ons in de auto en gingen op weg. De autorit was al gezellig, ik zat met twee en uiteindelijk drie anderen in de auto die ik niet meer had gezien sinds het kamp. We praatten honderduit en hebben veel gelachen.

Toen we daar aankwamen moest ik wel even slikken. We waren het park nog niet in of ik was de helft al kwijt, ik kon ze gewoonweg niet bijhouden. (Gelukkig lag dit niet aan mij, want de rest van de achterhoede had hetzelfde probleem).

Bij elke attractie staan natuurlijk veiligheidsvoorschriften en als ik ze heel streng zou naleven zou ik in weinig attracties kunnen. Aan de vorige zin te lezen heb ik dit ook niet streng nageleefd. Het overgrote deel van de groep wilde gaan bungeejumpen, of iets wat daar op leek. Daar zag ik zo veel veiligheidsvoorschriften staan dat ik dat echt niet durfde met mijn lichaam. Bijna twee uur probeerde de groep mij over te halen om het wel te doen. “Het is niet eng! Zo veel merk je er niet van in je lichaam! Het is maar €30,-!”
Argument 1: Ik ben niet bang, het lijkt mij juist wel leuk om te doen!
Argument 2: Ik heb al veel pijn en anders moeten jullie mij straks naar huis dragen en eten voeren.
Argument 3: Betaal jij voor mij? Ik heb daar het geld niet voor over na die torenhoge entree die we al moesten betalen..

Ik ben in een attractie of 6 geweest, zowel zweefmolenachtige als achtbaanachtige attracties. Maar op een gegeven moment kon ik niet meer. Ik kon bijna niet meer lopen, mijn rug leek gekneusd en de buik-/hoofdpijn en duizeligheid trok ik niet meer. Ik ben maar op een bankje gaan zitten en heb mensen gekeken, want ik had natuurlijk mijn telefoon niet meegenomen (die kan alleen maar kapot gaan of gestolen worden). Ook een boek had ik niet bij me, want die was zwaar (meestal heb ik wel een boek bij me).

Gelukkig begon al snel de tijd te dringen en kwamen er waterdruppels met bakken uit de lucht! Op naar McDonalds voor een buikpijn maaltje!

Wat heb ik van deze dag geleerd?

• Laat jezelf niet gek maken. Nee is nee, zelfs als de hele groep het wel doet.
• Loop op je eigen tempo.
• Ga eens op je strepen staan bij de huisarts voor een diagnose, misschien kan je dan wel gebruik maken van rolstoel ingangen (en wellicht van een rolstoel zelf als het echt niet meer gaat). Zo’n dag als dit ging net, maar als het een groter park was geweest of een langere of koudere dag dan zou ik het echt niet trekken.
• Maak je eigen eten klaar of vraag voor een andere optie dan de McDonalds.
• Zorg dat je genoeg tijd hebt om uit te rusten. Wij gingen op een zondag en maandag en dinsdag was ik echt niet in staat om naar school/stage te gaan (woensdag en donderdag trouwens ook niet, maar ik had al een woensdag en donderdag gemist).
• En het belangrijkste punt: Mensen van wie je houdt maken je echt beter. Plezier maken en lachen zijn goede medicijnen alleen moet je wel de ruimte hebben om jezelf goed onder de loep te nemen, zodat je niet (heel ver) over je grenzen heen gaat.