De laatste weken heb ik mijn breintje overuren voelen draaien… Ken je dat gevoel: dat die grijze massa daar in jouw mooie koppie een eigen leven lijkt te leiden? Vermoeiend dat dat is! En ook al wil je nog zo graag, je hebt er even niks meer over te zeggen. Want al je energie is al opgebruikt voor andere dingen als je lichaam zo lijkt het wel. Laat ik het zo zeggen: ik voel dat mijn algemene veerkracht weer dringend even moet opgeladen worden: ik heb er een beetje een overdosis van gebruikt de laatste maanden en de voorraad moet weer maar eens aangevuld.
Waar voel ik dat aan?
Bijvoorbeeld aan het irritante feit dat ik de irritante mindere kantjes van mezelf hoor bovenkomen zonder dat ik het wil of kan tegenhouden. Dus ben ik al een wat korter van stof en reageer ik wel eens ongeduriger dan ik zou willen en laat ik de mensen niet meer uitpraten. (En ben ik altijd zo dankbaar voor mijn lieve lieve entourage die daar mee om moet gaan)
Of nog: dat ik me van pure uitputting -almaar in datzelfde kringetje lopend- zorgen maak over dingen die ik al duizend keren heb gedacht en die ik normaal gezien eigenlijk best kan loslaten of zelfs niet denk. Maar dat is dus veel teveel gevraagd in overprikkelde tijden. Zodat ik bijvoorbeeld mezelf lekker blijf beschuldigen van het niet oplossen van mijn ziekte. Want het kan niet anders dan mijn fout zijn, en dat ik uit mijn nek lul.
Wie beweert dat dan misschien? In het verleden zeiden andere mensen dit, maar in het heden neem ik die stemmen op mijn kwetsbaarste momenten nog steeds voor waar en laat ik ze klinken als mijn eigen interne wijsheid. En daar help je jezelf dus niet mee als je uitgeput bent. Maar vermits de energie opgebruikt is, lukt het niet meer om lief te zijn voor mezelf dan. Ik weet niet meer wat ik denk, wie ik ben, waar ik voor sta, wat ik voel, zo lijkt het dan. En heel vreemd: tegelijkertijd is er altijd wel een deeltje van Kristien die van op een afstand geruststellend sust en weet dat ook dit weer voorbij gaat.
Wat helpt?
Geduld, liefde voor mezelf en vertrouwen dat het morgen weer een nieuwe dag is. Mezelf vergeven voor die rare kronkelgedachten en mijn soms onhandige reacties erbij. Maar dat is maar peanuts. Dat stelt echt niks voor bij de vele steun van al die lieve mensen om me heen. Die me in al mijn kwetsbaarheid erkennen als ik zelf niet meer weet wie ik ben. Als ik niet meer nuchter lijk te kunnen denken wat ik op andere momenten best wel weet. Zij zijn op die cruciale momenten mijn ideale,mijn gedroomde hulplijnen: ze zijn ultra-lieve externe harde schijven die me luidop zeggen wat er normaal in mijn brein is opgeslagen. Dingen als: ik ben het waard, ik mag opkomen voor mezelf, ik zie mezelf graag zoals ik ben, ik mag er zijn. Ik heb er namelijk een handje van om op die momenten heel erg te gaan twijfelen aan mezelf: ik ben zo uitgeput dat ik mezelf beschuldig van alles wat los of vast zit. Terwijl ik mezelf daarmee echt niet minder uitgeput maak. Terwijl ik best weet dat ik dat niet moet doen en dat ik mezelf zo echt niet verder help. Terwijl ik best weet dat dit maar gedachten zijn, die net zo snel weer gaan als ze gekomen zijn, dat ze niet “ik” zijn.
Wat ben ik dankbaar en blij voor zoveel lieve goede harten in mijn leven… (en ze weten best wie ze zijn, ik hoef geen namen te noemen…) Want om even melig te doen: samen kunnen we altijd meer dan alleen! Dus bij deze: een warm applaus voor hen allemaal!
