Gister was het moederdag en dan denk je na over hoe je moeder geworden bent. Soms kan ik nog steeds in tranen schieten. Of ik nu een bevallingsverhaal op tv zie, of foto’s van jou geboorte tegenkom.
gestreden
6 weken heb ik gestreden om jou langer in mijn buik te kunnen houden. Ik heb gehuild en gesmeekt bij de artsen om je alsjeblieft op de wereld te brengen. De afgelopen weken krijg ik elke dag een melding van een app waarbij je de foto’s van de jaren ervoor op die dag ziet. Elke dag word ik weer geconfronteerd met die weken.. Nog steeds is mijn zwangerschap, vooral de laatste weken, een traumatische ervaring. Ik genoot nog steeds, wetende dat ik dit eigenlijk allemaal zou moeten missen omdat wij eigenlijk geen kinderen mochten. Maar alle pijn en stress.. deze ervaar ik nog steeds, over en over, opnieuw en opnieuw.
Engste dag van mijn leven
De dag van de bevalling was de ergste en engste dag van mijn leven. Ik dacht werkelijk dat ik dood zou gaan. Mijn leven is die dag meerdere keren voorbij geschoten, bang dat ik jou nooit zou mogen op zien groeien.. De pijn die ik voelde,van half 7 in de ochtend, tot het moment dat jij geboren werd, 3.45 de volgende nacht is de heftigste pijn die ik ooit heb moeten verdragen. 6 x de morfine pomp verhoogd maar niks mocht baten. Gillen, iets waar ik normaal een hekel aan heb, want ik hoor de pijn te kunnen dragen. Maar gillen was de enige manier waarop ik met de pijn om kon gaan. Tranen stonden in de ogen bij je papa, opa en oma.
Spoed keizersnede
Niemand die wist hoe die dag ging aflopen, maar wel wisten wij allemaal dat het niet lang meer ging duren voordat de keizersnede in gang gezet zou worden. Midden in de nacht was dan eindelijk het verlossende woord: een Spoed keizersnede onder algehele narcose. Ik werd snel klaargemaakt, een OK jasje en de prachtige steunkousen die ze pas onder narcose hebben aangedaan omdat ze mij anders nog meer pijn moesten doen. Ik werd over gehesen van het normale bed naar de OK tafel, ik herinner mij nog goed dat deze schuin stond, ik weet nog dat ik bang was om er af te rollen, Haha, wat voor gedachtes er door je hoofd kunnen gaan met een hoop morfine in je bloed. Pas op dat moment drong het tot mij door, de volgende keer dat ik mijn ogen open deed was jij geboren.. Na de spoed keizersnede werd ik wakker op de uitslaapkamer, artsen vertelde mij dat je het super gedaan had. Tegen alle verwachtingen in had jij de longen uit je lijf gehuild! Tranen liepen over mijn wangen van opluchting, want wat waren wij allemaal bang voor de gevolgen van de morfine die, ook jij, binnen had gekregen tijdens deze heftige alvleesklierontstekingen. Nadat ik helemaal bijgekomen was op de uitslaapkamer brachten zij mij direct naar jou. Wat voelde je zacht en klein aan. Je woog 2305 gram, wat iets meer is als 2 pakken suiker. Je rook zo lekker. maar zien hoe knap je was, dat kon ik nog niet. Zo wazig was ik van de narcose. Nadat ik bij jou geweest was werd ik weer naar de IC gebracht om wat te slapen, wakker gemaakt werd ik door jou trotste oom en tante, Jacky liet mij een foto zien en daarop zag ik voor het eerst je gezicht. Eerste wat ik dacht? Wat een knapperd is dat!
Hoe hard ik heb mogen vechten voor onze levens, hoe trotser ik ben als jou moeder.
