Wauw wat een leuke reacties heb ik op mijn eerste blog gekregen! Van bekende maar ook van onbekende mensen. Veel bekenden van vroeger zeiden dat ze me nooit raar of anders hebben gevonden. Dit was een enorme opluchting, maar toch ook wat verwarrend. Ik had als klein meisje toch regelmatig het gevoel dat mensen me anders behandelden dan anderen. En eigenlijk nu ook nog wel af en toe. In deze blog vertel ik meer over mezelf en vertel ik over mijn geluk bij een ongeluk.
HBO verpleegkunde
In 2011 studeerde ik HBO verpleegkunde, toen ik heel veel pijn in mijn linkerbeen kreeg. Ik ging ermee naar de huisarts, die me doorverwees naar de fysiotherapeut. De pijn bleef echter aanhouden en werd ook steeds erger. Ik kon geen vijf minuten lopen zonder te vergaan van de pijn. De huisarts bleef maar zeggen dat het niks bijzonders was. Omdat ik een aantal jaren daarvoor bij een neuroloog als medisch secretaresse had gewerkt, heb ik contact met hem opgenomen en mijn probleem voorgelegd. Hij gaf aan aan een rughernia te denken, maar had wel een verwijzing van de huisarts nodig om mij te kunnen behandelen. Met heel veel moeite heb ik die verwijzing gekregen, maar de huisarts gaf wel aan dit niet weer zo te doen want dat was niet goed voor zijn reputatie als een patiënt zélf de specialist ging contacteren………… Daar ben ik zo boos om geweest dat ik direct een andere huisarts heb gezocht.
Twee hernia’s
De neuroloog liet direct een MRI scan maken, waaruit bleek dat ik twee! hernia’s had. Hier liep ik in totaal al een jaar mee rond, puur omdat mijn huisarts me niet serieus nam. Ik moest geopereerd worden om van mijn klachten af te kunnen komen. Omdat de wachtlijst in het regionale ziekenhuis zo lang was, regelde mijn zorgverzekeraar dat ik binnen twee weken geopereerd kon worden in een privékliniek in Ede. Hier heb ik absoluut geen spijt van gehad. Wat een geweldige kliniek was dat. Na een jaar vreselijke pijn, werd ik na een operatie van twee uren wakker zonder pijn! Wat een verademing! De operatie duurde een stuk langer dan normaal omdat de hele boel verkleefd was volgens de chirurg. Dit kwam omdat ik er veel te lang mee rondgelopen had. Maar goed ik was van de pijn af en dus dolblij! Thuis moest ik zes weken plat liggen en dit was best eenzaam en ook lastig omdat ik alleen woonde. Natuurlijk kwamen familie, buren en vrienden af en toe langs hoor, maar de grootste tijd lig je toch alleen. Hierdoor kwam ik in een depressie terecht. Gelukkig trok dat langzaam weg toen ik alles weer kon doen. Mijn arts adviseerde me om mijn verpleegkunde opleiding niet meer voort te zetten vanwege mijn slechte rug. Dit vond ik een ontzettende domper, maar ik begreep het wel. Mijn propedeuse had ik gelukkig nog net gehaald.
Geluk bij een ongeluk
Ik was toen dus nog steeds doktersassistente, maar kon daar toen geen werk in vinden. Uit pure noodzaak ben ik toen gaan werken bij een callcenter, wat uiteindelijk een mijn geluk is geweest want daar leerde ik mijn man kennen. Als ik die hernia niet had gekregen en dus gewoon mijn opleiding verpleegkunde had afgemaakt, had ik nooit mijn man leren kennen en nooit mijn twee prachtige kinderen gekregen!
