Fijne gesprekken
Er zijn fijne gesprekken. Zoals afgelopen maandag. Op de hogeschool hebben we een praatgroep voor studenten met een depressie. Het hebben van een depressie is nog altijd een taboe. Met gezond eten, sporten en leuke dingen doen kom je er toch wel over heen. De meeste van ons verbergen onze depressie. Niet alleen op school, maar ook op persoonlijk vlak. We hebben het gevoel dat we hier met niemand over kunnen praten en daarom is het fijn dat we eenmaal per maand samen even bij kunnen kletsen.
Deze week kwam er een vrouw langs. Zij gaat langs veel verschillende mensen, om het beeld van depressiviteit zo volledig mogelijk te krijgen. Zij werkt voor Het Witte Bos, een organisatie die helpt om onderwerpen bespreekbaar te maken. De komende periode gaan zij aan de slag met depressiviteit. Zij zorgen ervoor dat alle vragen beantwoord worden. Niet alleen de vragen van de mensen met een depressie, maar ook voor hun omgeving. Hoe kun je iemand helpen?
Ik hoop dat zij op die manier de taboe weet te doorbreken.
Lastige gesprekken
Ik had al een heel bericht geschreven over lastige gesprekken. Gesprekken met hulpverleners, studie en mensen in je eigen omgeving. Gesprekken over mijn beperkingen zijn moeilijk. Ik kon deze gesprekken vroeger altijd zonder problemen voeren. Meestal zelfs met een glimlach op mijn gezicht. Dat ik de helft van de tijd niet serieus werd genomen nam ik voor lief. De laatste twee maanden is er echter iets veranderd. Ik kan dat soort gesprekken niet meer voeren zonder vol te lopen. En het gekke is dat ik nog minder serieus word genomen dan ik deed zonder tranen. Met andere woorden, ik word niet serieus genomen. En dat doet pijn.
Naar de huisarts
Laatst ging ik naar de dokter om te vragen of er meer onderzoeken konden worden gestart. Dat kon niet, zij wilde wachten tot ik volledig uit mijn depressie ben. Ik weet dat mentale klachten de fysieke klachten versterken, maar ik kan mijn klachtenlijst in drieën splitsen.
Ik heb mijn klachten die te maken hebben met het prikkelbare darmsyndroom, ik heb klachten die te maken hebben met mijn hypermobiliteit en ik heb klachten die terug te koppelen zijn naar mijn mentale staat.
Tegen de tijd dat mijn mentale klachten zijn verdwenen is het al te laat om naar het UWV toe te stappen. Aangezien je ook nog te maken hebt met een wachttijd.In september verlies ik misschien wel mijn studiefinanciering, omdat er een kans is dat ik mijn propedeuse niet haal. Mijn studie is gewoon bijna niet te combineren met mijn klachten.Als mijn studiefinanciering stopt sta ik binnen de kortste keren op straat. De dokter beweert dat het niet zo snel gaat, maar huisbazen en zorgverzekeringen en dergelijke vinden het vaak niet oké als je niet betaald.
Psychiater
Ik sta al acht maanden op de wachtlijst voor een psychiater en vandaag kreeg ik een brief binnen dat ik met de behandeling kan beginnen bij een psycholoog. Een behandeling van een aantal sessies.Ik kom al mijn hele leven bij allerlei psychologen en geen van deze mensen konden mij langer behandelen dan drie maanden (maximaal). Dat is precies één van de redenen dat ik de overstap wilde maken naar de psychiatrie, een hele grote stap voor mij. Een kans op verbetering, een langdurige behandeling en zo nodig medicatie. Maar helaas.
Hebben jullie hier ervaring mee?
Wat een heftig verhaal. Heb je bewijzen van je ziektes? Dan zou ik sowieso naar het UWV stappen. Ook al ligt nog niet alles op tafel, je wordt beoordeeld en ze kunnen later een herbeoordeling doen mocht er iets in je klachten veranderen of als je wel de bewijzen hebt. Het geeft jou rust als je financiële zekerheid hebt, lijkt mij.
Daarnaast vind ik de opmerking van jouw huisarts vreemd. Ik loop zelf sinds kort ook in de GGZ en zij wouden juist eerst dat het zeker was dat bepaalde klachten niet een lichamelijke oorzaak hadden voordat zij gingen behandelen. Heb je een revalidatiearts? Misschien is dat een idee en die hebben ook vaak meer kennis van zaken als het UWV.
Heb je vragen dan kan je me altijd mailen. Op mijn blog vindt je ook meer informatie, alleen die is door omstandigheden pas op 1 maart weer bereikbaar.
Bel eens naar of Google eens op een vrijgevestigd psychiater (dus met een eigen praktijk). Dus niet binnen een Ggz.
Met de ‘juiste’ diagnoses kun je daar vaak langdurig terecht. Ikzelf heb daar erg goede ervaringen mee. Sterkte