Ik vind mijzelf wel een relaxt type. Kan goed omgaan met stressvolle situaties. Tevens stap redelijk makkelijk over conflicten en maak mij niet snel meer druk over een kwestie die ik voor mijn gevoel heb verwerkt. Soms zijn dingen zoals ze zijn en als je er niets aan kunt veranderen waarom zou ik er dan gestresst over zijn? Met die instelling loop ik al heel wat jaartjes rond totdat ik er toch achter kwam dat ik mijn stress verwerkte op een andere manier dan ik dacht.

Tandenknarsen

Ik merkte aan mijn gebit dat het wat afsleet. Vooral mijn voortanden hadden het zwaar te verduren en in de ochtend werd ik vaak wakker met hoofd- en kaakpijn. Zwaar tandenknarsen was de conclusie van mijn tandarts. Je verwerkt je emotie ’s nachts was zijn antwoord. Er werd een bitje op maat gemaakt wat ik ’s nachts in moest doen zodat verdere schade gespaard bleef.

Probleempje

Na enkele dagen melde ik mij weer bij de tandarts met een klein groen doosje in mijn tas. Er stond een frisse dame achter de balie. “Hai” zei ik, en legde het groene doosje voor haar neer. “Ik heb een probleempje, geloof ik. Een paar dagen geleden heb ik hier een bitje opgehaald. Vanwege tandenknarsen. Maar….het is geloof ik wat erger dan dat.” Met een wanhopige blik deed ik het doosje open. De dame achter de balie knipperde een paar keer met haar ogen bij het zien van de inhoud. Het bitje lag in vier stukken. “Jeetje” kon zij alleen maar uitbrengen om vervolgens even te gaan overleggen met de tandarts.

Waarom?

Gelukkig liet mijn tandarts niet lang op mij wachten en deze verzekerde mij dat ze een nieuwe gingen maken. Een hele stevige, verzekerde hij mij. In de stoel stopte hij mallen in mijn mond. En vroeg mij hoe het met de voortgang van mijn boek stond. Waarom? Waarom stellen tandartsen vragen om het moment dat ze iets in je mond stoppen? Je kan toch niet of nauwelijks antwoord geven zonder dat je bang ben dat dat haakje net even verkeerd gaat of hij heeft met zijn vingers je kaak stevig in de grip zodat je alleen rare geluiden als antwoord kunt geven. Ik blijf mij er elke keer over verbazen.

Daar word ik nu gestresst van!

Op zijn vraag hoe het met mijn boek ervoor stond antwoorde ik; “Ik ben dwuk aan het swijfen.” Hij propte er een nieuwe maat mal in. “Oh wat leuk. Maar dan snap ik wel dat je knarst. Je zult er zeker wel stress van hebben?” “Mwjaa, weenie, zit met dwedlaain.” Hij pakte nog een homp klei erbij. “En dan zeker tot laat nog schrijven zeker?”. Ik knikte. “Dan verwerk je ’s nachts je stress van overdag. Kan vanzelf weer overgaan hoor.” Boven zijn mondkapje zag ik hem even naar mij kijken. “Normaliter lees ik altijd vakliteratuur maar zal in mijn vakantie nog eens naar je blogs kijken. Ze zijn altijd zo luchtig en ontspannend. Vooral omdat ze echt nergens over gaan.” Hij bedoelde het misschien niet verkeerd, geloof ik. Maar toch, ik vrees dat ik er vannacht weer even mijn kiezen op stuk bijt….