Voor mij ligt mijn behandelplan. Mij is gevraagd deze door te nemen. Dit doe ik dan maar.

‘Behandelplan 27-11-2014, Vis, ML (vrouw,12-nov-1986)
Aanmeldreden: Bang om volledig de controle te verliezen i.v.m. angstklachten bij patiënt die bekend is met gegeneraliseerde angststoornis en persoonlijkheid problematiek.’

Persoonlijkheid problematiek?

‘Het betreft een 27-jarige vrouw bekend met angststoornis (GAS), tevens is er sprake van persoonlijkheidsstoornis met cluster B en C trekken.’

Cluster B en C trekken? Wat?
‘Wanneer heeft dit onderzoek plaatsgevonden?’ Vraag ik, ‘Ik kan mij daar namelijk niets van herinneren.’
‘Hier staat dat dit vastgesteld is door psychiater X.’ zegt mevrouw Parnassia.
‘Maar ik heb nooit een psychiater gehad met die naam.’ Zeg ik verbijsterd.

En dan komt het allemaal terug.
Vorig jaar, crisis met hoofdletter C, nergens terecht kunnen omdat ik uitbehandeld was. Dagenlang zat mijn vriend aan de telefoon met de crisisdienst, die niets voor mij konden toen tenzij ik mezelf wilde laten opnemen. Per dag 12 kalmeringspillen. Niet in staat te functioneren. Op sommige momenten had ik niet kunnen vertellen wat mijn eigen naam en adres waren. Niet begrijpen wat er aan de hand was en niet in staat de hulp te kunnen krijgen die ik nodig had. Later bleek dat 12 kalmeringspillen per dag een onwaarschijnlijk hoge dosis is voor iemand van mijn gewicht.
Na twee maanden zo rondgelopen te hebben kon ik voor een gesprek terecht bij PsyQ Rotterdam. Gefrustreerd van het niet normaal uit mijn woorden kunnen komen en de angst voor wat er zou gebeuren nu ik door die 12 pillen totaal mijzelf niet was. Dat ene uurtje waarin deze psychiater X met mij gepraat heeft om mij vervolgens de deur uit te sturen met niets. Behalve natuurlijk een gratis ‘persoonlijkheidsstoornis’.

‘Wil je zeggen dat tijdens dat gesprek, een moment waarop ik niet minder mijzelf had kunnen zijn, mij een persoonlijkheidsstoornis is toegekend?’

‘Je lijkt het er niet echt mee eens te zijn,’ zegt mevrouw Parnassia, ‘vind je dat erg een persoonlijkheidsstoornis?’

‘Het maakt mij echt niet uit wat voor stoornis ik heb, maar dan wil ik hem wel echt hebben.’
‘Dan wil ik getest worden, voldoen aan alle eisen en geloof mij dan vind ik het prima!’
‘Maar dit’, zeg ik, ‘dit vind ik echt belachelijk!’

Moeizaam sta ik op. Ik breek mijn hoofd over de manier waarop dit gaat. Ik kan door al die therapie inmiddels wel voor mijzelf kan opkomen, maar hoe zit het met diegene die dat niet kunnen?

Hoeveel labels zijn er al lukraak aan mensen uitgedeeld?

Wie komt er voor hen op?

 
Liefs,
Maruschka