Het gras is altijd groener aan de overkant. Zelfs als je 1 hoog in het centrum van Amsterdam woont. Nu ik me er bij neer heb gelegd dat gezond zijn er niet in zit, vraag ik me af hoe het zou zijn om wat zichtbaarder ziek te zijn.
Ik dacht namelijk altijd dat iemand die zichtbaarder ziek is, door bijvoorbeeld hulpmiddelen, op meer begrip kan rekenen. Een instantie of arts die je serieus neemt. Iemand die zijn hand uitsteekt als hij ziet dat iets even niet lukt, een buschauffeur die netjes wacht tot ook jij naar de bus bent gestrompeld en jezelf niet constant te hoeven verdedigen.
Het is mij pijnlijk duidelijk geworden dat het gras niet groener is, maar dat dit slechts een kwestie van lichtinval of zienswijze is. Het gras is namelijk bruin, dor en vertrapt. Nu weet ik dat ook dit slechts mijn perceptie is.. De jongen die mij tot deze blog heeft geïnspireerd denkt daar namelijk heel anders over. Maar ik ben geschrokken en het zit me hoog. Ik ben zo geschrokken dat mijn hart pijn doet en mijn ogen tranen.
Als ik op onbegrip stuit of als een buschauffeur niet op mij wacht kan ik hier niet boos om worden. Er gaat geen alarm af als ik aan kom lopen, ik heb geen wolkje boven mijn hoofd met daar in mijn diagnoses en gebruik behalve mijn ontzettend opvallende (NOT) zilversplints geen hulpmiddelen.
Helaas hoef je ook met duidelijk zichtbare hulpmiddelen niet altijd op begrip te rekenen. Een kennis met een zichtbare ziekte (hij is blind en loopt met een stok) vertelde dat hij de bus niet kon vinden. Terwijl hij dit zei was hij op zijn plaats van bestemming aangekomen, en ging ik er automatisch van uit dat hij gelijk geholpen werd. Helaas vertelde hij iets anders. Het moment dat hij met zijn stok een bus aantikte om te vragen welke bus het was, reed deze weg. Gelukkig was er een behulpzame man die hem naar de juiste bus hielp, maar toch kan ik hier zo ontzettend boos om worden. Ik snap dat er een tijdschema is en dat een bus zich daar aan moet houden. Maar is dit werkelijk belangrijker dan een mens die duidelijk om hulp vraagt?
Terwijl ik al pratend naast deze kennis stond, werd er aan mij gevraagd hoe lang hij al blind is. Ik was te verbouwereerd om hier gevat op te antwoorden.. Waarom kijken we liever weg dan dat we mensen helpen? Waarom doen we alsof zieke of beperkte mensen niet bestaan? Waarom kijken we naar mensen en zien we ze niet? Ik ben er met dit stuk niet op uit om medelijden te creëren. Dit is namelijk niet nodig en daar zit niemand op te wachten. Wat mij stoort is dat je zichtbaar ziek ook kunt vervangen door ouderen, vluchtelingen, daklozen, andere culturen en ieder ander mens. Laten we stoppen om voor elkaar weg te rennen en laten we er samen een mooiere wereld van maken. Een wereld waarin liefde, begrip en respect de boventoon voeren.
