Na een lange radiostilte is het nu weer tijd voor een nieuwe blog. In een van mijn voorgaande blogs schreef ik dat ik een uitstrijkje heb laten doen én behoorlijk van de uitslag ben geschrokken. Ik dacht immers dat ik alleen ging om mijn vader tevreden te stellen.

Mijn uitstrijkje liet zien dat ik PAP3A en HPV heb. Niet direct reden tot paniek, maar wel genoeg aanleiding om naar de gynaecoloog doorgestuurd te worden. 4 oktober was het dan eindelijk zo ver! De wachtkamer zat propvol en ik stelde me er dan ook op in dat ik voorlopig nog wel even in het ziekenhuis zou blijven zitten. Gelukkig viel dat allemaal wel mee en werd ik stipt om 15:00u binnengeroepen.

Gynaecoloog: colposcopie en biopt

De gynaecoloog was ontzettend aardig en ik voelde m’n zenuwen gelijk afnemen. Dit veranderde toen ik de spreekkamer in kwam en er ook nog een verpleegkundige (denk ik) en coassistent op me zaten te wachten. Gelukkig allemaal vrouwen, waardoor ik me al snel weer helemaal op mijn gemak voelde. Na een korte uitleg over wat er ging gebeuren, was het tijd voor het onderzoek.

Het onderzoek bestond uit een colposcopie en het eventueel afnemen van een biopt. De colposcopie is een onderzoekstechniek waarbij de baarmoedermond uitgebreid met een 10-20x vergrotende microscoop geïnspecteerd wordt. Wat ik vooral vervelend vond aan het onderzoek, was dat er azijn op mijn baarmoedermond werd gesmeerd. Dit deed geen pijn, maar de geur vond ik nou niet echt aangenaam haha. Azijn zorgt ervoor dat eventuele afwijkingen goed te zien zijn. Ik vond het achteraf gezien heel interessant dat ik mee mocht kijken en wat de gynaecoloog ook al zei: je eigen baarmoedermond zie je natuurlijk niet elke dag, haha.

Tijdens dit onderzoek waren er een paar kleine afwijkingen te zien. Hier werd een biopt van genomen zodat dit weefsel naar het lab opgestuurd kon worden. De colposcopie vond ik helemaal niet erg en deed totaal geen pijn. Het afnemen van het weefsel vond ik een ander verhaal. Het wegschrappen van weefsel deed weinig pijn, maar omdat er wondjes zijn ontstaan moesten deze aangestipt worden met een etsende stof. Dit zorgt ervoor dat de wondjes sneller dichtgaan, maar kan ook krampen in de onderbuik geven. Dit vond ik zelf een erg vervelend gevoel. Pijn deed het niet, maar onaangenaam was het zeker! Nadat de wondjes gedicht waren, was het gelukkig weer tijd om mijn broek aan te trekken en het onderzoek af te ronden.

CIN-indeling

Waar bij een uitstrijkje gebruikt wordt gemaakt van de PAP-indeling, is dat bij dit onderzoek een CIN-indeling. Dit is een afkorting van Cervicale Intra- epitheliale Neoplasie. Mijn voorkeur gaat uit naar CIN, haha. De indeling gaat als volgt:

  • CIN 0 – Dit is het beste scenario, de uitslag is gewoon goed!
  • CIN 1 – Er is een lichte afwijking gezien
  • CIN 2 – Er is een matige afwijking
  • CIN 3 – Er is een ernstige afwijking (dit is echter nog geen baarmoederhalskanker)

CIN 2 en 3 worden als voorstadium van baarmoederhalskanker gezien en kunnen in 5 tot 10 jaar ‘uitgroeien’ tot baarmoederhalskanker. Je lichaam kan het echter ook gewoon opruimen, dus het is helemaal niet gezegd dat je bij een CIN 2 of CIN 3 uitslag ook daadwerkelijk kanker krijgt.

De uitslag

De gynaecoloog had tijdens mijn afspraak al aangegeven dat ze mij op 18 oktober tussen 9:00u en 13.00u zou bellen. Een flink tijdsbestek! Ik ging er wederom vanuit dat de uitslag van mijn onderzoek gewoon goed zou zijn, dus deze twee weken vlogen voorbij. Op de dag zelf begon ik toch wel een beetje zenuwachtig te worden en greep ik elke kans om mezelf af te leiden aan. Om 12:31 ging de telefoon. Ik was op dat moment samen met mijn moeder en broertje bij mijn opa en oma en omdat ik niet wilde dat iedereen het gesprek hoorde stormde ik naar buiten.

Ook nu was de uitslag totaal niet wat ik verwacht had en de arts vertelde dat uit het onderzoek is gebleken dat ik CIN 2 heb. Ik schrok hier behoorlijk van omdat dit geen moment bij mij is opgekomen. Gelukkig ben ik nu alweer over de schrik heen, haha. Ik kreeg de keuze om het direct te laten behandelen of om aan een onderzoek mee te doen (dit had de gynaecoloog al eerder aangegeven, waardoor ik mij goed heb kunnen inlezen). Bij dit laatste blijf je onder strenge controle, maar behandelen ze je niet. Ze willen namelijk weten of het lichaam het ook zelf kan oplossen. Ik heb voor het onderzoek gekozen. Als ze behandelen houdt dit niet automatisch in dat alles weg is, maar kan het ook zijn dat het veel vaker moet. Ik wil momenteel geen kinderen, maar het vaak behandelen geeft als je zwanger bent wel een verhoogde kans op een vroeggeboorte. Een risico wat ik, als ik toch besluit dat ik voor kinderen wil gaan, graag voorkom!

Over zes maanden krijg ik weer een nieuwe controle. Misschien ben ik weer veel te positief, maar ik ga er vooralsnog vanuit dat mijn uitslag dan een stuk beter is!

To be continued…