“Jij bent moe.” Ik zat letterlijk nog niet neer op mijn stoel in het ziekenhuiskabinet van mijn gastrologe of ze constateerde dit al. Uhu, nu zeg je wat! Ik zei heel kort dat niet slapen, veel pijn en veeel toiletpapierverbruik niet meteen bijdragen aan een florissant uiterlijk, nee.

Meteen viel er een last zenuwen van me af: ik had heel veel wat in me leefde wat ik goed wilde proberen uitleggen aan mijn arts. Ik moet nog steeds wennen aan het feit dat ik nu na al die jaren wél een dokter heb die oordeelloos en oprecht geïnteresseerd tijd neemt als het moet, die de mens ziet, niet enkel de ziekte, en die ook nog eens heel snel denkt en superslim en sympathiek is in één persoon! Oja, en ze kan ook nog eens superkeimegasnel blind typen zonder maar één seconde jou niet aan te kijken.

Fantastisch toch dat ik mijn zorgen en problemen constructief kan delen en dat we samen kijken naar wat een goede oplossing kan zijn. Ik mag daar ook mijn stem en ervaringen in delen, inderdaad fantastisch dus.

Terzake nu…

Aan de darmproblemen en pijn etc etc maken we niet meer zo veel woorden vuil: dat is zo en ik weet dat het niet op te lossen is en dat ik er al zo goed mogelijk mee omga met zorg, luisteren naar het lijfje, visualisaties en zachtheid te samen met inspirerende momenten en mensen. Punt. Dat is klaar.

Weegschaal

Superfijn dat ons gesprek nu ook uitkwam op het gewicht issue. Het is namelijk zo dat als je jaren de boodschap krijgt dat jij iets niet goed doet, je dus wat aanmoddert en veel energie steekt in iemand worden die je niet kan zijn. Het vormt je in je persoonlijkheid. het maakt je heel onzeker over je looks.
Nu kwam het erop neer dat de dokter knal keieerlijk (zoals ze ook altijd is) dat dit altijd zo zal blijven: dat ik, naargelang de darmpjes, zal blijven schommelen tussen het ene ondergewicht en het iets hogere ondergewicht. Inderdaad als ik erover nadenk, het is eigenlijk wel zo dat mijn lijf na mijn operatie al jaren schommelt tussen die twee waarden en dat dat dus blijkbaar bij me hoort.

Ze zei dat er veel mensen zijn op dit lage gewicht en dat is prima. Ik ga nooit worden als een ander of omgekeerd. Hoeft dus blijkbaar ook niet. Tegelijkertijd merkte de dokter daarbij op dat het voor mij wél een probleem is omdat ik er zo f*cking veel moeite voor moet doen. Het gaat altijd zo blijven naargelang de buikstormen en dat is ok, dan doen gaan we er weer extra tegenaan. Maar ik mag wél zijn wie ik ben.

Opgelucht

Best slecht nieuws dus allemaal qua darmen en lijf. En toch zalig content met die boodschap? Het kan! Is die nu helemaal gek geworden ofzo, hoor ik je al denken. Nope. Kijk, als je al jaren de boodschap hoort dat je anders moet zijn dan je bent of dat je jarenlang zoveel energie stopt in dat lieve lijf, dan is eerlijkheid o zo fijn. “Kijk Kristien, dit is wat het is maar vooral en dat mag er helemaal zijn zoals het is. Oplossen kunnen we het niet, maar we gaan je zo goed mogelijk ondersteunen en ja, ik zie wat een moeite en energie je investeert in dat proces.” Hoe zalig is dat?

Helder

Ik heb zoveel helderheid in mijn hoofd, vind het fijn te weten waar ik sta: ik kan voort met mijn leven in de wetenschap dat dit de basis is. Heerlijk! Het leven is nu eenmaal soms “kak” om het met de woorden van een vriendin te zeggen, dat weten jullie ook.

En ja, al is het gevolg dat ik kampioen blijf in zetelliggen, oververmoeid zijn, en wc poetsen, prima toch? (Want een toffe blijf ik sowieso, no matter what! Grijnsgrijns)