Ik ben nu al zeker dertig minuten bezig om een splinter uit mijn duim te plukken. Het onding zie ik wel zitten maar het wilt er maar niet uitkomen. Ik vrees dat na het weekend ikzelf in het gips zit in plaats van mijn muren. Ik dacht zelf dat het wel een goed idee was om klussen als hobby te gaan doen maar ik vrees dat het in mijn hoofd weer mooier is dan de werkelijkheid mij doet realiseren…
Veel onzin in mijn hoofd
Wat haal ik soms toch ongelofelijk veel onzin in mijn hoofd. Ik heb net alles aan kant en toch besluit ik dat ik een muur in mijn kantoortje wel even kan gaan witten. Vol goede moed rij ik naar de plaatselijke bouwmarkt om werkelijk alles aan te schaffen voor een weekendje schuren, plamuren en witten. Braaf knik ik naar de medewerker van de bouwmarkt. Geen idee waar hij het over heeft. Ik ben een analfabeet betreffende klussen. Ik heb nog geen schroevendraaier in huis want…wat moet ik daar nu mee doen? Met een aangesmeerde volle winkelwagen waar de inhoud net van in mijn auto past rij ik naar huis. De moed zit er nog goed in, Ankie gaat klussen.
Help ik ben (g)een klusser
Eenmaal thuisgekomen schuur en plamuur ik mij suf. Grote zweetdruppels waarvan ik het bestaan niet van wist. Klussen is nog niet zo ontspannend. Diep respect voor mensen die dit als hobby doen. Echt als hobby dan! Die bewust een plan maken en dit uitvoeren. Niet zoals deze blondine die bij het opstaan besluit haar kantoor even te veranderen. Ondoordacht, zonder plan en nog erger, zonder ervaring. Tegen het eind van de ochtend ben ik in gevecht met de splinter en zit de verf overal behalve op mijn muren.
Schilderij als oplossing
Als ik na uren om me heen kijk, zie ik een grote bende. Overal liggen de pas gehaalde spullen van de bouwmarkt waar ik nu eigenlijk al niet meer weet wat ik er mee moet doen. Met een onafgemaakte muur ga ik opruimen, zuigen en poetsen. Na een uur is de ergste rotzooi verdwenen om mijn gehavende muur na. Dan denk ik; een schilderij! Een schilderij gaat die muur wel wat bedekken. Ik mijn klus-outfit, zonder make-up, de verfstrepen nog op mijn gezicht scheur ik naar het dorp. Ondertussen krijg ik een appje van een vriendin; “Tijd voor koffie bij jouw thuis?”
Slechts in een seconde
Precies op het moment dat ik mijn schilderij heb opgehangen, toch handig die zelfklevende strips daarvoor! Want een boormachine heb ik niet, want wat moet ik daar nu mee? gaat de bel. Mijn vriendin is er. Alsof ik al uren relaxed in mijn tuin heb zitten lanterfanten, verwelkom ik haar en moet innerlijk lachen om mezelf. Van stressende klusvrouw naar ontspannen diva in slechts een seconde. Dat kan ik dan wel! Ik schenk voor haar en mijzelf een wijntje in en met de witte strepen nog in mijn gezicht ben ik vrolijk en vriendelijk. Precies hoe ik me voel, alles behalve een klusser…
