Vandaag word ik voor de zesde keer 39. “Negen-en-dertig ” jaar klinkt wat lekkerder in de mond dan een getal ergens in de veertig. Het is een psychische gedachte, ik weet het, maar laat mij nog maar even 39 jaar zijn. Ik voel mij nog lekker jong, meestal dan…Dat is goed en dat wil ik ook heel graag vasthouden. Alleen op sommige momenten is dat een beetje lastig. Momenten waarop je je leeftijd keihard in je gezicht gesmackt krijgt. Momenten waarop je niet langer in de ontkenning kunt en je je opeens beseft; Help, ik word een oude taart!
Ouder worden
Begrijp mij niet verkeerd. Het is een voorrecht om oud te mogen worden. Ik hoop dat dan ook te worden. In goede gezondheid en met niet al te veel rimpels als ik het dan toch mag beslissen. Alleen de weg er naar toe is soms wat belastend. Je wilt nog jong en hip zijn en gek doen zonder dat er iemand raar van staat te kijken. Mijn eerste moment dat ik besefte dat ik niet meer een van de jongste was was bij mijn vorige werkgever. Daar was ik jarenlang de jongste telg. Totdat de nieuwe collega’s mij “Moeder” gingen noemen. Niet gek gezien hun moeder even oud als ik bleek te zijn.
Het verval
Het verval treedt toe na je veertigste, alles gaat hangen behalve mijn tandvlees dan, dat trekt omhoog. Dit dacht ik toen mijn tandarts mij een tandpasta adviseerde vanwege terugtrekkend tandvlees. Waar ik vroeger hele nachten kon doorhalen zonder een spoor van vermoeidheid te tonen in mijn gezicht blijft nu mijn huid een paar seconden in een vouw staan als ik nog alleen maar mijn make-up eraf haal. Met een leesbril ben ik ook al gezegend, ik kon alleen nog een halve meter van mijn computer zitten om uberhaupt nog iets van de letters te lezen. Maar als ik om mij heen kijk zie ik dat ik niet de enige ben die verval heeft. Zeker 50% van mijn vriendenkring is inmiddels kaal. Het kan dus altijd erger,,,
Help, ik word een oude taart!
Het moment dat ik besefte dat ik een oude taart aan het worden was toen ik op een zaterdagavond op een feestje bij de pubers van mijn vriendin refereerde naar Patrick Swayze. Dat ik van hem een poster boven mijn bed had hangen. Met grote ogen werd er naar mij gekeken en ik kreeg alleen de vraag: “Patrick wie?”. En ze lagen helemaal krom van het lachen toen ik zei dat er nog een artikel van hem in de Libelle stond. “Alleen oude mensen lezen de Libelle” grapte ze. Die zaterdagavond heb ik maar rustig aan gedaan tijdens het verloop van het feestje zodat ik “ook nog wat aan mijn zondag had.” Een typische “ik word een oude taart” actie besef ik mij nu ook.
Trots op die taart
Ondanks het (lichte) verval heb ik gelukkig niet de wanhopige poging om maar jong te blijven. Heb ik soms zeker mijn uitspattingen maar nadien kan ik daarvan heerlijk om mezelf lachen. Ik heb ook de wijsheid van de jaren de fout ingaan en daardoor leerde ik hoe anders moet. Dat heb ik overleeft en met recht is dit iets om trots op te wezen. Wijsheid komt tenslotte met de jaren. Zolang ik maar dicht mezelf blijf dan ben ik toch nog gewoon een (lekkere) taart en geen oude 😉
