Stel je de volgende situatie eens voor; het is een druilerige woensdagmiddag en je voelt je niet lekker. Je ligt op de bank Netflix te kijken en verplicht rust te houden. Niet omdat je wil maar omdat je moet. Je lichaam heeft het nodig. En midden in de middelmatige serie die je aan kijken bent komt een briljante zin voorbij.

Zorg dat je niet vies wordt

“Het leven is een strontkar gevuld met goud. Pak alle mooie dingen die je pakken kan maar zorg dat je niet vies wordt.”

Het werd gezegd door een moeder tegen haar zoon wiens leven een onverwachte doch positieve wending had genomen waaraan hij maar met moeite kon wennen. Ik denk dat deze zin me vooral aansprak omdat het raakt aan hoe ik het leven als chronisch zieke ervaar. Het is shit. Maar wel shit met gouden sterretjes.

Ik kan er doorgaans slecht tegen als mensen medelijden met me hebben. Niet omdat ik de goede intentie niet kan waarderen maar juist omdat sommigen lijken te denken dat mijn leven alleen maar zwaar is. Ja, ik heb een hele vervelende aandoening. Ja, ik heb er nog wat extra chronische ziektes bij om het kwartet compleet te maken. Ja, ik heb vaak pijn. Ja, ik ben afhankelijker dan ik zou willen zijn. En nee, ik leef niet het leven wat ik een paar jaar geleden voor ogen had. Maar jongens, laten we wel zijn: wie wel? Het leven is inderdaad een strontkar vol onverwachte wendingen en gedoe. Maar ook gevuld met goud en hele mooie momenten. Houdt dat het niet juist leuk en uitdagend?

Pak alle mooie dingen

Begrijp me niet verkeerd. Erkenning voor het feit dat leven met een chronische ziekte of aandoening behoorlijk zwaar kan zijn is zeker nodig. Velen van ons zijn onzichtbaar ziek en knokken op dagelijkse basis voor kleine plukjes erkenning. Maar tussen alle moeilijke momenten zijn er vele gouden. Wij genieten net als ieder ander van onze kinderen, een mooie dag, goed gezelschap of lekker eten. Soms genieten we zelfs van iets simpels als zelf de vaatwasser uitruimen of zelfstandig naar de stad gaan. Je pakt alle mooie momenten mee, hoe klein ze ook zijn. En af en toe merk ik dat ik óók knok voor erkenning van die momenten.

Goed advies?

Eigenlijk is het best goed advies wat ze gaf. Want ook als je “ineens” geconfronteerd wordt met een chronische ziekte neemt je leven een enorme wending. Geen wending die ik als positief zou labelen maar desalniettemin een wending die gewenning vraagt. Als je net ziek wordt of een diagnose krijgt kan alles negatief lijken. Het vereist tijd, acceptatie en aanpassingsvermogen. Ondanks je ziekte zijn er echter genoeg dingen om van te genieten. Genoeg gouden sterretjes tussen alle shit die je over je heen krijgt. Pak ze waar je ze pakken kan. Geniet van de kleine dingen maar zorg dat je niet vies wordt.