Sommigen zijn er verslaafd aan, anderen zijn er trots op dat ze het niet nodig hebben: lijstjes. Lijstjes voor wat vandaag moet gedaan worden, lijstjes voor de supermarkt, lijstjes voor de poetshulp en lijstjes voor verjaardagswensen. Vandaag wil ik het met jou hebben over één heel bijzonder lijstje, namelijk “Het lijstje”.
Het lijstje
Ik herinner het me nog heel goed, dat moment waarop ik bij mijn toen nog redelijk nieuwe gastro-enterologe in mijn handtas rommelde en daar een wonderlijk iets uit opdiepte: “Het lijstje”. Ze moest lachen bij het zien ervan. Jawel, deze patiënt is goed voorbereid.
De tussentijd
Ik redeneer namelijk als volgt: ik zie mijn specialiste als ik geluk heb een keertje om de paar maanden voor een afspraak die met wat geluk uitloopt tot 20 minuten. Maar verrassing, o, verrassing: Als je chronisch ziek bent dat je elke dag wel voor nieuwe avonturen kan komen te staan. Echt waar, het beperkt zich niet tot die ene afspraak om de drietal maanden. En dus heb ik de gewoonte om waar ik op een bepaald moment in die tussenperiode tegenaan bots te noteren. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik kan er voor mezelf anders gegarandeerd van op aan dat ik dat tijdens die bewuste consultatie alweer vergeten ben. Terwijl ik als ik weer buiten sta, denk, verdorie dat had ik nog moeten vragen, want nu weet ik het nog niet.
Extern geheugen
Het lijstje wordt aan het eind van die tussenperiode opgesteld aan de hand van de haastig bijna onleesbaar kriskras neergekrabbelde kernwoordjes in mijn agenda op de afspraakdatum. Ik ontknoop de warboel tot een lijstje voor de diëtiste en eentje voor de dokter. Ik schrijf het nadien semi-netjes over, het moet immers niet dienen als examenformulier maar gewoon als eigen geheugensteuntje. Ik kan namelijk zo een extra extern geheugen goed gebruiken. Intussen lachen ze al lang niet meer erom trouwens. Ze kennen mij.
Agendapunten
Maar, hey, ik betaal voor die schamele minuutjes aan overleg met hen, dus ik moet het maximum eruit persen, toch? Kwestie van waar voor mijn geld te krijgen he. Ziedaar een bijkomend nut van “Het lijstje”. Al moet je je nu ook weer niet voorstellen dat ik met mijn secretaressebril op heel gestructureerd de agendapunten overloop. Het gesprek kan en mag nog steeds een eigen kant op gaan. Maar het helpt me wel te antwoorden op klassiekers als “Hoe gaat het met je?” en “Wat kan ik voor je doen?” met meer dan een “euhm…” omdat je niet weet waar te beginnen om alles uitgelegd te krijgen.
Hoe zit het met jou?
Verklaar je mij voor gek? Of hoor jij ook bij de aanhangers van “Het lijstje’? Kan je onmogelijk zonder, of red je je ook wel als je het thuis op de keukentafel hebt laten liggen? Voor mij is “Het lijstje” alvast een blijvertje…
