Ik groeide op midden in een dorp in het Zuidwesten van Nederland. Dicht bij de grens van België en op het stukje grond en waar spreekwoordelijk “Zeeland Brabant kust.” Vanuit mijn slaapkamerraam keek ik naar een oer-Hollands vergezicht van polders en slootjes met koeien. Ik klom in bomen, sprong over en in sloten en viel zo nu en dan in een koeienvlaai. En wanneer mijn moeder het eten op tafel had staan en ik niet op thuis was, riep ze naar buiten: “Ank! Binnenkomen! Eten!”
Groots voelen in een kleine wereld
Ik zoende voor het eerste in de plaatselijke discotheek om de hoek van mijn huis. Tussen het dansen door dronken we 7up met bessen. Onderweg naar huis kotste ik in de bosjes en lachten we vrolijk verder. Mijn kleine wereld voelde groot en ik fladderde er vrij in rond. Maar naarmate ik ouder werd en ik alle hoeken van ons dorp en de buurtdisco wel had gezien, veranderde dat.
Van dorp naar de stad
Ik ging werken in de grote stad “Breda” en ik verhuisde er zelfs naar toe. Ik dook vanaf de hoogste duikplank het Bredase leven in. En ik ging kopje onder. Ik miste mijn geboortedorp, de gemoedelijkheid, het ons-kent-ons gevoel. Op het moment dat ik het Brabantse dorp in rij ben ik weer thuis.
Weer meisje in mijn eigen dorp
Van de vele dorpscafés zijn er nog maar een handjevol over. Maar ik ken hier de mensen, hun bijnamen. Geniet ik van het uitzicht van onze vliegbasis, jawel ons dorp heeft er een! Ben trots op dat ons dorp het WK-veldrijden mag verzorgen. De kleine afstand naar het Antwerpse toe. De rust in de polder waar ik dagelijks twee keer loop met mijn viervoeter en de vertrouwde geur opsnuif. Ik ben een echt dorpsmeisje in hart en nieren. Inmiddels al weer jaren in mijn vertrouwde omgeving. Zelfs wonend in mijn ouderlijk huis waar ik elk hoekje van ken.
Altijd een dorpsmeisje…
Werken in Breda doe ik nog met veel plezier maar op het moment dat ik de snelweg af rij en het platteland voor mij verschijnt vanuit de auto kom ik thuis. Natuurlijk ben ik niet wereldvreemd, veel landen en steden gezien maar ik blijf toch een plattelandsmeisje met al mijn hakken en tassen. Een polderdiva misschien, maar wel een uit een dorp. Want waar ik ook ben, Rotterdam, Amsterdam of Antwerpen, ik zal genieten maar je kunt het meisje wel uit het dorp halen maar het dorp nooit uit het meisje…
Met grote dank aan Marius Weber wiens foto’s ik mocht lenen van “onze” streek. Ben je in de buurt kom eens genieten van alle natuur die de gemeente Woensdrecht rijk is! Wie weet tref ik je dan wel terwijl ik met mijn hond daar wandel ben of je zult Marius tegenkomen die je dan misschien wel op de “gevoelige” plaat vastlegt. 😉
