Het ontwaken deel #2
Ik word wakker. Ik bedenk mij dat het vandaag de dag is dat ik weer stage mag lopen. Ik ga er weer tegen aan. Ik kan weer laten zien dat ik ‘beter’ ben en dat ik ‘niets’ heb. Ik stap mijn bed uit, ik loop naar de trap en glijd uit over het touwtje van mijn badjas. Van boven naar beneden glijd ik de trap af. Mijn moeder en zusjes waren snel bij mij. Het was ook nogal een klap geweest. Ik kreeg het benauwd en wilde water drinken. Ik stond op en liep naar de badkamer..
Ik werd wakker met mijn hoofd op mijn moeders schoot op de grond van de badkamer. Had ik gedroomd? Wat was er dan nu weer gebeurd? Ik zag mijn zus in tranen met de ambulance- dienst bellen. Ik dacht: ‘dit is toch niet nodig?’ Ik heb alleen maar gedroomd. Het scheen dat mijn moeder mij had opgevangen, anders was ik met mijn hoofd op de punt van de badkuip gevallen. Vervolgens had ik rare epileptische schokken laten zien, waarna besloten werd de ambulancedienst te bellen. De ambulancedienst kwam en de broeders wilden mij meenemen naar het ziekenhuis omdat ik recent het ongeluk had gehad. De nekkraag kreeg ik om, en tja, ik mocht ook niet van de trap af. Gedver, heb ik weer, dacht ik. Op de brancard werd ik door de brandweer uit huis getakeld. Uiteindelijk hebben de diensten niets kunnen vinden en moest ik, op mijn sokken naar huis want mijn moeder was mijn schoenen vergeten. Haha, top!
Ondertussen ben ik, door de jaren heen, in behandeling gebleven bij het Revalidatiecentrum Rijndam in Rotterdam. Ik had hier, onder anderen, ergotherapie en gesprekken met een psycholoog. Ook nam ik deel aan lotgenotengroepjes. Dit ging allemaal best goed. Maar ik liep, na alles, nog steeds met oogkleppen op: ik hakkelde, ik vocht en streed voor school en leuke dingen en om vrienden en vriendinnen te behouden. Ondanks het onbegrip dat ik vaak ervoer.
Maar, als er niets te zien valt, en ik al mijn doelen haal omdat ik een keiharde doorzetter ben, dan roep je dat ook niet op jezelf af. Nadat ik mijn Diploma Niveau 4 PBGZ had gehaald, moest ik een half jaar thuis gaan zitten van mijn revalidatiearts. Uitrusten en niets doen? Dit heb ik even vol kunnen houden, maar als snel kroop ik achter de computer om te solliciteren. Eindelijk, na veel afzeggingen, had ik een BAAN. Hop hop, 36 uur werken! Want ik had toch niets? Ik kon gewoon normaal functioneren net als ieder ander en daar hoort toch ook het normale aantal uren werken bij… of niet soms?
Dit bleek echter geen succes. Ik takelde af en na het overlijden van een cliënt, waar ik bij was, en wat voor mij voor traumatische gedachten zorgde, reken daarbij ook nog eens een aantal incidenten op het werk. Al met al resulteerde dit in dagelijkse paniekaanvallen. Dit waren de eerste tekenen van mijn komende depressie.
In mijn volgende blog vertel ik jullie hier meer over. Vanaf dit laatste moment heeft mijn leven een soort ommekeer gemaakt. Namelijk: dat ik ben gaan beseffen dat ik nog moest rouwen om het verlies van gezondheid na 6 jaar.
Tot in november!
-x-
Tessa
