Hoezo gaan backpacking en chronisch ziek zijn niet samen? Ik zou zelfs meer zeggen: Ik bewijs dat je als chronisch zieke net de ideale persoon bent om te backpacken als een pro!
Lonely Planet
O wat heb ik hier altijd van gedroomd: die unieke reis rond de wereld nadat je enkele maanden gespaard hebt, je huis tijdelijk verhuurd is en je tranerig op een grootse manier afscheid nam van familie en vrienden. En dan… op naar onontdekte oorden, waar je gelijkgezinde onbekenden leert kennen op de platgelopen “onontdekte” hotspots uit je Lonely Planet-gidsje waar je je een echte ontdekkingsreiziger waant te midden van hele hordes bakcpackers die als een pro verbroederen met de plaatselijke bewoners die voor de gelegenheid uiteraard hun “oorspronkelijke” kledij dragen en vast ook een liedje willen zingen voor je. Tegen vergoeding uiteraard. Grapje!
Probleempje
Maar tja, er is een klein detail wat een beetje lastig ligt om deze droom te verwezenlijken. Als je weet dat ik al jaren niet meer in eigen land op vakantie ging, besef je ook dat chronisch ziek zijn precies toch wel een heel klein impactje heeft. Vergeet die wereldreis maar, hoor ik je al zeggen. Vergeet het backpacken als een pro.
Hoezo onmogelijk?
Maar dan ken je mij nog niet! Chronisch zieken hebben 1 ding gemeen: ze hebben een sterk karakter, vallen 1000 keer en staan monter (?) weer op. Backpacken onmogelijk? Hoezo dan? Heeft er iemand dan ooit beweerd dan backpacken als een pro enkel buitenshuis kan of mag? Bestaat er zo een wet dan? Ik dacht het niet! En trouwens, iedereen weet dat wetten er zijn om te overtreden, niet? 🙂
Geef maar toe: huis backpacken is bovendien veel minder gedoe: geen gezoek op internet naar goedkope vluchten, geen vieze huurders in je huis, geen tranerig afscheid. Je hebt het lekker warm, zit droog en blijft gespaard van reizigersdi*rree.
Elk nadeel hep ze voordeel
Oei, daar ligt net het probleem: De laatste maanden word ik geëntertained door wat hardnekkigers dan reizigersdi*rree. Chronisch ziek, weet je wel. Iets met de darmen enzo. Uitputting totaal, niet handig als je thuis op wereldreis wil gaan hoor ik je denken. Net wel!
Backpacken als een pro
Dus: je loopt leeg en wordt steeds zwakker. Wel… net dat blijkt dus net een ideaal uitgangspunt om thuis te backpacken als een pro! Tijd om weer gedeeltelijk aan de sondevoeding te gaan. Want daar worden mijn darmpjes normaal gezien weer rustiger van. En ik gebruik geen infuuspaal thuis (en uiteraard ook al zeker niet buiten) wegens onhandig met smalle deuren en geluidoverlast en je de paal dus moet opheffen en zo aan gewichtheffen doet terwijl je moet rusten. Kortom: geen infuuspaal. Ik heb ook geen tien zakken die ik moet laten indruppelen, dus dat lukt prima zonder gelukkig.
Als een échte
Mijn sondevoeding stop ik in mijn hippe, trendy, perfecte, trouwe, stoere rugzakje dat mijn overal volgt waar ik ga. Als dat geen ideaal scenario is: je bent plots een échte rugzaktoerist terwijl je lekker thuis lui op de bank ligt terwijl je wat zapt naar het kanaal van National Geographic en na een lange dag vol indrukken en unieke ervaringen klim je voldaan je nestje in om de volgende dag fris en uitgerust weer nieuwe avonturen te beleven.
Kortom: dat is volgens mij pas écht backpacken als een pro. Laat je gerust inspireren tot een eigen unieke backpackbelevenis@home! Thank me later…
