Een nieuw jaar, nieuwe kansen? Levensjaar 21 is afgesloten en het is tijd om 22 jaar te worden. Iedereen ziet dit als een positieve nieuwe kans, ik niet, want wie zegt dat dit jaar wel positief eindigt? Ben ik negatief, of realistisch?

Pijn verandert je?

Mensen zeiden altijd: “Pijn verandert de mens”, maar de precieze boodschap hiervan snapte ik niet. Totdat mijn leven volledig veranderde, door pijn… Pijn zorgt voor zoveel dingen, positief, maar vooral negatief.

Je zal wisselen tussen periodes van woede en verdiet, want waarom overkomt jou dit? Je zal periodes van acceptatie hebben, want met woede los je niets op. En soms, soms voel je alles tegelijk, en dat is het allermoeilijkste. En als je dan eindelijk jezelf op de rit hebt emotioneel gezien, dan heb je nog enkele artsen en dierbaren die jou niet serieus nemen of erger nog: je niet geloven. Je kan op zo’n moment nog zo sterk in je schoenen staan, maar toch stort je in zoals je nog nooit gedaan hebt.

Verdwenen indentiteit

Door al deze heftige en uiteenlopende emoties zal je veranderen. Je maakt dingen in korte tijd mee, die sommige mensen in hun hele leven niet zullen ervaren. Je stort in, krabbelt weer op en vervolgens stort je twee keer zo hard weer terug.

Dit maakt je sterk? Klopt. Het is een prachtige levensles en ik ben heel wat sterker en volwassener dan hiervoor. Maar ondertussen ben ik ook de ‘oude ik’ kwijt. Ik ben niet meer het perfectionistische meisje van vroeger, het meisje die genoot van een volle agenda, het meisje die genoot van buiten zijn. En het allerergste: het meisje die droomde van haar toekomst.

Dromen

Ik heb keihard moeten leren dat er misschien niet een toekomst is zoals ik ervan droomde, want misschien is mijn toekomst wel net zo verrot als het heden. Ik droomde ervan om rond mijn 26e moeder te worden, een fijne vriendenkring te hebben, een lieve vriend waar ik mee zal trouwen: huisje boompje beestje.

En het klopt, ik mag niet klagen, want sommige mensen zijn er niet eens zeker over ze er over een paar jaar nog wel zullen zijn. Deze zorg heb ik gelukkig niet, maar hoe zwart is de toekomst als je weet dat er een kans is dat je over 20 jaar nog steeds elke dag in heftige pijn moet leven en minimaal 16 uur per dag tussen vier muren ligt? Als de toekomst telkens zwarter lijkt te worden, en je soms het idee hebt dat je al dood bent, kan je dan nog hoop hebben? Ben je aan het leven of aan het overleven?

Nieuwe kansen?

Ik ben mij ervan bewust dat dit voor iemand zonder ervaring met ziekte of chronische pijn kan klinken alsof ik een depressieve trut ben, die zich aanstelt. Het enige wat ik hier op kan zeggen is: ik hoop dat je het nooit zal gaan snappen, want dat wil je niet.

Een nieuw jaar, nieuwe kansen? Verwachtingen zijn er niet, maar hoop is er zeker. Hoop dat er dit jaar wel een positieve wending zal zijn. Tot die tijd zit er maar één ding op, sterk blijven, heel erg sterk blijven, en het einde van het jaar vieren met de dierbaren die er wel elke seconde van de dag voor je zijn. Voor dit groepje mensen: Bedankt. Bedankt dat jullie mij door dit jaar heen hebben geholpen.