Ik ben eigenlijk over het algemeen een tevreden, gelukkig meisje. Zo eentje dat blij is met haar leven, met wat het haar al gegeven heeft en wat ze al heeft kunnen bereiken en beleven. Zo leerde ik mensen kennen die vrienden voor het leven werden, ontdekte ik mijn creativiteit op veel vlakken, deed ik nieuwe ervaringen op, leerde ik heel veel over mezelf, werd ik een kei in genieten van het kleine en kan ik als de beste “iets” maken van “niets”. Ik las honderden leuke boeken, verslond tonnen tijdschriften, breide heel wat kilometers wol bijeen, studeerde verschillende cursussen bij, creeerde een knusse thuis voor mezelf, ontmoette boeiende mensen en ging nieuwe uitdagingen aan.
Mijn leven had net als het jouwe rustige periodes, af en toe toptijden, maar ook meerdere dips. En net daar viel voor mijzelf heel veel uit te leren en uit te ervaren. In die zware tijden deed ik belangrijke kennis op over wie ik ben, mijn voorkeuren, mijn krachten, mijn grenzen, mijn vrienden en familie: jawel, ook dat was een boeiend traject. Weliswaar zou ik dat pad nooit zelf bestellen voor mezelf uit een catalogus, maar als je er dan toch voor staat, kan je er maar beter mee aan de slag gaan. Geen probleem: iedereen heeft zo zijn uitdagingen aan te gaan in het leven en de mijne spelen zich nu eenmaal vooral op het gebied van mijn gezondheid af. Ik leerde bijvoorbeeld veel beter luisteren naar mezelf en mijn lichaam, naar wat ik nu echt nodig heb, en wie ik nu echt graag zie van de mensen op mijn weg.
Fijn voor haar, hoor ik je al denken. Maar nee, echt, ik heb me nooit de vraag gesteld “Waarom? Waarom moet mij dit overkomen?” Wel verloor ik veel tijd met me de vraag te stellen “Wat doe ik fout dat ik dit niet kan oplossen?” Dat is best een rare vraag als je er bij stil staat: net alsof ik aan soort almachtige godin zou zijn of zo die dat probleempje in een vingerknip even kan verhelpen!
Even terug naar die zware tijden. Allemaal goed en wel, ik ben best bereid ermee aan de slag te gaan, maar er zijn grenzen, ook voor doorgaans blije meisjes. Niet? De laatste weken is de lol er echt wel af. Ik heb mijn lessen wel geleerd voor nu, zou je zo onderhand wel denken. Deze “dip” is er één van de langdradige soort met pittige extraatjes hier en daar. (Nu lijkt daar de laatste paar weken iets van meer levenskwaliteit te groeien in mijn lijfje, benieuwd of dat aanhoudt… Ik ben alvast vòòr!) Dus, lieve mensen: laat ons een vakbond oprichten die ijvert voor betaalde vakantiedagen, ook voor ons, zieke mensjes! Zullen we een politieke partij oprichten?
Hoe, ja maar, heeft iemand die op ziekteuitkering is, niet elke dag vakantie? Is dat niet zo’n beetje elke dag uitslapen, elke dag pyjamadag, een beetje lummelen, wat hangen op de bank, even wat gaan drinken, klinkt goed toch?
Qué? Wat dacht je hiervan: ziek zijn van de chronische soort is hard werken. Voilà! En ook wij moeten dat combineren met een huishouden, een sociaal leven en sommigen onder ons met een gezin. Je zou er nog een burn-out van krijgen als je dat zo allemaal leest! Trouwens, dat harde werk doen we dus tegen een minimumloontje he. En denk maar niet dat overuren uitbetaald worden, laat staan dat nachtwerk dubbel vergoed wordt. Dus wat denk je? Is betaalde vakantie -een heel kleintje maar, ik vraag echt niet veel- geen hemels plan? Stel je voor: in de zwaarste lichamelijke storm even uit je leven stappen en een dag of twee in een ander leven meelopen. Dus niet per se verre reizen maken, al mag dat ook hoor, ik doe echt niet moeilijk, maar gewoon een leuk rustig leven, van een leuk rustig doorsnee formaat. Om er dan weer heerlijk opgeladen tegenaan te gaan.
Tot het zover is en de wet op betaalde vakantiedagen voor zieken is goedgekeurd, houdt niks me tegen om op mijn slechtste momenten -overlevend op de zetel- visioenen te krijgen van pina colada’s, wuivende palmbomen en sexy mannen… Daar zullen we het voorlopig mee moeten doen. Maar hey: dat is ook al heel wat, vooral dat van die mannen dan…
