Will Tura zong het al: eenzaam zonder jou is hard. Het is een gedachte die mij de laatste tijd bezighoudt. Het is namelijk zo dat ik in verhouding tot andere levende wezens schrikbarend vaak alleen ben.
Schrikbarend?
“Schrikbarend”. Althans dan toch volgens de maatschappij en de bijhorende ongeschreven regeltjes. Toegegeven, Ik gaf het jarenlang geleden al op om te proberen enigszins in dat algemeen aanvaarde plaatje te passen. Dat is immers onbegonnen werk.
In de planning?
Het is nu ook weer niet dat ik het zo gepland had. Zo van, later als ik groot ben ga ik veel alleen zijn en plat liggen. Door de jaren heen is het simpelweg zo gegroeid naarmate mijn actieradius letterlijk kleiner en kleiner werd.
De laatste jaren ben ik letterlijk heel erg gebonden geweest aan mijn zetel omdat mijn gezondheidstoestand er nu ook voor zorgde dat er geen stap teveel meer gezet kon worden. Met als gevolg stapje voor stapje nog minder sociale contacten, nog minder zelfstandigheid, nog meer in mijn uppie allenig zijn. Ook nu de dingen weer een klein trapke beter zijn, ligt madam veeeel uren in bed of op de zetel.
Medicatie
Niet uit luiigheid dus, maar wegens een noodzakelijke en zeer belangrijke vorm van medicatie. Daar hoef ik geen anderen bij want dat kan ik dan vaak niet al te lang aan. Als de pijn, uitputting en migraine roepen, is er weinig ruimte voor meer.
Ziekte?
Alleen zijn. Heel veel alleen zijn. Is dat een probleem? Of ga ik denken dat het ik dat een probleem moet vinden omdat ik ergens weet dat het niet hoort? Says who? Nog even en het staat in de dikke DSM. Zoiets als met die criteria van “rouw” als “ziekte”. Ben je X aantal dagen per maand alleen zonder levend wezen in je buurt, tja, dan ben je medisch gezien een zwaar geval. Zoiets? Zou er een pil tegen bestaan denk je?
Gezellig
Mocht ik daar al behoefte aan hebben. Aan die pil. Niet dus. Natuurlijk voel ook ik me wel eens alleen, teveel alleen. Maar tegelijkertijd ben ik gezegend met alle onzichtbare lijntjes die me verbinden met veel mensen om graag te zien, mee mee te leven en aan te denken in mijn uppie op de zetel. Ze zien mij niet, maar ik voel hen wel!
Gezellige kip
Als Hooggevoelige Kip heb ik trouwens sowieso mijn eigen oplaadtijd nodig, én ik heb het talent en geluk dat ik het hoe ellendig ik me ook voel belangrijk blijf vinden ook mijn dag gezellig te maken. Kleine dingen maken grote gevoelens: plaidjes, warmte , sjaal, thee, lippenbalsem,… Ik probeer een zekere structuur aan te houden doorheen slechte, heel slechte en betere dagen, en doe in kleine blokjes kleine dingen die me blij maken. Bv wat lezen, rust, eten maken, rust, muziek, rust,… Klinkt misschien raar, maar ik heb het best gezellig met mijzelf.
Eindeverantwoordelijke
Het is gewoon wat het is, toch? Dus ga ik aan de slag met die realiteit en maak ik er het beste van. Ik ben toch uiteindelijk de eindverantwoordelijke van mijn eigen welzijn he. En daar kan je als allenige inderdaad niet omheen. Zo heb ik de afspraak met mezelf dat ik vers eten maak en genoeg rust, vanuit liefde voor mijn allenige zelf. Daar wordt niet van afgeweken, ook al kan ik letterlijk niet op de beentjes staan.
Nee ik haat geen mensen
O ja, trouwens, wat ik nog wilde zeggen: ik hou van mensen. Heel erg veel. Die twee dingen staan wat mij betreft gewoon naast elkaar. Ik voel me dan ook niet eenzaam. Alleen stel ik me dus soms de vraag of ik het zoveel alleen zijn moet zien als een probleem of niet? Ik ben alvast een hot item: je leest tegenwoordig overal over “alleen zijn” en dat dadelijk in verband met eenzaamheid. Je leest erover als een probleem. Kan het dat je een probleem hebt zonder het te weten denk je?
Idioot!
Tegelijkertijd vind ik dat zo idioot van mezelf: wat de onzichtbare druk van de wereld waarin we leven met een mens kan doen he! Een mens is een bizar wezen. Dat je geen probleem hebt en je afvraagt of je dat wel zou moeten hebben, zoiets.
Tja, het nadeel van alleen zijn is hiermee wel duidelijk denk ik! Van veel alleen zijn ga je soms teveel nadenken. En dat… kan dan weer wel een probleem zijn! 😉
