Honger!!!! Mijn huid dan. Mijn buik zal je immers zeeeeer zelden kunnen betrappen op honger. Maar dat is een ander verhaal.
Diagnose nummer 1147
Ik heb een nieuwe diagnose sinds kort. Helaas. Ik weet het. Dit is ernstig, heel ernstig. Via dokter Google dan wel, want alle andere dokters hebben wel wat anders aan hun hoofd. Het heeft een naam die alles zegt. Huidhonger.
Onvoorzien
Ik leef al jaren wat ze nu geïsoleerd blijken te noemen. Tot zover geen nieuws. Oude rot in het vak, zoiets. En toch. Er overviel me een onvoorziene bijwerking. Zomaar. Ineens. Want hoewel er weinig verschil is tussen de voor- en nafoto van mijn leven in coronastand, dan toch had het me te pakken.
Raar
Er is weldegelijk een verschil, zo blijkt: er wipt niemand meer even langs wegens “mag niet”, weet je wel. Na zoveel weken niemand aanraken en niemand zien behalve af en toe twee seconden mijn moeder/boodschappenmeisje begon ik me een beetje raar te voelen.
Wat dan, raar?
Moeilijk uit te leggen wat ik dan precies voelde, maar laat ons het houden op het feit dat ik niet meer in mijn eigen lichaam zat precies, alsof ik buiten de werkelijkheid zweefde. Ik probeerde het te doorbreken door even te bellen met iemand of met andere dingen uit mijn afleidingsstrategieëndoos. Maar dan nog duurde dat gevoel op zijn hevigst zo’n anderhalve dag.
Daarna hadden mijn lijf en geest zich blijkbaar aangepast aan het nieuwe normaal, omdat ik daar bewust aan werkte zoals dat heet. Ook focus ik liever niet op het tekort. Omdat het dan alleen maar een groter en groter probleem wordt en ik het net kleiner wil. Om het met een cliché te zeggen: het is wat het is. En erbij gaan liggen janken is ook zo sneu.
For real
Huidhonger is een ding, zo blijkt. Iets met hormonen en zo. Die hormonen sturen na een knuffel allerlei blije stofjes door je lijf waar je alleen maar beter van wordt. (En dat hoeft dus niet altijd om sex te gaan he. Stelletje viezeriken!) Al jaren heb ik het ritueel van mijn lijf en gezichtje lekker in te smeren als soort van surrogaat. Een mens moet iets, nietwaar? Dit ritueel blijft nu dus zeker ook op mijn dagprogramma staan. Te ziek zijn om mijn gezichtscreme te smeren blijft mijn eigen dieptepunt, en is echt niet leuk om mee te maken. Dus smeer em, mensen!
Zou dat iets zijn, zo’n Ken?
Verder heb ik ook ernstig nagedacht over zo’n opblaasbare Ken als gezelschap, maar dat lijkt me ook nogal een gedoe nu met al dat ontsmetten enzo. Bovendien, zoveel geld heb ik echt niet over voor een levenloos ding te knuffelen dat nog stinkt naar plastiek ook. Dan zit ik deze dagen liever zonder knuffel uit. En spaar ik dat geld op om -doe eens lekker gek- in the afterlife een terraske te kunnen doen op een goeie dag. Met een echte mens. Eentje uit mijn clan die ik graag zie. Om plat te knuffelen.
Die mens gaat daar niet goed van zijn.
