Ik zet de muziek wat harder zodat ik mijn gedachtes niet zal horen maar dat is behoorlijk stom omdat de tekst mij herinner over wat ik probeer te vergeten. Soms is het accepteren van dingen lastig. Verdriet blijf je voelen, pijn blijf je houden en vele herinneringen blijven je achtervolgen. Ik zal nooit spijt krijgen of zeggen dat ik had gewenst dat ik je nooit had ontmoet, omdat je ooit was wat ik nodig had. 1 van de ergste dingen in leven is afscheid te nemen van een verlies over een bepaald persoon die in leven is.

Ik heb nog steeds de kaarten die je voor mij heb geschreven. De tekst wat jij er altijd in schreef, ” Ik hou van jou ” xxx mama. Ik kan ze op de 1 of andere manier niet weggooien. Moeite hebben om een geen gemeende kaart of kaarten weg te gooien. Het is eigenlijk een soort van hou vast of dat stukje hoop wat je toch na pak en beet 20 jaren hoop te ontvangen, te voelen door middel van een knuffel of een simpele. ” Kijk je uit? ”

Waarom sla jij mij elke keer weer? Het doet me zo verschrikkelijk zeer. Met al je kracht sla jij op mij in. De helft van de keren heb ik geen idee waarom. Ik probeer je echt te snappen en doe mijn uiterste best. Dat lijk je niet te willen zien. Je handen doen amper het werk het zijn de houten stokken, lederen riemen, bezemsteel of de steel van de dweil. De blauwe plekken op mijn lijf laten het zien. Huilend smeek ik stop toch mama alsjeblieft stop. Maar dan schreeuw je hard jij verdiend meer. Dan nog een klap of een stoot. Ik had maar 1 gedachte een gedachte wat een klein meisje niet hoor te hebben. Ik wil dood, ik zou willen dat je aan mij kon zien wat je deed, misschien dat het je ooit eindelijk speet.

Mijn hart doet pijn, pijn van verdriet. Of ik het deze keer overleeft weet ik niet. Ik hoor de deur, je komt binnen en begin te schreeuwen. Na een paar seconde voel ik mijn wang gloeien. Ik schreeuw, gil maar geen geluid. Bang voor weer die angst. Vanaf toen werd alles anders. Jij mama pleegde het geweld ik was niet meer onbekommerd jong. Maar werd ik voorzichtig op mijn hoede. Ik bouw om mezelf een muur heen, en zo kwam ik elke seconde van mijn leven door. Die muur blijft altijd bij mij heel mijn leven lang. Ik lijk bijna onbereikbaar voor de mensen die mij dierbaar zijn.

Er ontbreken dingen wat zij missen, ik zou zo graag willen delen in geluk en verdriet. Maar dat vraagt om een connectie en daar loop ik op stuk.

De tranen zitten beknelt en ik wil ze zo graag uiten. De pijn wat reflecteert in deze blog is niet eens de helft van wat ik van binnen voel. Ik kan het gevoel het beste omschrijven alsof alles om je heen wegsterft en dat is nog zacht uitgedrukt. Iets van jou heeft mijn geest gegijzeld.

The story behind this special tattoo

I wanted to talk about it.
Damn it. I wanted to scream.
I wanted to shout about it.
But all i could do was whisper,
‘I’m fine. ”

13 december 2010 was de dag dat mijn leven vergoed veranderende op drastische wijze zonder voorbereiding of waarschuwing. Helaas werden de allerergste scenario’s werkelijkheid en dat in een tijdbestek van de leeftijd 4 tot mijn 18e levensjaar. Nu vandaag 13 december 2017, wanneer ik deze blog schrijf. 7 jaar na die ene drastische nacht in de 7 jaar tijd waarvan 5 jaar al chronisch ziek met alle gevolgen van dien dat kon er ook nog wel bij. Maar nu na 7 jaar kan ik met trots zeggen dat ik er nog steeds ben, terwijl ieder ander de verkeerde pad zou bewandelen drank, drugs, prostitutie of erger zelfmoord.

Achter iedere glimlach van mij zit een verhaal (Girl with a story). Ik ben een overlever, een overlever van kindermishandeling, kindermisbruik, seksueel misbruik, verwaarlozing, ondervoeding en vergiftiging. Ik heb zoveel downs te verduren gekregen maar ik zocht telkens 1 reden om door te blijven vechten, de automatische piloot stop te zetten en mezelf te leren kennen, wie ben ik nou echt en wat ben ik nou werkelijk waard. 7 jaar al intensieve trauma therapie. Ik maak stappen vooruit, ga soms ook weer een stap terug helaas maar je moet eerst breken en voelen wil je helemaal opkrabbelen. 13 is een ongeluksgetal vandaag precies 7 jaar geleden en 7 is een gelukkigs getal het moest zo zijn dat precies vandaag deze tatoeage gezet moest worden.

I may not be there yet, but I’m closer than I was yesterday.