Ik hou van dit soort quotes: ik ben geen renpaard maar een scharrelvarken. Überhaupt ben ik een sucker voor citaten. Maar deze in het bijzonder geeft mijn transformatie van de afgelopen drie jaar perfect weer. Ik ging van werkende en hardlopende moeder met een actief sociaal leven naar de rol van patiënt die met moeite het huis uitkomt. En toch ben ik me langzamerhand aan het schikken in die nieuwe rol. Als scharrelvarken kan je ook bést gelukkig zijn.

Toen ik nog een renpaard was

Toen ik nog een renpaard was werkte ik achtentwintig uur in de week. Daarnaast volgde ik een opleiding die me behoorlijk wat tijd koste, liep ik hard, deed ik aan pilates, sprak vaak af met vriendinnen, liep ik graag Pieterpad en was ik moeder van drie jonge kinderen. Daarbij had ik de benen van een renpaard; lang en gespierd maar minder harig. Ik vond en vind heel erg veel dingen leuk om te doen. Ik werk graag hard en haalde veel energie en voldoening uit mijn werk. Op de dagen dat ik niet werkte was ik met de kinderen in de weer. Zwemlessen, speelafspraken, speeltuinen et cetera.

Gedwongen een tandje terug

Langzaam werd ik gedwongen een tandje terug te schakel. Ik werd niet van de één op de andere dag heel erg ziek, ik ging en ga kleine stapjes achteruit. Ik moest het tempo eruit halen; verlangzamen. Geloof me, dat is heel erg lastig wanneer je nog volop plannen en ambities hebt. Met vallen en opstaan moest ik leren dat mijn lichaam bepaalde dingen niet meer kon. zodoende werd ik gedwongen langzamer te leven en nog meer te genieten van de kleine dingen.

Ik kom vast wel ergens, maar waar?

Ik heb geprobeerd er zoveel mogelijk met open mind in te gaan en per dag te leven. Van begin af aan heb ik gezegd: ik kom er wel. Ik weet alleen nog niet waar. Ik hoopte dat ik een bepaald status qua zou bereiken waarop ik nog redelijk goed kon functioneren. Maar h-EDS is progressief, langzamerhand ga ik steeds een stapje achteruit. Telkens moet ik me weer aanpassen en nog een stapje langzamer gaan leven. En toch blijf ik ervan overtuigd: ik kom vast wel ergens.

Werken vanuit het (on) mogelijke

Ik ben ervan overtuigd dat mijn jarenlange werkervaring bij de jeugdbescherming en jeugdreclassering me geholpen hebben in dit proces. Al die jaren hebben wij moeten werken vanuit het onmogelijke en moeten zoeken naar wat er wél mogelijk was. Dat zit er zo ingeslepen dat ik het als vanzelfsprekend ook op mijn eigen leven toepaste. Van sommige hobby’s moest ik afscheid nemen, ik verving ze door andere. Ook de manier van contact houden met de mensen om me heen werd kleiner, langzamer en dichterbij huis.

Nu ben ik een scharrelvarken

Tegenwoordig ben ik een scharrelvarken. Ik heb mijn handen vol aan mijn revalidatietraject, de zorg voor de kinderen en het draaiend houden van het huishouden. Op goede dagen scharrel ik een beetje door het huis; doe een klusje hier en daar, ruim wat op, gooi wat in de wasmachine en wissel alles af met een strak schema van rustmomenten. Ik heb geleerd zoveel mogelijk naar de grenzen van mijn lichaam te luisteren en tevreden te zijn met dat gescharrel. Ben ik gelukkig? Ja! Ik kan heel tevreden zijn met de kleine dingen die op een dag gelukt zijn. Mis ik mijn renpaarddagen? Ja, enorm.

Ik ben trots op mij

Het gevoel te kunnen knallen, over te lopen van energie en ideeën is heerlijk. Nu heb ik alleen de ideeën nog, de rest is verleden tijd. Maar ik ben trots op hoe ik me heb weten aan te passen. Ik was een goed renpaard en ben een prima scharrel varken. Ik ben trots op mij. Het gedicht van Jip kan het prachtig verwoorden:

Ik ben trots op mij, heel trots

Op wie ik ben geworden
Op wie ik nu mag zijn

Op dat ik kan genieten
Van momenten heel erg klein

Op dat ik niet altijd streng ben
En dat ik niet altijd streef

Op hoe ik het leven zie
Op wat ik ontvang en geef

Hoe ik iedere dag beleef


© JIP