Ik heb geen zin in seks. En dat is raar. Toch? Want iedereen heeft zin in seks. En zeker volgens de lingeriewinkels liggen we deze kerst wederom als kittig geklede kerstpoezen onder de kerstboom. Ik moet er niet aan denken. Ik wil vooral in m’n pyjama op de bank. Gezellig samen een serie kijken. Het liefst zonder seksscène want dan ben ik bang dat hij de kriebels krijgt.
Hoe het komt geen idee. In het verleden is het nooit een probleem geweest. Wij haalden het gemiddelde makkelijk maar nu is dat zelfs een uitdaging. Ik heb er gewoon geen zin in. Dat gedoe allemaal. En mijn lijf vind het wel even best zo. Ik hoop dat het tijdelijk is voor mijn wederhelft en dat het te maken heeft met hormonale veranderingen.
Waarom is seks zo’n taboe?
En toch kies ik er voor om deze blog anoniem te schrijven. Want het is natuurlijk wel een beetje raar en vooral een taboe om het erover te hebben. Maar waarom eigenlijk? Ik doe het vooral om mijn wederhelft een beetje te beschermen denk ik. Want wat zullen mensen wel niet denken. Dat het aan zijn kwaliteiten ligt? Want dat is absoluut niet het geval. Maar daar ben je dan toch een beetje bang voor.
Seks blijft een lastig onderwerp. Het is namelijk overal. In films, in het straatbeeld, in de bladen die je leest. Vooral als het gaat over hoe je het moet veranderen zodat het wel vaker gebeurd. Maar wat als ik het wel even best vind zo? Ik geniet ervan om samen een film of serie te kijken. Om samen te wandelen, of een wijntje te drinken op een terras. Maar hoe lang gaan we dat volhouden? Hoe lang duurt het voordat je partner vind dat je als broer en zus leeft. Ik heb wel eens een minnares geopperd. Gewoon een leuk grietje die hem geeft wat ik hem lichamelijk niet kan bieden door het chronisch ziek zijn. Dus alleen voor de seks. Maar ik ken hem, ook hij is een emotie mens, dus hoelang is het dan alleen seks?
Is er niet meer aan de hand?
Er zijn dus best een hoop angsten die komen kijken bij het niet hebben van seks. De twijfel aan je eigen lichaam en je eigen mindset. Vind ik hem dan echt nog wel zo leuk of is er een groter probleem? Maar dat is het niet, hij is de enige waar ik naast wil liggen ’s nachts en waar ik de dagen mee door wil brengen. En toch komen die gedachte in je hoofd of je nou wil of niet. Want iedereen met een gezonde liefdesrelatie kan toch niet zonder seks?
Ik volg m’n gevoel. En we praten erover dat is al heel wat. En misschien is het echt een hormoonding en gaat het vanzelf weer over. Maar erover praten met anderen is toch altijd wel weer een ding. Praten jullie hierover met je vriendinnen?
