Al 39 jaar probeer ik op je te vertrouwen en nog steeds kan ik niet van je op aan. Vertrouwen is geven en nemen. Ik gaf jou mijn alles, mijn gevoelens mijn emoties mijn hart. En steeds weer laat jij mij vallen, steeds weer krijg ik een teleurstelling te verwerken. Waarom houd jij niet van mij?

Waarom doe je me dit aan?

Op de dag dat ik werd geboren werden wij aan elkaar verbonden, mijn ziel hoorde bij jou. Samen leerde we omrollen, kruipen en al snel liepen we samen rond de tafel. Ik was blij met jou en jij was blij met mij. Alles leek perfect maar het zou niet lang duren voor je me voor het eerst in de steek zou laten. Ik was nog een klein meisje toen ik ’s morgens mijn bed uit kwam en niets meer kon zien. Helemaal niets, huilend riep ik mijn mama en omdat die net zo verbaasd was als ik kwam ik uiteindelijk in het ziekenhuis terecht. Onderzoeken volgden, mijn angst voor naalden werd geplant door die vreselijke ruggengraatprik en voor het eerst realiseerde ik me dat je ineens wat kan mankeren. Na een aantal onderzoeken waaronder een ECG konden ze eigenlijk niets vinden en mocht ik met mijn ouders mee naar huis. Nadat ik wederom ’s morgens wakker werd met een heel vies oog kwam mijn zicht terug en is het gelukkig goed gekomen maar de eerste barst in onze vertrouwensband was ontstaan.

Hoofdpijn en ander leed

Jij en ik gingen richting onze puberteit. Whoohoo, ik werd groot, als ik toch eens wist wat me te wachten stond dan had ik niet zo snel willen gaan. De eerste menstruatie was er al in groep 8 en de eerste migraineaanval dus ook. Wat voelde ik me ellendig als niets hielp behalve in een donkere kamer liggen. Vond jij dit ook zo vreselijk? Ook begonnen het eerste lichamelijke leed qua blessures tijdens mijn zo geliefde sport, dansen. Ik kreeg steeds vaker last van mijn knie, het feit dat mijn dansschoenen zulke hoge hakken hadden zou ook niet geholpen hebben maar uiteindelijk moest ik er mee stoppen.

Roze wolk of toch niet?

Ik leerde de vader van mijn kinderen kennen en we werden zwanger. Waar iedereen om mij heen op een roze wolk leek te zitten zat ik vooral boven een witte porseleinen pot. Ik had een kussen op het toilet liggen om onder mijn knieën te leggen zodat het minder pijn deed. Eten, niet eten het maakte niet uit: ik was alleen maar ziek en aan het overgeven. Wilde jij deze zwangerschap niet of voelde jij je net zo ongelukkig als ik. En toch drie jaar later was ik weer zwanger en hoe gelukkig ik ook was met deze tweede periode was ik weer doodziek en kreeg ik samen met de gebruikelijke klachten ook last van bekkeninstabiliteit. Het feest was compleet. Gelukkig zijn er wel twee gezonde kinderen in ons leven gekomen en dat maakt alle ellende wel goed.

Vage klachten 

Eigenlijk sinds mijn puberteit waren er al vage dingen. Ineens heel erg moe kunnen zijn. Spierpijnen die niet weg gingen, veel hoofdpijn en die werden nu alleen maar erger. Eerst dacht ik nog ik ben een jonge moeder die zijn altijd moe. Maar toen de kinderen ouder werden ging het maar niet over. Een vriendin van mij schreef op Facebook dat ze de diagnose Fibromyalgie had gekregen. Om te kijken wat dat inhield ging ik op onderzoek. En ineens zag ik daar alle karaktereigenschappen van jou.

Herkenning van het Fibromonster

  • pijn in de gewrichten
  • ernstige vermoeidheid
  • darmklachten
  • ontstekingsgevoelig
  • weergevoelig
  • snel verzuurd lichaam
  • krachtverlies
  • slaapproblemen
  • hypermobiliteit

Dit ben ik 

Ik dacht dit gaat over mij, ik stel me dus niet al jaren aan. Na een bezoek aan de huisarts en twee reumatologen was daar dus echt de bevestiging. En na de eerste echte diagnose dacht ik: dit is het dan, jij hebt gewonnen. Ik ben klaar met leuke dingen. Ik heb denk ik twee jaar gebadderd in medelijden en toen was ik het zat. Intense therapie bij de Maartenskliniek in Woerden en een positieve instelling hebben er voor gezorgd dat ik een omslag heb gemaakt. Ik heb nog niet van je gewonnen en misschien gebeurt dat wel nooit maar het voelt nu op 9 van de 10 dagen als een gelijk spel. En weet je mijn lieve lichaam, mijn gevoelige lijf, dat is voor mij winst genoeg.

Ik hou van je

Ik kan nu eindelijk na jaren van pijn en depressie tegen je zeggen dat ik van je hou. Dat ik goed voor je probeer te zorgen en als jij mij nou af en toe wat tegemoet kom dan halen we samen de rollator leeftijd wel op een leuke en gezellige manier.