Inderdaad, ik geef het toe: ik heb structuur nodig, véél structuur. Om zomaar wat te noemen: Ik moet zes kleine maaltijden doen per dag. Anders loopt het gegarandeerd in het honderd in Mister Buik. Ik moet proberen te vermijden dat ik na het middageten niet even kan rusten. Rond vijf uur ‘s avonds is mijn pijp stilaan uit en dus kan ik dan beter niet meer te veel avonturen meemaken. Ik weet dat ik zeker na 20.00 uur niet meer vlot kan telefoneren omdat ik dan redelijk knock-out ben. Dat ik de dingen die moeten en die ik wil best goed inplan met veel blanco tijd errond. Dat ik veel rust moet inplannen doorheen de dagen. En zo kan ik nog wel even verder gaan. Kortom: ik ben net het prototype van saaie gestructureerde oude vrijster, 😉 . Maar gelukkig: it’s all in the mind, en laat ik het geluk hebben dat ik van veel andere dingen wakker lig (pijn, krampen, misselijkheid om er maar een paar te noemen) maar niet van het idee oude vrijster te zijn.
Net omdat ik dus nu het tegendeel ga bewijzen! ha! 😉
Want heb je er al ooit bij stilgestaan dat chronisch ziek zijn net het ultieme flexwerken is? (Om meteen maar even met een populaire werkterm er tegenaan te gooien…) Een voorbeeldje: Heb je lekker gepland om met een goeie vriendin een theetje te gaan drinken in dat leuke tentje. Maar dan voel je dat dat veel te ver is voor de energie die je maar hebt, dus wordt het in het beste geval een saaie taverne vlakbij. Of een theetje @home. Of dan toch maar uitstellen. Of een klein uurtje elkaar zien in plaats van samen een gezellig middagje door te brengen. Of de ander dadelijk het huis moeten uitgooien (beleefd door de deur, geen zorg) omdat het toch écht niet gaat ook al wil je nog zo hard. Of nee, dan nemen jullie je voor in de plaats daarvan even te bellen. Wat dan maar even lukt ipv voor een uur, met de ogen dicht, languit liggend. Of nee, dat gaat toch niet lukken, laat je even per sms weten: we gaan het moeten uitstellen. Oei, smssen gaat nu even niet. Straks misschien, als ik even bijgekomen ben.
Ik vind het niet altijd even leuk om doen, maar ik ben verplicht -door mijn lichaam- om mijn omgeving te vragen mee flexibel te zijn. Dan voel ik me de dominante verwende prinses (wat ik natuurlijk ook gewoon ben, 😉 ) die veel vraagt van haar entourage. Gelukkig durf ik het met de jaren makkelijker omdat ik intussen wel heel goed weet dat dit de kortste pijn is, want anders word ik toch een wrak dat nog een keer erg ongezellig is voor haar omgeving ook. Toch vind ik het nog steeds een beetje eng dit te vragen van de ander. Maar ik merk dat zowel ik als mijn vrienden en familie onze momenten in de dag hebben gevonden om elkaar even te treffen, hetzij live, aan de telefoon of per sms. Zo genieten we elk van elkaar én kan nadien ieder weer verder zijn/haar ding doen: nl. de één gaat op stap, aan de slag of wat nog meer, terwijl de ander zich lekker installeert op haar zetel in de living om professioneel en kunstig lui te zijn.
Maar flexibel zijn gaat ook verder. Het gaat erom dat je vandaag een dagje had met minder pijn en meer energie en je dus plukte je de dag en deed je dat lang uitgestelde tripje naar het ziekenfonds om die papieren te regelen. Of je plande naar de supermarkt te gaan, maar dan sta je op en lijkt dat reisje erheen wel een marathon. Dus wordt het maar iets uit een potje. Of zou de duurdere groentewinkel om de hoek net lukken? Want iemand met een darmziekte moet echt goed en gezond proberen te eten, hoe ziek of zwak ook. Denk je dat je de volgende dag weer beter zal zijn? Dan blijkt dat je weer zo’n nacht om gauw te vergeten had. Dus wordt het toch maar een droogshampoo voor je haren, en wanneer je ooit je haren zal kunnen wassen, tja, misschien wel nooit meer. Net zoals je lijf nu snakt naar een warm bad, maar tegelijk aangeeft dat je dat niet kan. Dan niet! Of nog zoiets: voel je dat je een redelijke start hebt van de dag? Dan blijkt dat je tegen dat je op je afspraak bent al al je energie hebt opgebruikt en dan moet je nog terug naar huis geraken…
Het is dus een constant inspelen op wat zich aandient. Daar ben ik een echte pro in! (Als dat niet telt op mijn CV, weet ik het ook niet meer.) Het lichaam is op je slechtste momenten duidelijk de baas en windt er geen doekjes om. Dat is nu net zo heerlijk aan de goeie dagen: dan ben ik weer lekker mezelf, en kan ik ontspannen thuiskomen in mijn lijf. Gelukkig: soms heb je zo van die cadeaudagen. Dat je verwonderd luistert naar de stilte in je lijf. Op die dagen heb je net vakantie van je werk. En kan je voor een keertje uit échte luiheid hangen op die bank in de living. Zo flexibel ben ik wel.
