Ik word verlaten. Er gaat iemand bij me weg. En ik ga die persoon zo vreselijk missen.
Mijn dochter gaat samenwonen
Mijn bijna 18 jarige dochter gaat mij verlaten, zij gaat samenwonen. Ja, dat is nog jong. Ja, dat is heel erg jong. Maar ja, het studeert in Utrecht en vriendlief, sinds meer dan een jaar, krijgt in Nieuwegein zijn eigen appartement. Eerst zou ze op kamers gaan, vond ik ook al niet leuk maar ik heb altijd gezegd doe alles wat je leuk vindt en waar je de kans voor krijgt. En toen kwam dit appartement en waarom zou je dan een kamer huren wat al moeilijk op zich is, als je maar 40 minuten hoeft te fietsen en er ook nog een directe tramverbinding is naar de stad vanaf dit gloednieuwe appartement.
Mijn meisje
En dus zijn ze nu spullen aan het uitzoeken. Laminaat, verf, meubels, huishoudelijke artikelen. Want ze krijgen de sleutel al. Bij het idee alleen al lopen de tranen in mijn ogen. Ik heb twee kinderen, dus gelukkig blijft de jongste nog minstens 5 jaar hier wonen, dus ik ben niet helemaal alleen, en ik hou van allebei evenveel maar dit is wel mijn grietje. Mijn meisje waar ik dit jaar nog mee op vakantie ben geweest naar Spanje. Die als klein meisje tegen mij aan zat met haar lievelingsboek en die een paar jaar geleden nog huilend op mijn bed zat omdat ze haar toenmalige vriendje had gedumpt. Die me bijna alles vertelt, soms meer dan ik horen wil en met wie ik zo vreselijk hard kan lachen dat ik er buikpijn van krijg.
geen bergen was, of glazen halfvol met sap
En nu gaat ze weg. Geen bergen was meer die ineens wonderbaarlijk uit haar kamer komen. Geen volle glazen met sap die nog steeds op haar kastje staan. Maar ook geen gezellige momentjes meer samen op mijn bed voor het slapen gaan. Leuke verhalen die ze beleeft met haar vriendinnen. Als er opvangkindjes zijn samen wandelen naar de winkels en samen lachen om de gekke bekken die ze naar haar trekken. Ik weet ze gaat niet emigreren en ze zal echt nog vaak langskomen en ik kan naar haar toe. Maar doordat ik full-time werk en zij studeert en ook nog moet werken en haar eigen vriendinnen heeft zal het toch allemaal anders zijn dan dat het nu is. Er zullen dingen gepland moeten worden. En ze blijft nog steeds mijn eerste kind, mijn allerliefste meisje, mijn poppedijn.
Pak je kansen
Ik heb ze altijd geprobeerd te leren dat ze alle kansen moeten pakken in het leven die op hun pad komen, dat ze het beste uit zichzelf moeten halen maar nu het in mijn nadeel gaat werken weet ik niet of dat nou wel zo slim was. Ik hoorde pas iets over stage lopen in Spanje voor een half jaar en die jongste begon ook al over studeren in Engeland. Maar ik ben nooit verder gekomen dan mijn vertrouwde omgeving en ik had graag meer van de wereld gezien. En nu gaat mijn kans dus komen. Ik ben begonnen aan een nieuwe studie en naast dat ik graag naar mijn favoriete vakantieplekje ga staan er nu ook nieuwe dingen op mijn lijstje. Ik wil gaan doen wat ik aan mijn kinderen heb geleerd. Ik ga kansen grijpen die mijn pad kruisen. Een pad bewandelen die mij een andere kant opbrengt. Ik wil niet meer bang zijn om mezelf te zijn.
La Vita Bella!
