De laatste weken ben ik overspoeld door schoolwerk. Vier weken lang tentamens, portfolio’s, assessments en gesprekken. Donderdag was mijn laatste dag. Eindelijk rust, eindelijk slapen. Maar niet voor lang. IKVW komt er weer aan.
IKVW staat voor Interculturele Kindervakantieweken. Een vakantieweek speciaal voor de kinderen uit de omgeving van Rotterdam die zelf niet op vakantie kunnen. Ik ga al jaren mee, eerst als kind, nu als begeleider.
Het is een fantastische week. Deze kinderen verdienen een week zonder zorgen en ze zullen jou nooit vergeten. Ik spreek uit ervaring!
Het is een ontzettend zware week voor de begeleiders, maar voor mij is het extra zwaar.
Mijn takenpakket is aangepast en als het nodig is kan ik extra pauzes nemen. Ik wil dit jaar extra goed letten op mijzelf. Vorig jaar voelde ik mij schuldig als ik dingen niet kon doen en durfde ik het soms niet te zeggen als het mij teveel werd. Nu wil ik heel duidelijk mijn grenzen aangeven en eerder rust nemen, zodat ik niet uit elkaar val.
Buiten mijn lichamelijke ongemakken kan ik niet wachten tot de kinderen er weer zijn. Je ziet de kinderen opbloeien en daar heb ik extra pijn voor over!
De kinderen komen op maandag aan en op vrijdag middag zetten wij ze weer af. Tussendoor zijn er vele spellen in het bos, krijgen we fantastische workshops, gaan we zwemmen, maken we ontzettend veel plezier en verbazen wij de kinderen met onze geweldige acteerkunsten tijdens de themavoorstellingen! Dit jaar is het thema magie en ik zal de waterheks spelen!
Pas na IKVW zal mijn echte vakantie beginnen. Ik ben er hard aan toe, maar zonder IKVW zou ik minder goed van mijn vakantie kunnen genieten.
Mijn volgende post gaat over mijn belevingen van deze week, zal ik mijn grenzen duidelijk aan zien komen? Zal ik de levens van deze kinderen op een positieve manier kunnen beïnvloeden?
Doe jij ook wel eens vrijwilligerswerk?
Wat leuk dat je dat doet, maar wel pittig!
Ik ben jaren bezoekvrijwilliger geweest van een meisje met een verstandelijke handicap. Elke twee weken zag ik haar: de ene keer kwam ik bij haar op bezoek en de andere keer gingen we samen op stap. Toen mijn jongste dochter werd geboren, werd het lastiger te combineren en inmiddels ben ik fysiek niet meer sterk genoeg (ze heeft ook gedragsproblemen). Wel jammer, had het graag nog willen doen.
Wat zal zij daar blij mee zijn geweest! Jij hebt een verschil gemaakt en daar mag je trots op zijn!
Erg vervelend om te horen dat het niet meer gaat, maar zo goed van je dat je het vroeger wel hebt gedaan!
Het is zeker pittig, maar het is één keer per jaar in de eerste week van de vakantie, dus ik heb voldoende tijd om mij te komen.