Verwarrend. Chaotisch. Wazig. Zo voelt mijn levensloop bij momenten. Waar was ik nu ook alweer mee bezig? Die gedachte.
Opstaan en weer vallen
Heel erg ziek zijn gaat ongeveer zo: Telkens als je weer rechtkrabbelt en denkt aan wat je nu eens zou kunnen doen en oppakken in je leven, is er weer wat anders dat voor een verrassingsact zorgt. En zo moet je je wilde(?) plannen weer in de ijskast zetten, want als er opnieuw een orkaan of twee drie tegelijk door je lijf raast, zijn er nu eenmaal andere prioriteiten.
Het voelt soms alsof je telkens weer wordt gedwarsboomd in je pogingen het leven te leiden dat meant to be was voor jezelf. Alsof ik mijn tijd al die jaren zit te verdoen, totaal niet goed bezig ben, serieus afgedwaald van mijn meaning of life en er kortom een boeltje van maak… Maar ja, wie ben ik om te beslissen hoe mijn leven überhaupt meant to be was? Misschien leef ik het wel heel “juist”, is dit het leven dat voorbestemd was voor me? Misschien is mijn levensweg er een waarin op gezette afstanden iets staat om je ervan af te duwen. En je na veel avonturen er weer op kruipt, op die weg.
… en weer opstaan
Wat ik moeilijk vind in die eerste momenten waarin ik voorzichtig weer boven komen piepen uit dat kluwen van pijn, uitputting, complicaties, opnames, ontstekingen en nog eens ontstekingen, is dat ik me zo gedesoriënteerd kan voelen. De ziekte is niet langer de almachtige die alles overneemt, maar stilaan voel je je wat meer als iemand die op jezelf lijkt.
Mezelf kwijt?
Maar… Wie was ik ook alweer? Waar was ik nu ook weer mee bezig? Wat waren mijn dromen nu alweer? Waar hoor ik bij? Doe ik dit alles mezelf aan? Telkens weer even de kluts kwijt. Het is een eenzaam verdrietig weemoedig soort van gevoel, moeilijk te omschrijven. Ziek zijn is een meer dan fulltime job waar de Jan Peter Balkenende en Elon Musks van deze wereld qua werkuren nog wat van kunnen leren. Het verschil ligt hem erin dat zij klokje rond werken vanuit hun passies, en een zwaar zieke mens klokje rond werkt omdat zijn/haar passies uit de handen glippen.
Het gaat om telkens mezelf weer heruitvinden in de alweer nieuwe situatie die overblijft na de ergste opstoten van ziekte. De nieuwe zieke Kristien leren kennen en appreciëeren, maar vooral de oude gezonde Kristien weer opgraven uit haar schuiloord. Het vraagt creativiteit en veerkracht en een groot talent voor loslaten en vertrouwen op wat het leven brengt.
To be or not te be
Waar gaat mijn leven naartoe? Ik las een mooie quote: Als je niet weet wat te doen, bén dan gewoon. “Ik ben, dus ik leef” en dat moet genoeg zijn op die momenten. Me verliezen in het roestige verdriet van geen gezin te hebben, geen goe lief, geen toffe job of collega’s, helpt me niet. Dus daar houd ik me niet veel mee bezig. Niet om het te ontkennen, het is nu eenmaal deel van mij en mijn leven, maar zo erg is dat allemaal ook weer niet. Ik ben fulltime bezig met in leven blijven de laatste jaren. En jawel…Ik leef! Dat is al heel wat. Erop vertrouwen dat ik voldoende ben, ook zonder al die andere dingen, ook al ben ik verward en is mijn hoofd een chaos.
Superpower
Die fysieke stormen gaan nu al decennia lang voort en zullen deel blijven van mijn toekomst vermoedelijk. Maar op zich ken ik het proces nu wel. Ik verwonder me telkens wat mijn lijf aan kracht heeft, wat het aankan zelfs als het niks meer lijkt aan te kunnen. En misschien is dat waar mijn leven voor dient? Om de magie van ons ongrijpbare leven te be-leven, om te tonen dat kwetsbaarheid een secret superpower is, en zo mijn omgeving ook te verzachten en dieper contact mogelijk te maken? Want ziek zijn is echt een shortcut naar waar het hier om draait op deze wereldbol. (Spoiler: En dat is dus niet de laatste nieuwe iPhone of zo.) Ik weet het niet.
Je pense donc je suis
Ieder mens snakt naar een betekenis van zijn leven, van zichzelf. Dat drijft ons ook voort, dag na dag. Ik ga het maar beter eenvoudig houden: nee, ik ben geen verkoopster, geen mama, geen coach, geen… Maar Ik Bén en dat is al heel wat. Herkenbaar, spoonie mensjes?
