In een grijze sluier kijk ik om me heen. Zou dit ooit nog beter gaan? Komt er ooit een dag, een maand, een jaar wanneer ik niet gevangen zit in de somberheid van mijn hoofd? Zal er ooit een moment zijn waarop ik denk hoe lang heb ik me nu al niet zo gevoeld in plaats van zal ik ooit weer eens oprecht blij zijn? Jarenlang was dit meer mijn realiteit dan een uitzondering. Altijd heb ik me ervoor geschaamd. Altijd heb ik geprobeerd het te verbergen voor de buitenwereld. Nooit zei ik eens hardop, ik ben depressief. Ik wil dit leven niet meer.

Sinds mijn puberteit heb ik die momenten al gehad, ik dacht dat dat normaal was. Op zoek naar drukte in het uitgaan en dan daar zijn en eigenlijk alleen willen zijn. Mensen vinden me raar, willen eigenlijk niet bij mijn zijn. Ik voelde me eenzaam met al mijn vriendinnen om me heen. Ongelukkig in de discotheek. Ik probeerde jongens me leuk te laten vinden door aanhankelijk te zijn. Deed alles voor mijn vriendinnen want laat me alsjeblieft niet in de steek. Probeerde het masker op te houden van de spontane Manuela, terwijl die er eigenlijk niet was. Want achter dat masker zat de Manuela die dit leven eigenlijk echt niet wilde.

Een sluier over mijn geluk

Al jong leerde ik mijn huidige man kennen. Onze basis verliep snel, na een paar maanden woonde we samen en binnen vier jaar kregen we ons eerste kindje. In een sneltreinvaart stormde ik door het leven heen. Bang om de dertig niet te halen. Dat gevoel stroomde op zwarte momenten door mijn hoofd. Ik word nooit dertig. Binnen drieënhalf jaar kindje twee. Alles ging goed. Alles ging prima, ik had toch alles wat ik wilde. Ondertussen had ik na beide zwangerschappen een behoorlijke depressie en daar tussendoor nog meer. Mijn man heeft het zwaar gehad. Hoe zou ik me voelen. Hoe zou het gaan als we op stap gingen of op vakantie. Het blijkt dus dat je behoorlijk depressief kan worden op een strand in de zon in Spanje. Mijn favoriete plek ter wereld en toch hielp het de grijze sluier niet weg.

Van alles werd er geprobeerd, medicatie, therapie, rust, leuke dingen doen. Maar wat zijn leuke dingen als je het leven gewoon niet leuk vind. Hoe kan je genieten van de zon als jij hem niet ziet, ook al schijnt hij hard aan de hemel. Ook voor mijn gezin was dit zwaar. Hoeveel dagen ik niet mijn bed in dook als mijn man uit zijn werk kwam. Ik hield de hele dag een masker op maar was daardoor uitgeput op het moment dat hij thuis kwam.

Daar kwam ook nog eens chronisch ziek zijn bij. De diagnose fibromyalgie verklaarde een hoop pijn en vermoeidheid die het voor mijn gevoel allemaal nog zwaarder maakte. Ik was niet weerbaar tegen de neerwaartse spiraal waar ik in terecht kwam. Mijn grijze sluier werd zwart, zwarter dan ik ook hadden durven denken. Gelukkig waren er ook nog steeds goede momenten. De sluier duurde geen 365 dagen per jaar. Na een donkere periode was ik er klaar mee. Ik ging zoeken naar therapie. Eerst maar eens wat aan die pijn doen. Ik kwam in een cognitieve gedragstherapie groep terecht. Waarin ik leerde om mijn lijf weer te vertrouwen en weer uit te dagen. Ik heb beweging nodig. Niet alleen voor mijn lijf maar zeker ook voor mijn hoofd.

Stappen zetten naar de zon

En afgelopen jaar ben ik begonnen met Schematherapie. Na een diagnose waar ik in het begin enorm van schrok ben ik hard aan het werk gegaan. Samen met mijn therapeute ben ik opzoek gegaan naar waar het vast loopt bij mij. Welke schema’s maken dat ik niet mezelf kan zijn. Dat ik geneigd ben om weg te schuilen. En als ik wegschuil komen de gevoelens van nutteloosheid en het ikkanhettochniet-gevoel hard te voorschijn. Ik moet alert blijven. Geloven in mijzelf. Schematherapie is niet leuk. Het is heel veel huilen, heel veel opgekropte emoties. Maar ook heel veel herkenningsmomenten. Oh ja daarom doe ik dat en wil ik dat wel. En als ik dat wil waarom dan. Ik heb onwijs veel over mijzelf geleerd dit jaar en waarom ik doe wat ik doe.

En zo kwam een paar maanden geleden ineens dat moment. Ik moest medicijnen bestellen bij de huisarts. Je logt dan in en ziet je medicatie die je het afgelopen jaar hebt besteld. En ineens zag ik dat mijn anti depressiva uit het lijstje waren verdwenen. Het is dus meer dan een jaar dat ik voor het laatst iets geslikt heb. Meer dan een jaar geleden dat ik een depressie heb gehad. En op dat moment voelde ik me trots en dankbaar. Dankbaar voor de hulp die ik het afgelopen jaar heb mogen ontvangen. Dus hierbij bedankt lieve Marije, lieve vriendinnen en bedankt mijn allerliefste Madelief, Viggo en Paul.