BAM.. Alsof er een deur in je gezicht wordt dicht geslagen. In eerste instantie probeerde ik het weg te duwen en te lachen. Daarna dacht ik: “Nee toch! Dit overkomt mij toch niet?” Hierna werd ik boos. Zó boos, op de wereld, maar vooral op mijn lichaam en ook wel op God. Ik ben niet christelijk opgevoed, maar ik geloof wel degelijk dat er meer is dan wat wij kunnen zien. Dan komt de uiteindelijke vraag: “Wat heb ik zó fout gedaan dat ik dit verdien?”

Ik had zojuist gehoord dat ik geen kinderen mocht krijgen..

Ik woonde nog thuis. Wat ik mij nog van de eerste twee weken, nadat ik dit nieuws hoorde, kan herinneren is dat ik zo intens verdrietig was. Heb jij het ooit meegemaakt, dat jij zó verdrietig was dat jij de tranen niet eens over jouw wangen voelde stromen? Dit had ik weken achter elkaar. Zodra ik de TV aanzette en een baby reclame zag, of iemand met een buggy zag lopen, begon ik weer.. Ik was zo verdrietig, dat ik mijn bed niet meer uitkwam. Ik kan mij eigenlijk niets meer herinneren van de eerste weken erna. Mijn hart was letterlijk in duizend stukjes uiteen gevallen..

Mijn allergrootste droom, sinds ik een kleine meid was, was moeder worden van twee kinderen. Ik wilde eerst een jongetje en daarna een meisje, zodat het jongetje over zijn kleinere zusje zou kunnen waken. Ik zag altijd alles al voor mij. Eigenlijk, toen het echt serieus werd tussen Esli en mij, bestond er geen grotere wens..

Waarom ik geen kinderen mag krijgen?

Dat komt vanwege mijn chronische ziekte ACNES. Zoals jullie inmiddels wel weten houdt dat in, dat er zenuwen beklemd zitten in mijn buikwand en liezen, dat op meer dan 5 plekken. Als ik kinderen zou krijgen, is de kans levensgroot aanwezig dat er nog meer zenuwen beklemd zouden raken. Dát houdt dan weer in, dat ik waarschijnlijk mijn bed nooit meer uit zou kunnen komen, omdat ik dan niets meer zou kunnen doen vanwege de pijn. Als ik moeder zou worden, zou ik natuurlijk leuke dingen kunnen en willen doen met mijn kinderen. Dat is dan weer iets wat ik nooit meer zou kunnen doen. De keuze om niet zwanger te raken, is dan helaas logischer. Want waarom zou ik dan zo egoïstisch zijn ten opzichte van mijn eventuele kinderen?

Ik voelde mij zó gigantisch falen als vrouw.. je hoort wel verhalen van mensen die niet makkelijk zwanger kunnen raken of zelfs helemaal niet. Standaard denk jij dan gelijk: ” Oh, maar dat overkomt mij niet.”

Hoe moet ik het Esli vertellen?

Dan is daar Esli.. Hoe moet ik hem dit vertellen? Is dit de druppel waardoor hij mij gaat verlaten? Daar zaten wij dan.. Samen op bed. Ik had al mijn moed bij elkaar geraapt om hem dit te vertellen. Het zoveelste rot nieuws. Midden in mijn depressie. Ik kan mij herinneren dat ik hem niet eens aan kon kijken. Zodra ik keek, vulden mijn ogen zich weer met tranen. Tranen van verdriet, falen en afschuw voor mijn eigen lichaam. Mijn mond ging open, maar er kwam geen geluid uit..

Na minuten stil naast elkaar te hebben gezeten, begon Esli te vragen. Net een soort van warm/koud spelletje dat je als kind speelde. Kijken in welke richting hij het deze keer moest zoeken. De tranen stroomden.  Toen hij het geraden had, durfde ik hem nog steeds niet aan te kijken. In mijn hoofd was ik al zó ver vooruit, dat ik werkelijk dacht dat hij zijn spullen zou pakken en weg zou gaan. Maar, Esli bewees opnieuw hoeveel hij van mij hield. Hij trok mij tegen zijn borst en wachtte rustig tot mijn lichaam minder schokte van het huilen. Zijn enige antwoord was, dat wij dit ook wel weer zouden overleven, dat hij nooit echt bezig was geweest met het idee van kinderen krijgen. Mochten wij het alsnog willen, dan waren er meerdere wegen naar Rome. En iedere keer dat ik moest huilen, trok hij mij weer tegen zich aan en knuffelde hij mij weer. Dag en nacht, maand in, maand uit.. wij waren intens verdrietig..

A Hero is an ordinairy induvidual who finds the strength to persevere and indure inspite of overwhelming obstacles. You are my Hero.

 

(Kleine update: inmiddels hebben wij een zoontje, Zayne. Nu mogen we geen tweede meer krijgen.)

Collage 11