In een reeks blogs voor JustLiveBlog.nl vertelt Sholaiska over haar opname en ervaringen op de Intensive Care. Nieuwsgierig naar de voorafgaande delen? Je kunt ze hier teruglezen. 

Na de lunch had ik nog een bezoek van een goede vriend Mark, een week ervoor stonden wij samen ons weekendje weg te vieren en helemaal uit ons dak te gaan bij het concert van Chris Brown. Het besef bij hem kwam hard aan, hij zag mij sukkelen met ademen als ik wou praten. Hij zei ik hoefde niet te praten en pakte mijn hand vast en hij was er gewoon voor mij. Aan een blik, glimlach of traan hadden we op dat moment genoeg aan.

Ik zag de emoties in zijn ogen en dat was voelbaar ik begon rare tintelingen te voelen in mijn keel ervan. Ik vond het zo sneu voor hem, hij zit al in een moeilijke periode en dan nog de bezorgdheid om mij. Gelukkig kon hij met een gerust hart mijn hand loslaten, mij een kus te geven en weg te gaan. Hij kent mij, en hij zegt ook herhaaldelijk hoeveel respect en bewondering hij wel niet voor mij heeft. Dat hij gelooft in mij dat ik mezelf hier doorheen vecht. Niet wetende terwijl hij bij de deuropening staat naar me glimlacht en zwaait dat hij 14 uur erna een afscheidstelefoontje van mij zou krijgen.

Nadat Mark is weggegaan besluit ik mijn vriend kort te bellen om te laten weten dat ik ga slapen tot hij er is met het eerste bezoek uur. Ik word net om 15:00 uur wakker en ik voelde mij een partij beroerd, maar echt heel beroerd. Het voelde alsof ik een kater had keer tien, al weken niet heb geslapen en of het niet erger kon toen ik probeerde te bewegen zoveel spierpijn alsof ik de marathon van New York heb gelopen en erna een olifant over mijn heen is gerold.

Ik besloot om op het belletje te drukken zodat er een verpleegkundige kwam, gek genoeg was er er binnen een paar seconde dat is heel wat hoor voor de afdeling waarop ik lag. Ze voerde de controles uit en praatte tegelijk ook met mijn mede kamergenoten. Bij elke toon, woord of zin daalde letterlijk de controle waardes. Ik kon niet meer en dat was punt dat er weer foto’s aan bed gemaakt moesten worden, een CT scan stond ingepland en iemand van de Intensive Care zou weer naar boven komen om mij te beoordelen. Ik voelde me op dat moment alsof ik aan het zingen was in de musical Mamma Mia en dan specifiek het stukje ” Mamma Mia here we go again.” Mijn vriend kwam inmiddels al binnen lopen en vroeg zich af WHAT THE HELL IS HIER AAN DE HAND?

Hij moest de kamer even verlaten en zodra ik naar de CT word gereden kan hij op mij wachten aan tafel bij mijn bed.  De verpleging besloot mij te vervoeren naar Radiologie d.m.v een rolstoel maar ik kon niet overstappen van het bed naar de rolstoel en zei dat ik met bed en al naar Radiologie vervoerd moet worden. Daar gaven ze geen gehoor aan en dat lieten ze goed merken met hun toon. Terwijl ik op dat moment dood en dood ziek was en letterlijk een tikkende tijdbom. Zo voelde ik mezelf ook wel alleen moest het wel bevestigd worden door de radioloog.

Met heel veel moeite stapte ik uit bed, mijn zuurstof daalde nog meer eenmaal aangekomen bij de CT moest ik overstappen om te gaan liggen. Ik kan nauwelijks ademen en de verpleegkundige die mij naar beneden bracht met haar collega keken eerst toe en schoten later hulp. Toen ik terug mijn kamer werd ingereden keek mijn vriend mij aan en zag tranen over mijn wangen, helemaal uitputtend huilen. Een andere beste vriendin van mij Patty, was er inmiddels ook van haar bezoek heb ik heel weinig mee gekregen.

Ondertussen werd er ook een katheter ingebracht om mijn urine op te vangen puur omdat ik niet meer mocht opstaan ik was gewoon weg te zwak. Ik kon bewijzen van al wegvallen als iemand alleen maar gedag zei.  In de tussen tijd zijn we gok ik een halfuur later en ik kan mij nog herinneren dat ze een kus gaf en weg liep. Ivar mijn vriend had later verteld dat ze weer wegging omdat ze moest werken maar haar wel op de hoogte moet houden via de app of bellen als de uitslagen binnen waren en of er wat veranderd was. Ivar gaf bij het zwaaien al aan om haar zo al te bellen.

Vier artsen kwamen kort erna binnen wandelen. Ik hoorde de uitslagen van mijn scan en foto’s dit kwam zo en zo hard aan, hoewel ik al het gevoel was dat ik dood ziek was, bevestigde ze het allemaal 1 arts zei het maar de blik van de andere artsen spraken boekdelen. Ik had een dubbele longontsteking aan zowel links als mijn rechter long, vocht achter mijn longen en ik had vocht aan mijn hart. Ze hadden geen moment te verliezen en voor ik het wist gingen we met 6 man als een speer rijden naar de Intensive Care ik was bang doods en doodsbang, niet wetende wat er zou gaan gebeuren als ik eenmaal binnen word gereden op de Intensive Care.

Tot zover deel 4. Benieuwd hoe het verder afloopt? Nog eventjes geduld.