Het begon allemaal 16 juni 2016.
Ik werd niet zo lekker wakker dat komt wel vaker voor dus gaf er geen gehoor aan. Stapte mijn bed uit om vervolgens dingen te gaan doen die ik voor deze dag op de planning had staan. Deze dag stond het eten nauwelijks centraal, ik had geen trek en als ik dan wat naar binnen werkte zoals een opkikkertje vond ik het maar raar smaken of sterker nog ik proefde niks behalve dat de hitte voelbaar waren op mijn lippen. Ik had vaker wel eens geen trek in eten maar toen werkte mijn smaak pupillen gewoon uitstekend. Ik wou het aankijken deze dag misschien is het wel alleen vandaag dat heb je weleens als gezond persoon maar ik heb het wel vaker dan weleens omdat ik complex chronisch ziek ben.
Ik ben die dag ook gewoon de deur uit gegaan nog iets veder van huis naar Amsterdam de autorit erna toe begon ik me wel slechter te voelen ik begon te transpireren, had het enorm koud om vervolgens 5 minuten later met een sjaal om mijn nek, een vest en nog een jas aan te doen en dat met denk 19 a 22 graden. Uren veder inmiddels zijn wij thuis aangekomen mijn vriend vraagt aan mij of ik mijn temperatuur wil gaan op meten omdat hij ziet dat het niet heel goed gaat. Ik had een verhoging van 38,8 trok lekker mijn pyjama aan en ging in bed liggen. Heel lief komt mijn vriend met een kommetje soep, een glas verse jus en medicijnen.
De volgende ochtend toen ik wakker werd voelde ik me slechter dan ooit, ik voelde 2 ontstekingen in mijn binnen benen aan elk been 1 ontsteking. Ik pakte mijn telefoon om vervolgens de huisarts te bellen voor een afspraak, gelukkig kon ik al binnen een halfuur terecht. Mijn huisarts riep ons naar binnen, hij begon met zijn onderzoeken bloeddruk, zuurstof, hartslag en even naar de hart en longen luisteren. Erna mocht ik hem volgen om op de bank te gaan liggen zodat hij naar de ontstekingen kon kijken. Dat zag er niet best uit helemaal rood, warm en opgezwollen.
Hij besloot een antibiotica kuur voor te schrijven en dat ik deze kuur af moest maken en gewoon uitzieken ik had gewoon de pech dachten wij dat ik een griepje onder de leden had en 2 ontstekingen. Eenmaal thuis aangekomen trek ik weer gauw lekker mijn pyjama aan, mijn vriend maakt ondertussen een kruik voor mij (super lief) en ik lag met een heerlijke deken en mijn kruik op de bank. Een goed idee leek het mij om afleiding te hebben. Een serie was net niet haalbaar om te volgen met hoe ik mij voelde maar een gewone film lukte helaas ook niet. Netflix heeft ook tekenfilms en besloot ik film te gaan kijken. Shrek 1 en 2 heb ik helemaal gekeken voordat het echt helemaal mis ging.
Ik had zoveel pijn, mijn temperatuur steeg naar mij beleving naar standje sauna niet te doen. Ik belde mijn vriend op hij was namelijk niet thuis ik stuurde hem de deur uit om ook even lekker iets voor zichzelf te gaan doen dus toen ik hem ook overstuur belde dat ik me helemaal niet goed voelde zei hij tegen mij dat hij eraan kwam en ik de huisartsenpost moest gaan bellen om te vragen of wij langs mochten komen. We hingen op en Inmiddels wist ik wel wat de plan van aanpak zou zijn zonder nog maar te bellen. Oké Sholais een diepe zucht en daar gaan we weer! Na het telefoongesprek die ik had gehad kwam mijn vriend net binnen en vertelde hem dat we langs mochten komen. Eenmaal in de wachtkamer van de huisartsenpost duurde secondes minuten, minuten uren en uren dagen.
Doordat ik mezelf zo slecht voelde kon ik echt niks aan. Ik was blij dat ik nog met mijn ogen kon knipperen en voor mij doen normaal ademen.
Mevrouw Ramcharan? Ik steek mijn hand op om te laten weten dat we het gehoord hebben mijn vriend duwt mij naar voren ik kan net mijn hand uitsteken om mezelf voor te stellen. Vervolgens mag ik gaan liggen op de onderzoekstafel. Ze helpt mij met mijn broek uit te doen en zo staat ze precies tussen mijn benen te kijken het kon me allemaal niet veel schelen als de oorzaak maar snel werd verholpen en oh oh oh dat gebeurde! Ik wist wat er aan zat te komen, en ik wist dat ik het aankon omdat ik deze ingrepen vaker heb gehad piece of cake zo knikte ik naar mijn vriend.
De huisarts kwam weer binnen met heel veel operatie materiaal en ik zag naalden waar je u tegen zegt en oh zoveel mesjes. Ik kreeg de verdoving 3x een spuit 3 in elk been dus dat maakt er 6 in totaal. Ik heb altijd naalden mijn grootste vrienden genoemd nou op dat moment was het mijn grootste vijand. Na een aantal minuten zetten zij de eerste snee erin AUW! Krijg de tering schreeuwde ik eruit, ik kon nog erna zeggen niet persoonlijk bedoeld maar ik blijf wel een Rotterdamse. Volgens mij heeft heel de wachtkamer van de huisartsenpost, spoedeisende hulp en heel Rotterdam Noord mij horen schreeuwen en gillen van de pijn.
Ik had zoveel pijn, zoveel pijn had ik nog nooit gevoeld. Dit was niks vergeleken met mijn complexe gezondheid deze pijn was heftig. De verdovingen deden hun werk niet. Dat kwam doordat de ontstekingen zo ontstoken waren. De druk was eraf alle viezigheid kwam eruit het was een kleine bloedbad alsof ik net uit een scene was gestapt van NCIS. Heel de weg naar huis alleen maar gehuild, ik had nog steeds zoveel pijn ondertussen maakte ik een spraak bericht voor WhatsApp iedereen op de hoogte houden persoonlijk nu ik het nog zelf kan. Thuis aangekomen heb ik mijn pijnstillers ingenomen en ben gaan slapen. Het was 1 van de zwaarste nachten die mijn vriend in 7 jaar tijd met mij heeft meegemaakt.
Ik had een temperatuur van 40.2, lag te ijlen tegen mijn vriend en zag de meest gekste dingen. En weer de aanvallen van warmte en kou. Ik kan mij niet veel meer herinneren van die nacht pas in de ochtend als ik wakker word en helder was hoorde ik alles aan van mijn vriend wat hij mij vertelde en liet horen. Wij hadden die dag een kraamfeest omdat ruim 1 week voor deze ellende begon ik getuige mocht zijn van 1 van mijn allerbeste vriendinnen haar bevalling. En uitgerekend moest ik dat kraamfeest met pijn in mijn hart afzeggen.
Gelukkig kon mijn vriend er wel naar toe en ze woont maar 1 minuut met de auto vandaan bij mij dus die ging er met een gerust hart heen en ik lag ondertussen te slapen en zieker te worden. Dat zieker worden kwam ik pas achter toen mijn vriend weer thuis kwam. Ik reageerde verward, ik schrok van mijn eigen katten kon niet geloven dat ze van mij waren. Mijn vriend riep meteen we gaan kijken op hoeveel graden je nu zit en de thermometer gaf 40.9 aan. Hij belde meteen de Centrale huisartsenpost weer op en wij moesten direct langskomen.
Eenmaal aangekomen daar gaf mijn vriend meteen aan dat ik niet lang kon zitten 1 assistente keek mij aan en besloot zonder na te denken naar mij toe te komen en mij mee te nemen naar een kamertje om mij daar aan te sluiten aan allerlei toeters en bellen. Mijn temperatuur was inmiddels gestegen naar 41.2 een arts kwam er meteen bij hij voerde snel de controles uit keek naar mijn wonden en pakte direct de telefoon om de SEH te bellen dat ik word doorgestuurd en er haastige spoed bij zit.
Benieuwd naar deel 2? Nog eventjes geduld die wordt gauw geplaatst.
