Feestjes.  Altijd leuk, niet?  En toch… Dansen vond ik altijd al superleuk.  Voorwaarde was en is wel -hooggevoelig, weet je wel- dat ik me “veilig” en totaal op mijn gemak voel in het gezelschap.  Niks beters dan even “alles los”, heerlijk!

Toen ik in het middelbaar zat, waren er de eerst fuiven.  (Al mocht ik niet veel uitgaan, wegens meisje en laatste van de drie thuis.)  Welkom nieuwe wereld!  Maar ik ben geboren als brave en zal altijd een brave blijven.  Dit als resultaat van mijn karakter, opvoeding, schoolloopbaan en gezondheid. Niks begreep ik ervan dat andere klasgenoten gewoon doorleefden na zo’n fuif, terwijl ik me er letterlijk een week ziek en doodop van voelde.  Wat mijn gevoel van buitenbeentje nog verhoogde.  Ik ging later zelf niet meer graag naar een fuif, omdat ik de klap nadien niet fijn vond.  Maar dat dansen…

Nog steeds ben ik het muurbloempje op feestjes in een groter gezelschap dat ik niet goed ken.  Ik ben single, voel me soms de rare zieke zonder interessant leven dus niet interessant om aan te spreken, zonder kinderen om over te kletsen, én moet sowieso op tijd naar mijn bedje toe.  Hoe seutig kan het worden?  😉 Ik voel me dan terug het rare meisje van de klas.  (Alvast een lekker hapje voor de psychologen onder jullie! 😉 )

Hiep hiep hoeraaaaa!

Verjaardagen dan.  Die werden niet groots gevierd in ons gezin. Niet erg: gewoontes verschillen per gezin en zo werkte het bij ons.  Wel kregen we steevast een leuk versierde stoel aan tafel en verjaardagswensen.  Wist je dat ze er zelfs één keer met zijn allen in geslaagd zijn mijn dag te vergeten, tot ik me ‘s avonds niet meer kon inhouden en met een bibberig stemmetje vroeg welke dag het dan wel was, haha!

Onze familie begon verjaardagen te vieren toen de eerste kleinkinderen kwamen.  Geef toe: voor kinderen is dat toch dolle pret he!  Met de jaren wordt het niet eenvoudiger om de uitdijende families en vrienden bij elkaar te krijgen, maar de intentie is er alvast.

Mei

Trouwens, wist je dat mei Mijn Maand is?  Ok, ze loopt soms door tot juni of zelfs september, daar doe ik echt niet moeilijk over hoor! Ooit kookte ik lekker voor mijn ouders.  Superleuk: van het bedenken van het menu, het dekken van de tafel, het klaarmaken van het lekkers, mezelf mooi maken…  Stuk voor stuk creatieve dingen, dus helemaal my cuppa.  Dingdong, daar zijn ze!  Helaas, ik heb ze gauw naar huis moeten sturen.  Kristien crashte totaal.  Hoe grof kan je zijn, haha, je gezelschap naar huis sturen en al het lekkers voor jezelf houden!

Vriendschap

Ok, dat is duidelijk: dat doen we dus anders.  Ik hou sowieso meer van one to one dan grote feestjes, dat is me vaak te druk en onpersoonlijk en vermoeiend en teveel organisatie wat ik niet aankan (zie hierboven). Geen probleem: dan rekken we de boel toch gezellig en doen we het op verplaatsing?  Ik kijk elk jaar uit naar het vieren van mijn vriendschappen/familie.  Dus date ik met stuk voor stuk bijzondere mensen gezellig op een leuke plek met een kopje thee erbij.  En kom ik verzadigd van geluk en volkomen tevreden thuis zonder kortsluiting in het lijf of een week laveloos zetelhangen.  (Of wel, maar dan ligt het alvast niet aan het feestconcept.)

Dus je ziet: inderdaad een chronische ziekte heeft gevolgen op werkelijk àlle gebieden van je leven.  Maar reden om te balen?  Daar zie ik persoonlijk de lol niet in.  Liever beschouw ik het als een creatieve uitdaging: hoe kunnen we aan dit probleem een twist geven zodat het wel werkt?  Ik heb het toch maar goed geregeld, niet?  In plaats van 1feestje heb ik veeeeeel meer!!!!

En de slingers heb ik alvast zelf opgehangen…