Nu met alle maatregelen betreffende de Covid verlangen we steeds meer naar iets vertrouwds. Iets waar we naar terug kunnen pakken of iets wat ons het gevoel geeft dat de wereld weer even “normaal” is. Met dit najaar dat ik meer binnen zit denk ik vaak met weemoed terug aan iets wat mij vroeger erg blij maakte. Als kind vond ik de kermis altijd waanzinnig leuk. Mijn allereerste kermiservaring kan ik me dan ook nog helder voor de geest halen. Ik zal vast niet de enige zijn die met een glimlach aan zijn of haar kermisherinneringen terugdenkt.
Nostalgie
Ik moet een jaar of vijf zijn geweest dat ik op de nek van mijn vader zat. Ik had vanaf die hoogte een goed uitzicht over het hele feestterrein. Het was avond en het regende zacht, want ik kan nog steeds de koele druppeltjes op mijn gezicht voelen als ik mijn ogen sluit. Maar ondanks het frisse herfstweer voelde ik mij warm vanbinnen. Door de honderden blinkende lichtjes in felle kleuren en het vrolijke lawaai om me heen, deerde het koude Nederlandse weer mij niet.
Speelgoed en suikerspinnen
Alsof ik op een paard reed stuurde ik mijn vader met mijn gewicht op zijn nek enthousianst naar links en naar rechts. Eerst touwtje trekken, dan blikken gooien, roosjes schieten (dat deed mijn paps dan), in de zweefmolen, het spiegelhuis en de botsauto’s, om het bezoek af te sluiten met een bezoekje aan het spookhuis. En als klap op de vuurpijl met een grote roze suikerspin naar huis. Het speelgoed dat we gewonnen hadden kreeg een ereplaats op mijn nachtkastje. Het ging eigenlijk voornamelijk om de ervaring en het plezier op de kermis die zo’n indruk maakte. Alleen al de felgekleurde plastic toegangsmunten vond ik bijzonder.
Kermis als tiener
Later, als tiener, was ik ook regelmatig op de kermis te vinden. Maar dan hingen we vooral als onzekere pubers quasi nonchalant bij de botsauto’s.. Of we gingen, als we nog wat zakgeld overhadden, achter elkaar in de Break Dance. Zo’n hysterische attractie, waar je met grote vaart in rondjes om elkaar heen gedraaid wordt. We gingen er soms wel vijf keer achter elkaar in. Half staand, onze haren wapperend in de wind en zonder misselijk te worden!
Kermis van nu
Hoe hielden we dat vol, vroeg ik mij laatst af. Als ik nu de attracties van deze tijd zie wordt men zo door elkaar geschud van links naar recht en dan nog een keer onderste boven totdat ik bijna vanaf de zijlijn er misselijk van word. Ik ga het binnenkort toch wel proberen. Want door de coronacrisis hebben de kermisexploitanten moeilijke tijden. Nu ze eindelijk mondjesmaat, eind van het seizoen helaas, weer aan het werk mogen kunnen ze wel een klein steuntje gebruiken. Laten we ze deze komende tijd nog wat steunen en onze kinderen in de herfstvakantie dezelfde mooie herinneren laten maken als waar wijzelf ook glimlachend op terugkijken…inclusief grote roze suikerspin!
Met dank aan Edwin Vader voor de schitterende foto’s!
