Er was eens een tijd, toen de kerst nog wit was en de smartphone een ding uit de toekomst… Zoals elke tijd, had ook deze periode zijn tradities en rituelen. En was er ooit een “schone” traditie: namelijk die van de kerstkaartjes.

Teletijdmachine

Flashforward anno nu. Wat zijn de tijden veranderd! Niet beter, niet slechter, maar zeker en vast anders! Zoals bijvoorbeeld groener (of grijzer?) qua kerst, en redelijk crowded qua smartphones. En drukdrukdruk dat we zijn! Gevolg is dat ook “schone” tradities een beetje vergeten raken en we minder en minder de tijd nemen/willen nemen/hebben om even te gaan zitten en te bedenken wie we een kerstwensje op papier willen sturen. 

Post

Het moet ook gezegd dat de post ons hierbij ook niet helpt. Het lijkt soms of  ze helemaal niet wil dat er post verstuurd wordt! En dan heb ik het echt niet over die arme, vriendelijke postbodes in de straat! Maar wel dat elk jaar de postzegels in prijs lijken op te slaan (net nog even moeten slikken aan de kassa) én je dan nog maar een beperkt formaat mag opsturen of anders voor meer postzegels mag dokken (Al is de Nederlandse Post op dat gebied wel liever voor de klant). En o wee, o wee als je naar Italië kerstwensen wil sturen. Opsturen kan, maar aankomen? Dat is een ander verhaal…

Niet zeuren

Maar ho ho ho, in deze warme tijden van het jaar vol peis en vree, gaan we niet zeuren, toch? Nee, veel liever koop ik leuke kaartjes, bedenk ik aan wie ik er eentje wil sturen en wie ik een persoonlijk berichtje per foon wil sturen en koop ik standaard envelopjes om de buiten formaat-kaarten toch te kunnen opsturen.  

Veertig

Ik moet een beetje kiezen, wegens realiteit waarin je toch een tikje moet budgetteren, maar kom toch al gauw rond de veertig kaarten. Wat???? Ik hoor het je al denken. Maar hej, doe ik er iemand kwaad mee? Nee, ik word er zelf blij van tijdens en ritueel van uitkiezen en schrijven en de ontvanger ook! Ik vind het immers een “schone” traditie zoals gezegd.

Kadootje!

Eentje die ook volkomen past in mijn liefde voor kaartjes. Ook al door mijn eigen illustreer verleden. Kaartjes zijn net als kleine kadootjes, zeker nu ze in deze snelle digitale tijden minder vaak verstuurd worden. Zo kan je even op papier laten weten dat je aan iemand denkt in moeilijke momenten, een duwtje in de rug geven, meejuichen, zomaar even van je laten horen… Of dus een kerst- en nieuwjaarswens sturen.

Film van je leven

Ook leuk aan het idee van de kerstkaart is dat je ze ook stuurt naar mensen die je wel kent maar niet dagelijks/nooit ziet. Omdat ze vroeger een belangrijke rol speelden in de levensloop en je dat bijzonder blijft vinden. Omdat ze familie zijn die verderaf wonen. Omdat ze vrienden zijn en we zijn allemaal op onze manier drukdrukdruk, maar zitten wel stevig in elkaars hart. Omdat je gewerkt hebt voor/met hen en dat echt tof was. Er zijn zoveel redenen te bedenken, toch? Het is alsof je een stukje van je levensloop voor je ziet, in die lijst van namen en adressen.

Kan ik nu veel of net weinig?

En kijk, dit is nu ook iets wat ik wél kan doen vanop mijn zetel. Ik besef heel goed dat in deze veeleisende tijden mensen weinig energie over hebben voor dit schrijfritueel. (En er ook geen geld aan willen geven, niet iedereen is even kaartjes-zot) Maar ik wel, ziek als ik ben. En dat vind ik best een leuk idee, dat ik op mijn manier veel net wél kan, omdat er veel niet kan… Snap je zo’n beetje? (Trouwens, ziek of gezond: iedereen zou kantoor moeten houden vanop zijn zetel: gegarandeerd meer welzijn op het werk!)

Kaartjesfabriek

Vermits mijn leven zich letterlijk afspeelt vanop die hogergenoemde zetel, bevindt de kaartjesfabriek zich ook daar. Onder mijn dekentjes, omringd door pennen, envelopjes, kaarten, lijstjes, adressen en postzegels en een goed muziekje op de achtergrond. Lijkt pure chaos voor de argeloze buitenstaander, is pure orde voor ondergetekende (hardwerkende) kantoormier! Ik doe het in tig keren: ben ik te moe/mottig na 1, 2,7 kaartjes? Geen probleem: de fabriek is flexibel! 

Bovendien, door het schrijven zo uit te smeren over december, staat heel die maand een beetje in kerstmodus…  Al heb ik geen kerstmuts op mijn kop… Elegantie gaat immers boven alles! 😉 (Bekentenis: kerstkousen? Check! :D)