Keuzes maken vind ik erg moeilijk. Ik lach het altijd weg, ik ben een weegschaal. Dat is natuurlijk geen excuus en ik merk dat keuzestress mijn leven dusdanig beïnvloed dat het mij tegen houdt om normaal te leven.
Hoofd vs. Hart
Wat is handig en wat wil ik echt? Dat is de vraag. Het vervelende is dat mijn hersenen en mijn hart niet altijd gelijk lopen. Ik ben praktisch ingesteld en ik doe altijd wat juist is, ook als dat niet is wat ik daadwerkelijk wil.
Als we als voorbeeld nou even een groepsproject nemen. Ik blijf op de achtergrond, maar als niemand de leiding neemt doe ik het (dat is dus vrijwel altijd, want wie wil nou de leiding?). Vervolgens verdeel ik alle taken en probeer ik iedereen te geven wat ze willen en cijfer ik mijzelf weg. Ik neem de taak die over blijft.
Zo gaat het in het echte leven ook, iedereens geluk boven dat van mijzelf. De reden dat ik het moeilijk vind om te kiezen ligt dan ook bij het feit dat ik bang ben om anderen teleur te stellen, om hen niet te geven wat zij willen. Iedere keuze die ik moet maken baseer ik op anderen, zelfs de keuzes die niets met anderen te maken hebben.
Wat wil ik echt? Dat is de vraag die ik mijzelf bijna nooit durf te stellen.
Wat wil ik? Waar wil ik heen? Hoe zie ik mijn toekomst voor mij?
De echte vraag is, waarom durf ik niet voor mijzelf te kiezen? Wie ben ik bang om teleur te stellen en waarom? Stel ik deze mensen echt teleur als ik deze keuzes maak of zijn ze juist trots dat ik voor mijzelf kies?
Ik ga oefenen met echt voor mijzelf kiezen. Ik mag best een keer op nummer 1 staan, dus dat ga ik doen.
Keuzestress
De grote keuze waar ik de laatste tijd voor heb gestaan gaat om mijn studie. Ik vind het heel moeilijk om op mijn gezondheid te letten. Ik weet nog niet goed wat ik wel en niet aankan. Wat ik wel merkte is dat ik mijn studie op het reguliere tempo niet aankan. Ik vind dat nog steeds moeilijk om toe te geven. Ik heb ervoor gekozen om mijn studie in Deeltijd door te zetten op de CHE.
Er was alleen nog één dingetje. Een groot dingetje. Ik wil namelijk al vijf jaar een beetje ademruimte, even tijd voor mijzelf. Even orde op zaken stellen. Ik durfde die keuze alleen niet te maken. Ik gooide het op financiële redenen, maar buiten dat wilde ik weer niemand teleur stellen, vooral mijzelf niet.
Dit keer kies ik voor mijzelf. Ik heb mijn aanmelding verzet van 1 september naar 1 februari, dat geeft mij een paar maanden de tijd. Het voelt nog steeds als falen, maar sinds ik de beslissing in mijn hoofd officieel heb gemaakt is er een enorm gewicht van mijn schouders gevallen.
Ik hoop dat keuzestress wat meer tot het verleden gaat behoren.
Ik kies voor mij!
