Lang heb ik nagedacht wat ik wilde met geloof. Jaren nagedacht. En toch is het geen logica. Het is een gevoel. Diep van binnen. Het is niet goed te omschrijven. Toch voel je het.

Het is mijn waarheid. Mijn geloof in Allah, oftewel in God. Ik geloof dat er maar 1 is en geen twee boven op een wolk. In het Arabisch zeggen ze:

La ilaha illa Allah:

لا إله إلا الله

Er is geen andere God dan Allah

Ik geloof dus niet dat mijn oma die Christen is een andere God aanbid. hooguit aanbid ze op een andere wijze. Een wijze die ik ook als prettig ervaren heb. Vaak genoeg ging ik met haar mee naar de kerk. Het zingen van psalmen en niks anders kunnen dan luisteren naar het woord van God werkt voor mij rustgevend.

De poëzie van Koran werkt ook zo. woorden die gereciteerd worden is bijna als zingen. Teksten zijn simpel en toch van diepe betekenis. om het te kunnen begrijpen ben ik Arabisch gaan oefenen. Thuis met een app, letter voor letter, woord voor woord. Ik ben er nog niet maar het begrip en woordenschat wordt groter. En meer en meer besef ik dat dit mijn pad is die ik wil bewandelen. De vormgeving is vanzelf gegaan. De puzzelstukjes vallen op hun plek als je een keuze maakt.

Want op de vraag waarom heb je gekozen voor Islam is niet één antwoord op.

De buurvrouw die zei geloof zit in mijn hart, niet in mijn hoofddoek. De realisatie als je je oude godsdienstlessen terugleest, je alles van Islam al jaren geleden had uitgediept. Levenskeuzes zoals stoppen met alcohol drinken, geen varkensvlees willen eten en al jaren achter de zin van vasten staan en dus mee doen met Ramadan.

En zo kan ik nog tien dingen op noemen. Alle stappen door de jaren heen hebben mij gevormd en zo is mijn geloof ontstaan. het is van mij en niemand anders. Het is tussen mij en Allah.