Vriendelijkheid, empathie, inlevingsvermogen. Noem het zoals je wil. Alleen vind ik de Engelse term “kindness” zo mooi en zacht dat ik het niet kan laten hem hier als titel te gebruiken. Het zegt mij alvast meer waarover het zou moeten gaan.
Noodzakelijk
Kindness. We hebben er allemaal nood aan. Hopen het te krijgen van anderen en de wereld. Kunnen het gul uitdelen als we willen. Geven het vaak te weinig aan onszelf als onze innerlijke criticus weer eens total loss geslagen is in onze hersenpan. Maar daar gaat het hier nu even niet over.
Kindness in het dokterskabinet
Het is ook bij uitstek wat we hopen te krijgen als we naar de dokter gaan. Als chronisch zieke is dat nog een beetje belangrijker, omdat je hulpvraag zo groot is. Onze vaste dokter/specialist is iemand waarvan je enerzijds een dienst verwacht maar waarbij je je vooral heel kwetsbaar, klein en broos kan voelen. Hoezo dan? Wel, vermits je je nu eenmaal niet op je best voelt en omdat je jezelf best intieme dingen hoort delen met iemand die met een beetje geluk uiteindelijk een idee heeft van wie je nu echt bent als mens en toch ook weer niet. Want dat kan niet op 10 minuutjes eens in de zoveel tijd.
We verwachten van onze artsen inlevingsvermogen. Dat ze in die krappe 10 minuten helemaal aanwezig zijn. Dat ze niet met botte uitspraken jouw gevoelens onachtzaam van de tafel vegen. Die hun vooroordelen even bewust willen uitzetten in ruil voor nieuwsgierigheid naar wat er nu echt gaande is en wie jij echt bent. Die jouw met een beter hoopvol gevoel naar huis willen sturen met als het even kan een concreet plan erbij. Dat kan nog al eens tegenvallen, ik heb er -niet overdreven- therapie voor nodig gehad. Maar, geef niet op, ze bestaan. De pareltjes tussen de dokters. Aan jou met je weinige energie om te blijven zoeken tot je dat vindt waar een goede behandeling allemaal bij begint. Namelijk: kindness in het dokterskabinet. Krijg ik empathie, dan durf ik mezelf meer open te stellen en kwetsbaar te zijn. Durf ik details te geven die ik anders nooit zou delen met iemand die ik niet vertrouw. Inlevingsvermogen en vriendelijkheid maken echt contact mogelijk en opent kansen om samen op weg te gaan naar beter.
Wederzijds
Samen. Jawel. Ook ik als patiënt ben deels verantwoordelijk voor hoe mijn behandeling loopt, te beginnen bij dat consult. Zelf vind ik dat geen beklemmend of beangstigend idee, maar net heel fijn. Het geeft me het gevoel geen speelbal te zijn, mee aan het stuur te staan. In tegenstelling tot het gevoel dat de soms oncontroleerbare symptomen een mens kunnen geven. Ik wìl er zelf ook aan werken. Dat geeft me grip. Dus die kindness? Die probeer ik ook naar de dokter uit te sturen. Toegegeven, Ik heb op mijn 45ste nog altijd een restje witte jassenangst uit het traumatische verleden, getuige de onderhuidse stress die de dagen voorafgaand aan een consultatie/opname borrelt vanbinnen. Maar kindness helpt me ook hierbij. De dokter is geen alwetend despoot die altijd gelijk heeft, ik heb ook een stem in mijn behandeling. Mijn dokter is net zoveel of zo weinig mens als ik, met eigen noden, pluspunten en kleine kantjes. Die verdient net zo goed empathie, toch?
Nu ook niet overdrijven!
Niet dat ik ga betalen om mijn dokter therapie te geven. Ho stop, nee dat gaat me echt te ver! Maar met openheid en vriendelijkheid de consultatie in gaan, doet wonderen. Het is me toch ook wat, zo dokter zijn. Waar doet het dan precies pijn? Daar. Mmm, ok. Beetje vaag. Hoe voelt de pijn? Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik kan zo 10 verschillende soorten pijnen in de buik aanduiden, maar wat betekent “steken, blauwe plekken, opgespannen, messen” etc etc? Zie maar eens uit te vinden wat er nu echt aan de hand is en of er verder onderzoek nodig is. En dat op 10 minuten want dat schrijft de verzekering/ziekenhuisregel hen voor. Respect! En dat gaat dan alleen nog maar over pijn in de buik! En zo dus tientallen mensen op een dag.
Heb dus een beetje medelijden met je dokter. Ze hebben het ook niet altijd gemakkelijk.
