Plots komt het langs alle kanten naar je toe: de term hoogsensitiviteit is hot these days... Toen ik “ontdekte” dat ik hoogsensitief ben, om het dan maar even zo te benoemen, zat het nog in het geitenwollen sokken stadium. (Toen de dieren nog spraken…) Het is trouwens een term die ik zelden zal betrekken op mezelf: ik zie mezelf niet als een label, ik ben Kristien en ja, ik ben heeeeeeel gevoelig. Maar ik ben nog zoveel meer. Al is het wel zo dat meer inzicht krijgen in hoe je in elkaar zit en hoe je het best voor jezelf kan zorgen, nooit verkeerd is natuurlijk.
Zouden er dan meer mensen hoogsensitief zijn vandaag dan vroeger? Ik denk dat er meerdere redenen voor de populariteit van de term te vinden zijn. *Jahaa, the world wide web, maakt alle informatie plots bereikbaar en snel verspreid.
*De maatschappij in het westen zet ons allemaal zo onder druk én er komt zoveel op ons af, dat we met zijn allen vlugger overprikkeld raken en een overbelast zenuwstelsel krijgen.
*Meer mensen herkennen zich vandaag in de hoogsensitieve karakteristieken, net omdat ze nu weten wat het inhoudt. Daardoor vallen puzzelstukjes in elkaar en begrijpen ze zichzelf stap voor stap beter. Dat is alleen maar positief, toch?
*Kan het dat er steeds meer mensen geboren worden met die specifieke eigenschappen omdat onze wereld daar meer nood aan heeft?
Wat is dat dan precies, hoogsensitiviteit? Kortgezegd: hoogsensitieve personen (HSP) hebben een heel gevoelig zenuwstelsel dat razendsnel heel veel indrukken en lagen ontdekt in “alledaagse” dingen. Alles komt heel hard binnen, zowel positief als negatief. Ze horen bv. niet enkel wat een persoon zegt, maar zien ook zijn gevoelens erbij, merken op wat hij draagt, horen dat de achtergrondmuziek hapert, zien dat de dame aan de tafel ernaast verdrietig is enz, enz… Af en toe moeten ze gas terug nemen om alles te verwerken. Want anders geraken ze uitgeput of zelfs ziek. Of net helemaal hyper en stuiteren ze in het rond als een botsbal. Of grijpen ze naar roesmiddelen om alles wat binnenkomt te proberen te negeren. Of proberen ze net alles krampachtig te controleren en in de hand te houden.
Is het dan enkel een last, dat HSP zijn? Nee, ikzelf zou het voor geen geld willen missen! Wel is het een kwestie van je er even in te verdiepen, er met een deskundige over te praten of met hooggevoelige vrienden en boeken over het onderwerp te lezen en sites te bezoeken. Je hebt er ook facebookgroepen rond, waar je al je vragen maar ook mooie dingen kwijt kan. (Al moet je ook hier selectief zijn en oppassen voor een overdosis negativiteit want ook onder de HSP-ers zitten zeurpieten, zoals overal, het zijn ook maar mensen…) Duik even onder in dit thema, om het dan weer los te laten en te integreren in jouw leven. Want jij blijft uniek, hoe jouw beleving van HSP-zijn is mag je helemaal zelf voelen. Er is geen juist of fout, wel zijn er leidraden die de zoektocht kunnen vergemakkelijken.
Elaine Aron is de pionier in dit onderwerp. Haar boeken zijn nog steeds heel waardevol. Ze leren je met een nieuwe blik kijken naar jezelf, je partner, je kind. Je gaat plots dingen begrijpen en er stap voor stap beter mee leren omgaan. Je ontdekt stilaan wat jouw persoonlijke valkuilen zijn voor overprikkeling, hoe je daar best mee omgaat. Maar je ontdekt ook wat een rijkdom het je geeft, wat een intens, rijk en gelaagd gevoelsleven je hebt, wat een diepe contacten, wat een mensenkennis, wat een oog voor schoonheid om je heen in grote en kleine dingen. Het maakt je wijs, en helpt je om verder te kijken dan het oppervlak, om minder snel te oordelen.
Veel mensen ervaren het nochtans als iets negatiefs.Dat vind ik jammer. En nee, ik vind het ook niet leuk dat ik zo gauw overprikkeld raak van het kleinste zuchtje wind in mijn leven en dat ik dan een hele week huppeldepup en oververmoeid ben ondanks dat ik veel rust inbouw. Maar hey, hebben we niet allemaal wat?
Ik ben ervan overtuigd dat ik mede zo ziek geworden ben toen ik jong was, omdat ik toen niet wist hoe me in te passen in de wereld en mezelf een stukje te leren afschermen. Ik ben nog steeds heel erg gericht op de ander, leef erg mee, en ga erg ver in het mee zorgen voor de ander. Maar mezelf fysiek weggeven, nee, dat doe ik niet meer. Vroeger wist ik niet hoe dat aan te pakken en ging ik lekker mee met de ander er onderdoor.
Met vallen en opstaan en veel hulp hier en daar, leerde ik met de jaren dat ik die gevoelige kant ook naar mezelf moet en mag inzetten. Dat ik voor mezelf moet/mag/wil zorgen zoals voor een ander. Ik leerde mijn grenzen kennen en er respectvol mee om te gaan en ze af en toe uit te dagen, maar dan net niet te ver. Ik ontdekte dat ik dan nog net zo kan meeleven met al wie ik graag zie, maar dan steviger geaard en vol vertrouwen in het kunnen van de ander. Ik leerde vooral begrijpen welke emoties en stemmingen die ik ervoer nu echt van mezelf zijn of die van de ander.
Kortom, het was een vernieuwde kennismaking met mezelf. Ik kan nu zeggen dat ik echt volkomen at ease ben ermee. Ik ben blij met wie ik ben, ken mijn beperkingen en tekortkomingen en vind dat net mooi. Net zoals jij mooi bent op jouw manier, HSP of niet.
Dus ik zou zeggen: ben je op zoek naar een stukje van jouw handleiding? Lees dan misschien eens een artikel over hooggevoelig zijn. Herken jezelf erin of net helemaal niet of maar een heel klein beetje. Wat je er ook van vindt, altijd zal het je een stapje dichter brengen naar zelfkennis… Tenzij je daar net helemààl geen zin in hebt natuurlijk! 😉
